Ο Πόντος κι οι αντάρτες του ή Έλληνες του Πόντου: Δύο φορές Έλληνες!

Πατρίδα' μ μαυροθάλασσα, πανάρχαια πατρίδα,

τη Μιθριδάτη το καμάρ', τη Κομνηνών το θάμαν...

Τριάντα αιώνας έστεκες, περήφανον αδάκα

κι ανέπτυξες τα γράμματα, το εμπόριον και τα τέχνας

κι ένουσνε κάστρον άπαρτον κι Ελλήνων προμαχώνας...

Κι έρθανε χρόνε δίσεχτα με δάκρυα γομάτα,

αφού έρθαν Τούρκοι βάρβαροι, τον Πόντον μουν να παίρνε,

και ν' αφανίζνε τη φυλήν, να κάγνε και ν' ασπάζνε

νέους και γέρους και μωρά, μανάδες και γραιάδες...

Κι εμάζευαν τη Έλληνες, σε πόλεις και χωρία

κι απές σ' οσπίτε εβάλνανετ'ς κι απές σα εγκλεσίας

κι αφού εκλειδαμπάρωναν πόρτας και παραθύρε,

μ' άψιμον ή με τ' αξινάρ την ψύναν τουν επαίρναν...

Κι απάν ση Πόντου τα βουνά και τα ψηλά ρασία,

τα παλληκάρε εξέβανε, τη Πόντου οι αντάρτες

και πολεμούνε όλ' τη Τούρκς, που την Πατρίδαν σπάζνε,

και βάρβαρα και άνανδρα τη Πόντιοις ματώνε

μόνον γιατί έσαν Έλληνες και Χριστιανοί αντάμα!...

Όπλα τουν εν έναν μασέρ, εν' αξινάρ και ένα δύο βόλε

και πολεμούνε άνισα, όπως ο Λεωνίδας,

με τη καρδίας την δύναμιν, όπως κι οι τριακόσιοι,

που όπως και τότε, αέτς κι αδά, σε άλλα Θερμοπύλας

με ίδια πάντα ιδανικά και πίστιν σην πατρίδαν

από καρδίας ηρωικά «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!...» τσαϊζνε!...

Βασίλ' Αγάς, Παντέλ' Αμισού, Ευκλείδης ο Κουρτίδης

μ' όλα τα παλληκάρε τουν τον Τούρκον κυνηγούνε

κι είντανε όλων των εχθρών ο φόβος και ο τρόμος

και σώζνε αέτς οι ήρωες, χιλιάδες πατριώτες!...

Αμάσεια, Σάντα ηρωική, Σαμψούντα, Κερασούντα,

αρχαία Σινώπη ξακουστή, Μπάφρα και Τραπεζούντα

είντανε με τα ηρωισμούς και την αυτοθυσίσν

των Πόντιων των Ανταρτών, ση Πόντου τα ρασία,

μάρτυρες αδιάψευστοι κι αιώνια μνημεία,

για ιστορική συνέπεια και της φυλής συνέχεια...

Όμως οι Τούρκοι εν πολλοί κι οι Πόντιοι ολίγοι,

κι οι αντάρτες όλον χάνουνταν και όλον λιγοστεύνε...

Παρακαλούνε τ' Έλληνες σην μακρυνήν πατρίδαν

βοήθειαν πολεμικήν αγλήορα να στέλνε, 

για να επορούν να κυνηγούν τον βάρβαρον τον Τούρκον

και με τ' εκείντς από κοινού, εκείνον να νικούνε...

Όμως εκείνο το καράβ', με οπλισμόν γομάτον,

που αραγμένον έτονε ση Πειραιά τον στόλον,

κι έτοιμον έτονε να φεβ, να πάει για τον Πόντον,

ξάει πα κι εξεκίνεσεν, σον Πόντον ξάει κι εδεύεν...

κι εφέκεν τη αντάρτες μουν

χωρίς έναν βοήθειαν,

να πολεμούνε μαναχοί κι αδύναμοι τον Τούρκον. . .

Κι όταν εντον αδύνατον ατήντς να πολεμούνε,

αντί τελείως άδοξα σα σέρε τουν να ρούζνε,

παίρνε απόφασιν τρανόν κι ευθύς αυτοκτονούνε. . .

Λύρα'μ τραγούδα πένθιμα, η Ρωμανία επάρθεν...

Η λύρα'μ εν κοκκίμελον και το ξαρί'μ μελέαν...

και για τ' ατό και τραγωδεί

και τραγωδεί και κλαίει

και κσύν τα δάκρεα ποταμούς

και για τη αντάρτες λέει:

"Αοίκοι εν οι ήρωες, τη Πόντου οι αντάρτες,

που πολεμούν τη βάρβαροις, σε άνισον αγώνα

με τη καρδίας το πύρωμαν και με ποτάμε γέμαν,

και θα εν πάντα για τ' ατό, σην Ιστορίαν του Πόντου,

αξέχαστοι κι αθάνατοι κι αιώνια τιμημένοι,

ως άξιοι απόγονοι του θρυλικού Λεωνίδα,

που πάντα σ' ούλτ'ς τη νεωτέρτς,

τον δρόμον θα δεκνείζνε!..."

Θωμάς Ακριτίδης, Λευκότοπος Σερρών