Από ετήσιες εκθέσεις της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ (ταμείο ΟΗΕ), που υπογράφει ο διευθυντής του Οργανισμού Τζέϊμς Γκράντι (1984), γίνεται γνωστό ότι η αδιαφορία της Παγκόσμιας Κοινότητας για την κατάσταση των παιδιών του κόσμου πληρώνεται με απώλεια ενός παιδιού κάθε δύο δευτερόλεπτα!
Από τα 125 εκατομμύρια περίπου παιδιά, που γεννιούνται κάθε χρόνο, τα 17 εκατομμύρια πεθαίνουν πριν συμπληρώσουν το πέμπτο έτος της ηλικίας τους, γιατί η Παγκόσμια Κοινότητα έκρινε ότι το τίμημα των 100 δολαρίων, που χρειάζεται για κάθε παιδί, είναι πολύ υψηλό!
Μόνον η έλλειψη εμβολιασμού, που στοιχίζει πέντε δολάρια για κάθε παιδί, προκαλεί τον θάνατο πέντε εκατομμυρίων παιδιών κάθε χρόνο.
Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις της Έκθεσης της 18 Δεκεμβρίου 1981: α) «Καμιά γενιά δεν είχε τόσο λίγη ελπίδα, όσο η σημερινή, για τον τερματισμό της φονικής ένδειας των μεγάλων και απόκληρων μαζών του κόσμου».
β) «Όποιες κι αν ήσαν (των 17 εκατομμυρίων παιδιών που πέθαναν) η σύντομη ζωή τους, η θρησκεία που τους διδάχτηκε, η γλώσσα που άρχισαν να μιλούν, οι δυνατότητες που τους άνοιγε η ζωή, το γεγονός είναι ότι εγκαταλείφθηκαν από τον κόσμο όπου γεννήθηκαν ...».
Η ζωή του παιδιού, η πρόωρα και αδικοχαμένη «άκλαυτη και αλούλουδη», όπως λέει και ο ποιητής, γίνεται ένα νούμερο για πολλούς υπεύθυνους και ανεύθυνους. Αλλά εκεί που «υπερχειλίζει» η ευημερία, είτε πλαστή είτε σαν προϊόν αδικίας, εκμετάλλευσης και σκληρότητας, αποτελεί συχνά τεκμήριο έλλειψης σεβασμού σε συνανθρώπους που υποφέρουν.
Ωστόσο οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η σπατάλη που χαρακτηρίζει πολλές σύγχρονες κοινωνικές ομάδες και η τάση να ζουν πέρα από τις οικονομικές τους δυνατότητες, οδηγεί προοδευτικά σε βαθιά ηθική και οικονομική κρίση και κοινωνική ανισορροπία.
«Πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους», έγραφε σε ένα άρθρο του ο Γιάννης Ξηροτύρης, «ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τρώμε από τις σάρκες μας. Ο ασύδοτος νεοπλουτίστικος καταναλωτισμός, που σημαδεύει τη σημερινή ελληνική οικονομία, συντηρεί μια έρπουσα διάβρωση της κοινωνικής και οικονομικής υγείας του τόπου μας». Και η διάβρωση αυτή προοδευτικά θα καταργήσει ή καταργεί τον σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη...
Σήμερα ο κόσμος ανησυχεί, αγωνιά από έλλειψη ανθρωπιάς. Ζει σε μια ατμόσφαιρα πνικτική. Τον τρομάζει η ίδια η πρόοδος. Και διερωτιέται αν αυτή πρόοδος είναι αποτέλεσμα πραγματικής καλλιέργειας του ανθρώπου. Και αν ναι, τότε πώς εξηγείται η σημερινή κοινωνία να αισθάνεται έντονα την έλλειψη ανθρωπισμού και ανθρωπιάς; Κάθε μισό λεπτό και ένα έγκλημα γίνεται πάνω στη γη.
Μόνον στις χώρες της ΕΟΚ η ανεργία έχει περάσει τα 15 εκατομμύρια ανθρώπους (1983).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου