Εκάτσαμε ολόερα ’ς σο χαμελόν το τραπέζ’ τη Λίζας. Απέσ’ ’ς σ’ αέτ. Έφαγαμε - η Στοφορίνα εμαγέρεψεν έναν έμορφον γαλατοκολόκυθον - κ’ επεκεί εθέκαμε απάν’ ’ς σο τραπέζ’ τα γέμισα.
Θεέ μ’!... ντο έτον εκείνο η χαρά τοι παιδίων!... Εθαρρείς και τον παράδεισον είδαν!... Ετέρναν τ’ έναν τ’ άλλο και εγέλαναν.
Ο δεύτερον τη Λίζας, ο Γερικίτσον, θα έτον 8 χρονών.
-Μάνα, είπεν την Λίζαν, ούλα αβούτα ο πατέρα μ’ έστειλεν ατα;
Η Λίζα, εγομώθαν τ’ ομμάτ’ ατς δάκρα, κάτ’ επήγεν να λέει, εγώ κ’ εφέκα τεν.
-Ναι, ρίζα μ’ είπα, ο πατέρας εσουν έστειλεν ατα. Έστειλε σας κι αβούτα τ’ ορτάρα, και εδέκ’ ατα τα παιδία.
Τα παιδία εχορολάγκευαν ας σην χαράν ατουν και η Λίζα και η Στοφορίνα ενεσύρναν ας σο κλάψιμον ... Εγώ, άλλο ’κ’ εταένεψα, ερχίνεσα τεάμ να ψάλλω.
Σ’ ατά απάν’ τακ τακ κρούει η πόρτα. Ετέρεσαμε είνας τον άλλον. Ποίος να έτον σ’ αοίκον ώραν; Η πόρτα ξαν τακ τακ.
-Βέβαια, άνοιξον, κουΐζ’ η Στοφορίνα.
-Καλά λες, είπα και επήγα σην πόρταν. Ένοιξα ’κ’ ένοιξα, ελάγκεψεν απέσ’ είνας ερίφ’ς. Ο πρόσωπος ατ’ καλά ’κ’ εφαίνουτον ας σην κουκούλαν, ας σα γένεια κι ας σα χόνα.
-Λίζα, Λίζα, παιδόπα μ’, εκούιξεν και ένοιξεν τα χέρα τ’ ν’ αγκαλιάσκεται ούλτς εντάμαν. ’Κ’ επρόφτασεν, ελιγοθύμεσεν κ’ ερούξεν ’ς σην αγκάλα μ’. Ετον ο Σταύρης.
Η λιγοθυμία τ’ πολλά ’κ’ εκράτεσεν. Η Λίζα, τα παιδία τ’, εγκαλιάσταν τον άνθρωπον ατουν, κ’ έκλαιγαν. Αμαν εθαρρώ, εγώ κ’ η Στοφορίνα ας εκείντς παραπάν’ έκλαιγαμε ...
«Αέτς πα», ετέλεσεν ο Σταύρης την ιστορίαν ατ’, «όνταν εγροίξα ντο επέθανεν ο Τούρκον π’ εκείτον σ’ εμέν’ καικά, απέσ’ σην χασταχανάν, μεσανυχτί επέρα απ’ αφκά σο μαξηλάρ’ν ατ’ τα χαρτία τ’ - έξερα ντο έτον το ‘νοφούς καγατίν’ ατ’ και η τεσκερέ ατ’ τη στρατού - και εσέγκα τ’ εμά τα χαρτία σον τόπον ατουν. Εσκώθα, επέρα απ’ αφκά ασσό κρεβάτι μ’ τα λώματα μ’ και τα τσαγγία μ’, κ’ αγάλα, αγάλα με την σκοτίαν εξέβα ασσήν πόρταν τ’ οτάς. Εφόρεσα και εχάθα απέσ’ σην σκοτίαν της νύχτας. Ούλ’ είχαν εμέ αποθαμμένον!
Δύο μήνας και παραπάν’ ας έναν χωρίον σ’ άλλο, τ’ άλλο σ’ ορμάνα και τ’ άλλο σα ραχία, είνας Θεός εξέρ’ ντο έσυρα! ...
