Δίστιχα που αναφέρονται στην γυναικεία φορεσιά

"Καί ντό τυλίεις κι άποτιλίεις τή λετσεκί  σ’ τά τέκια;

 Σ έμέν τσαλούμα μή πουλείς τά παλαιά μ’ έφέκα"

 (Τι τυλίγεις και ξετυλίγεις το τσεμπέρι σου;

Σκερτσάκια μη με πουλάς, ξέχνα τα τα παλιά).

"Πορπατεί καί πάει όμάλα, τ’ όρταρόπ’ άτ'ς άρνομάλλα,

πορπατεί καί πάει τίκια, τ’ όρταρόπ’ άτ’ς ειν’ τιφτίκια"

 (Πάει ίσια στο δρομί, τα καλτσάκια της μαλλί,

πάει πάνω, πάει ίσια, τα καλτσάκια της τιφτίκια).

"Τέρεν μάννα πώς χορεύω, τά παπούτσα μ’ αν’ κι παίρω,

την ηήν κατατρυπαίνω καί τή σκύλλ’ τόν γιόν κι παίρω".

(Κοίτα μάνα πως χορεύω, τα παπούτσια δεν κουνάω,

τη γη κατατρυπώ και τον σκυλογιό δεν παίρνω).

"Άφκά ς’ σό σπαλερόπο σου ντό ειν’ ατά τό κείνταν;

Κιμισχανάς μηλόπα ειν’, έμέν κι_έσέν κανείνταν."

(Κάτω απ' το στηθούρι σου, σαν τι να είναι τάχα;

Μήλα απ' την Κιμισχανά (Αργυρούπολη),

 εμάς τους δυο μας φτάνουν).

"Ποίον λόγον νά λέγω  σε, νά ίεύ’ ς’ σό καρδόπο σ’;

Νά έμ’ του σπαλερί σ’ τα’ άστάρ’ κι έκείμ’ άπάν’ ^‘ς σό ψηόπο σ’!"

(Σαν τι λογάκια να σου πω, να τα θέλει η καρδιά σου;

 φόδρα νάμουν στηθόδεσμου, και να κοιμόμουν πάνω στην ψυχή σου!)

"Μικρίκον έμ’ κι ετράνυνα κι άκόμαν μεγαλύνω,  

ς' σην Πανάιαν ώμνυσα τό σπαλέρ ι σ’ θά λύνω!"

 Ήμουν μικρός, μεγάλωσα, κι ακόμα μεγαλώνω,

όρκο έκανα στην Παναγία, να λύσω το στηθούρι σου!

"Κορτσόπον δωδεκάχρονον ταραπολόζ' ζωσμένον,

 κλίσκουμαι κά' φιλώ 'άτο κι θελ' τ' άφωρισμένον".

(Κορίτσι δωδεκάχρονο με Τρίπολης (Αφρικής) ζωνάρι,

σκύβω εγώ και το φιλώ, δεν θέλει το ..άτιμο).

"Θυμάσαι όντες έκάθουμες σ’ σο μικρόν τ’όταδόπον;

Έγώ 'στρωνα ταραπολόζ’ κι εσύ τό φοταδόπον."

(Θυμάσαι όταν καθόμασταν στην μικρή καμαρίτσα;

Εγώ ζωνάρι έστρωνα κι εσύ 'στρωνες ποδίτσα).

"Άσπρα ειν’ τά τσαρχόσκοινα σ’ καί κόκκινα τα’ όρτάρα σ’

 περιστερόπα κείντανε σ’ έρημον την έγκάλα σ’".

 (Ασπρα τσαρουχοδέματα, κόκκινες οι καλτσούλες,

περιστεράκια κάθονται στην ομορφή σου αγκάλη).

"Μαύρον τσίτ' κι σκεπάουμαι, πασκείμ' το είμαι γραία;

Τ’ έμά τά σπενταμόφυλλα άκόμαν γερανέα"

 (Μαύρο τσεμπέρι δεν φορώ, εγώ γρηά δεν είμαι,

τα φύλλα της σφενδάμης μου, πράσινα ειν' ακόμα).

Απο το βιβλίο της Πόπης Τσακμακίδου- Κωτίδου

"Οι γυναίκες της Σαντας του Πόντου"