Η Γενοκτονία των Ελλήνων. Εθνικές και Διεθνείς Διαστάσεις.

Ένα νέο βιβλίο για τη Γενοκτονία

1.Η θλίψη της τραγωδίας

Ο πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη Τζορτζ Χόρτον καταγράφοντας την καταστροφή της Σμύρνης το 1922 τονίζει, μεταξύ των άλλων, πως «δεν έλειπε τίποτε σχετικά με τη θηριωδία, την ακολασία, την σκληρότητα και όλη τη μανία του ανθρώπινου πάθους» .

Με τη δημιουργία του κινήματος των Νεότουρκων και στη συνέχεια των Κεμαλικών εμφανίσθηκε και εδραιώθηκε η εθνικιστική ιδεολογία και με την κατάκτηση της εξουσίας, εκδηλώθηκε η θέληση να εξαφανιστούν οι αυτόχθονες πληθυσμοί. Οι Έλληνες, μαζί με τους Αρμένιους και τους Ασσύριους ήταν οι κεντρικοί στόχοι. Το σύνθημα των Νεότουρκων ότι “στο οθωμανικό κράτος πρέπει να υπάρχουν μόνο μουσουλμάνοι” και κατ' επέκταση μόνο Οθωμανοί -Τούρκοι, από την Κεμαλική φασιστική πολιτική, “γίνεται ένα κράτος, ένα έθνος, μία γλώσσα”. Οι διωγμοί, οι οποίοι εξελίχθηκαν σε Γενοκτονία, αποτέλεσαν την τραγικότερη σελίδα της ζωής των Ελλήνων που ζούσαν στο Οθωμανικό κράτος και μετέπειτα Κεμαλικό καθεστώς και στοίχισαν τη ζωή σε πάνω 1.000.000 Έλληνες και Ελληνίδες και παιδιά, γεννημένα και μη.

2.Η απογοήτευση της πολιτικής πραγματικότητας

Αλήθεια μπορεί να φανταστεί έστω και ένας Αρμένιος τον πρωθυπουργό ή τον υπουργό εξωτερικών της χώρας του να καταθέτει στεφάνι στον Μουσταφά Κεμάλ (!), πολιτικό ή πνευματικό άνθρωπο να αμφισβητεί το ιστορικό αυτό γεγονός και να λέει ότι δεν υπήρξε Γενοκτονία (!);

Στην Ελλάδα, την πρόταση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη και την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου το Φεβρουάριο του 1994 και η θέσπιση της 19ης Μαίου ως ημέρα Εθνικής μνήμης (το 1996 έγινε η ψήφιση του νομοσχεδίου για τη Γενοκτονία στη Μικρά Ασία και η ανακήρυξη της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρα μνήμης), ακολούθησαν μία σειρά από ενέργειες οι οποίες άφησαν έκπληκτους τους πάντες.

Την 19η Μαίου 1996 προσγειώνονται τουρκικά αεροσκάφη στην προσφυγική Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας και το ίδιο έτος γίνεται η συναυλία Ρουβά – Κούτ στην ημικατεχόμενη Κύπρο. Την 19η Μαίου 1998 γίνεται απόπειρα να σταλεί η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις εορτές μνήμης του Κεμάλ στην Άγκυρα (!) ενώ ακολουθούν οι καταθέσεις στεφάνων του Έλληνα πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή και πρωθυπουργού και υπουργού εξωτερικών Γ. Παπανδρέου στον υπεύθυνο της Γενοκτονίας, τον Μουσταφά Κεμάλ! 

Αναρωτιόμαστε πως μπορεί να δικαιολογηθεί η προσπάθεια αλλοίωσης και ουσιαστικής κατάργησης της ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας, καθώς και η απουσία, η αδιαφορία και η ολιγωρία του αποκαλούμενου πολιτικού προσωπικού για το ζήτημα ανάδειξης της Γενοκτονίας εντός και εκτός Ελλάδας; 

Πως μπορεί να γίνει αποδεκτό ότι υπάρχουν “πολιτικοί και πνευματικοί” άνθρωποι στην Ελλάδα, που αποδέχονται και θαυμάζουν τον δάσκάλο του Χίτλερ, τον Κεμάλ;

Τον εξολοθρευτή δηλαδή των Ελλήνων; 

Γιατί η Ελλάδα απουσιάζει όταν γίνεται αναφορά για το ζήτημα της Γενοκτονίας σε διεθνείς οργανισμούς και συναντήσεις και κρύβεται φοβούμενη, ενώ την ίδια στιγμή υβρίζει τους νεκρούς προγόνους μας και παρίσταται στα εγκαίνια του ψεύτικου σπιτιού του Μουσταφά Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη;

Γιατί η Ελλάδα ως Υπουργείο Εσωτερικών, Δήμος, Νομαρχία, Περιφέρεια, Περιφερειακή Ενότητα, κλπ, καλεί τον ελληνικό λαό να εορτάσει (!!!) την ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας και μεταθέτει την ημέρα αυτή σε άλλη ημερομηνία, κάνοντάς την “λάστιχο” με τελετουργικό που φωνάζει «να βγούμε από την υποχρέωση»;

Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθούν και άλλες πράξεις όπως αυτή το Μάιο του 2013 με την απάντηση του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας στο αντίστοιχο της Τουρκίας, το οποίο κατηγορούσε τους Έλληνες για «τη δήθεν γενοκτονία» (!) Στην απάντηση της Ελλάδας δεν υπάρχει ούτε  η λέξη Γενοκτονία, ούτε έγκλημα, ούτε αναφορά στο θύτη Τουρκία.

Η θλιβερή αυτή στάση της Ελλάδας κορυφώθηκε με την ψήφιση του αποκαλούμενου “αντιρατσιστικού” νόμου (Ν. 4285 ) το Σεπτέμβριο του 2014, από ανθρώπους ανεπαρκείς να κατανοήσουν την ουσία του εθνικού και διεθνούς ζητήματος της Γενοκτονίας.

3.Η χαρά της νίκης της αλήθειας

Είναι γεγονός ότι παρά την ελλαδική αδιαφορία και επιθετικότητα και την τουρκική άρνηση και προπαγάνδα, η ιστορική περίοδος που διανύουμε δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την αναγνώρισης της Γενοκτονίας. Ο φασισμός των Νεότουρκων και του Κεμάλ που δολοφόνησε τους προγόνους μας αποκαλύπτεται και καταρρέει. Τα εγκλήματά του φανερώνονται. 

Σε όλη την Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, ακόμη και στην Τουρκία γίνεται πλέον κατανοητό ότι χωρίς τη γνώση της τραγικής αυτής σελίδας που γνώρισαν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, καθώς και άλλοι λαοί, χωρίς δηλαδή της ανάδειξης της Γενοκτονίας, δεν μπορεί να υπάρξει ολοκληρωμένη προσέγγιση της ιστορίας, δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή φιλία και συνεργασία.

Το βιβλίο ασχολείται με την Γενοκτονία των Ελλήνων, με το μαζικό έγκλημα στη Θράκη, στη Μικρά Ασία, στον Πόντο και προσεγγγίζει το ζήτημα με σύγχρονη ματιά αναλύοντας τις εθνικές και διεθνείς, ιστορικές, πολιτικές και διπλωματικές διαστάσεις του. Είναι μία συμβολή στην συνεπή και μακροχρόνια προσπάθεια αναγνώρισης και διεθνοποίησης της Γενοκτονίας και έχει μεταφραστεί στην αγγλική, ρωσική, ιταλική, ρουμανική, ισπανική και αρμενική γλώσσα. Μάλιστα στις τρεις τελευταίες είναι το μοναδικό που έχει εκδοθεί για το ζήτημα της Γενοκτονίας.

Αθήνα 2015, εκδόσεις Γόρδιος.

τηλ. 2108252279 e-mail: malkidis@gmail.com

Ο Θε­ο­φά­νης Μαλ­κί­δης γεν­νή­θη­κε στην Α­λε­ξαν­δρού­πο­λη, α­πό γο­νείς πρό­σφυ­γες, α­πό την Αδρια­νού­πο­λη της Α­να­το­λι­κής Θρά­κης, Εί­ναι δι­δά­κτωρ κοι­νω­νι­κών ε­πι­στη­μών και μέ­λος της Διε­θνούς Έ­νω­σης Α­κα­δη­μα­ϊ­κών για τη Με­λέ­τη των Γε­νο­κτο­νιών η ο­ποί­α το 2007 α­να­γνώ­ρι­σε, τη Γε­νο­κτο­νί­α των Ελ­λή­νων, των Αρ­με­νί­ων και των Ασ­συ­ρί­ων.

Τα κείμενά του έ­χουν με­τα­φρα­σθεί στην αρ­με­νι­κή, αγ­γλι­κή, γαλ­λι­κή, ιτα­λι­κή, ι­σπα­νι­κή, ρω­σι­κή, τουρ­κι­κή, ρουμανική και αλ­βα­νι­κή γλώσ­σα, έχει μεταφράσει στην ελληνική γλώσσα, βιβλία για τη Γενοκτονία των Ελλήνων και των Αρμενίων, ενώ έ­χει πραγ­μα­το­ποι­ή­σει, ­εκτός και ε­ντός Ελ­λά­δας, εισηγήσεις για το ζή­τη­μα της Γε­νο­κτο­νί­ας των Ελ­λή­νων και των Αρ­με­νί­ων, σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια και συναντήσεις.

Για τη δρα­στη­ριό­τη­τά του στο ζήτημα της ανάδειξης της Γενοκτονίας των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, καθώς και  θεμάτων του Ελληνισμού, έ­χει τιμηθεί από διάφορους φορείς, τό­σο στο ε­σω­τε­ρι­κό ό­σο και το ε­ξω­τε­ρι­κό.