Ευχαριστώ Ατον! Εξίωσε με να έρχουμαι σ’ οσπίτι μ’!..
Φίλων Κτενίδης
Θεέ μ’!... ντο έτον εκείνο η χαρά τοι παιδίων!... Εθαρρείς και τον παράδεισον είδαν!... Ετέρναν τ’ έναν τ’ άλλο και εγέλαναν.
Ο δεύτερον τη Λίζας, ο Γερικίτσον, θα έτον 8 χρονών.
-Μάνα, είπεν την Λίζαν, ούλα αβούτα ο πατέρα μ’ έστειλεν ατα;
Η Λίζα, εγομώθαν τ’ ομμάτ’ ατς δάκρα, κάτ’ επήγεν να λέει, εγώ κ’ εφέκα τεν.
-Ναι, ρίζα μ’ είπα, ο πατέρας εσουν έστειλεν ατα. Έστειλε σας κι αβούτα τ’ ορτάρα, και εδέκ’ ατα τα παιδία.
Τα παιδία εχορολάγκευαν ας σην χαράν ατουν και η Λίζα και η Στοφορίνα ενεσύρναν ας σο κλάψιμον ... Εγώ, άλλο ’κ’ εταένεψα, ερχίνεσα τεάμ να ψάλλω.
Σ’ ατά απάν’ τακ τακ κρούει η πόρτα. Ετέρεσαμε είνας τον άλλον. Ποίος να έτον σ’ αοίκον ώραν; Η πόρτα ξαν τακ τακ.
-Βέβαια, άνοιξον, κουΐζ’ η Στοφορίνα.
-Καλά λες, είπα και επήγα σην πόρταν. Ένοιξα ’κ’ ένοιξα, ελάγκεψεν απέσ’ είνας ερίφ’ς. Ο πρόσωπος ατ’ καλά ’κ’ εφαίνουτον ας σην κουκούλαν, ας σα γένεια κι ας σα χόνα.
-Λίζα, Λίζα, παιδόπα μ’, εκούιξεν και ένοιξεν τα χέρα τ’ ν’ αγκαλιάσκεται ούλτς εντάμαν. ’Κ’ επρόφτασεν, ελιγοθύμεσεν κ’ ερούξεν ’ς σην αγκάλα μ’. Ετον ο Σταύρης.
Η λιγοθυμία τ’ πολλά ’κ’ εκράτεσεν. Η Λίζα, τα παιδία τ’, εγκαλιάσταν τον άνθρωπον ατουν, κ’ έκλαιγαν. Αμαν εθαρρώ, εγώ κ’ η Στοφορίνα ας εκείντς παραπάν’ έκλαιγαμε ...
.jpg) |
| Ο Φίλων Κτενίδης σε συνεδρίαση του Δ.Σ. του Σωματείου "Παναγία Σουμελα" |
«Αέτς πα», ετέλεσεν ο Σταύρης την ιστορίαν ατ’, «όνταν εγροίξα ντο επέθανεν ο Τούρκον π’ εκείτον σ’ εμέν’ καικά, απέσ’ σην χασταχανάν, μεσανυχτί επέρα απ’ αφκά σο μαξηλάρ’ν ατ’ τα χαρτία τ’ - έξερα ντο έτον το ‘νοφούς καγατίν’ ατ’ και η τεσκερέ ατ’ τη στρατού - και εσέγκα τ’ εμά τα χαρτία σον τόπον ατουν. Εσκώθα, επέρα απ’ αφκά ασσό κρεβάτι μ’ τα λώματα μ’ και τα τσαγγία μ’, κ’ αγάλα, αγάλα με την σκοτίαν εξέβα ασσήν πόρταν τ’ οτάς. Εφόρεσα και εχάθα απέσ’ σην σκοτίαν της νύχτας. Ούλ’ είχαν εμέ αποθαμμένον!
Δύο μήνας και παραπάν’ ας έναν χωρίον σ’ άλλο, τ’ άλλο σ’ ορμάνα και τ’ άλλο σα ραχία, είνας Θεός εξέρ’ ντο έσυρα! ...
Ευχαριστώ Ατον! Εξίωσε με να έρχουμαι σ’ οσπίτι μ’!..
Φίλων Κτενίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου