 |
| Τάκης Καμπύλης |
Το ίδιο, ευχαριστούμε και τον καθηγητή της νεότερης ιστορίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνη Λιάκο, γιατί, κι αυτός αρνητικά, ασχολήθηκε με το ζήτημα της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού, σημειώνοντας - σε βιβλίο του για το πώς γράφεται η ιστορία - ότι οι Πόντιοι και οι Μικρασιάτες ζητούν να αναγνωριστεί ως γενοκτονία η μικρασιατική καταστροφή! Αλλά, όπως και σε σχόλιό μας, πριν από λίγο καιρό σημειώναμε, ποτέ, κανένας Πόντιος ή Μικρασιάτης δεν ζήτησε κάτι τέτοιο, γραπτά ή προφορικά.
Η γενοκτονία σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου άρχισε το 1915, με γερμανική έμπνευση (του Γερμανού αρχηγού του τουρκικού στρατού Λίμαν Φον Σάντερς) και τουρκική εκτέλεση, ενώ η μικρασιατική καταστροφή συντελέστηκε το 1922, όταν (από το 1919) ο ελληνικός στρατός οδηγήθηκε στη βέβαιη σφαγή από τους ψευτοσυμμάχους, που ήθελαν να ελέγξουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής. Μικρασιατική καταστροφή είναι η πανωλεθρία, τον Σεπτέμβριο του 1922, του αβοήθητου από τους ψευτοσυμμάχους ελληνικού στρατού και το ξερίζωμα του ελληνισμού από τη Μικρά Ασία και τη Θράκη.
 |
| Otto Liman Von Santers |
Ο Γερμανός αρχηγός του τουρκικού στρατού Λίμαν Φον Σάντερς υποστήριζε σε σχετικό έγγραφό του προς τους Τούρκους πασάδες:
«Σας διαβεβαιώνω ότι οι παγωνιές και το κρύο του χειμώνα, οι βροχές και η μεγάλη υγρασία, ο ήλιος και η τρομερή ζέστη του καλοκαιριού, οι ασθένειες του εξανθηματικού τύφου και της χολέρας, οι κακουχίες και η ασιτία, θα φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα που λογαριάζετε εσείς με το δικό σας σχέδιο, δηλαδή να τους ξεκαθαρίσετε με τις σφαγές.
»Με το σύστημα που σας προτείνω, ο θάνατός τους είναι βέβαιος. Επιπλέον, οι γυναίκες τους δεν θα γεννούν και έτσι θα λυθεί το δημογραφικό σας πρόβλημα, ενώ η μισητή και άτιμη ράτσα των Ελλήνων θα ξεκληριστεί και θα χαθεί για πάντα μέσα σε μια γενιά και εσείς θα αποκτήσετε μια συμπαγή τουρκική ομοιογένεια».
Το εγκληματικό σχέδιο εφαρμόστηκε από τους Τούρκους σε όλες του τις λεπτομέρειες και στις πορείες λευκού θανάτου προς το εσωτερικό της Ανατολίας έστειλαν κυρίως γυναίκες, παιδιά, αλλά και ηλικιωμένους, σε αντίθεση με τα τάγματα εργασίας, που τα αποτελούσαν αποκλειστικά άνδρες.
Όσες γυναίκες δεν στάλθηκαν στις πορείες θανάτου, δεν είχαν όμως και τους γονείς τους να τις προστατεύσουν, γιατί τους εξαφάνισαν οι Τούρκοι, αποτελούσαν το θλιβερό θέαμα στις μεγάλες ποντιακές πόλεις, όπου γυρνούσαν στους δρόμους χωρίς καμιά προστασία, παρά μόνον κάποιων ελάχιστων φιλάνθρωπων, Ελλήνων ή Αμερικανών.
Γενοκτονία είναι τα χιλιάδες άμαχα θύματα
Επομένως, γενοκτονία δεν είναι η μικρασιατική καταστροφή ούτε τα λίγες εκατοντάδες θύματα, που μέτρησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αλλά οι χιλιάδες νεκροί της τουρκικής θηριωδίας στα τάγματα εργασίας και τις μετακινήσεις γυναικόπαιδων και γερόντων, μακριά από τα σπίτια τους, με μοναδικό σκοπό την εξόντωσή τους.
Γενοκτονία είναι οι απαγχονισμοί της πνευματικής, οικονομικής και θρησκευτικής ηγεσίας των Ποντίων, μετά από δίκες σκοπιμότητας στην Αμάσεια (ο Αντώνης Λιάκος ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει δίκη σκοπιμότητας, γιατί τις γνώρισε στο πετσί του, σε όλη τους τη βαρβαρότητα με τη χούντα το 1970), οι βασανισμοί και οι θανατώσεις χωρικών μέσα στα σπίτια τους, για να αρπάξουν τις περιουσίες τους, το κάψιμο ζωντανών ανδρών, γυναικών και παιδιών μέσα σε εκκλησίες, σχολεία, σπίτια, καθώς και οι πισώπλατες δολοφονίες Ποντίων, που πήγαιναν από ένα χωριό σε άλλο. Πριν ασχοληθούν ο Αντώνης Λιάκος και ο Τάκης Καμπύλης με τη γενοκτονία, έστω έτσι ξώπετσα, θα έπρεπε να μάθουν μερικά από τα παραπάνω αναφερόμενα.
Άγνοια ή μήπως σκοπιμότητα;
Ο συγγραφέας του άρθρου στην εφημερίδα «Τα Νέα», αποδεικνύεται αρκετά προκατειλημμένος, πολύ ανενημέρωτος και, ταυτοχρόνως, σχετικά ανιστόρητος. Υπάρχει, βεβαίως, και η περίπτωση να γνωρίζει και, από κάποια σκοπιμότητα, να κάνει τον ανήξερο. Σε περίπτωση που δεν ήξερε, γιατί δεν ρωτούσε; Σε έναν οποιονδήποτε φορέα των Ποντίων αν απευθυνόταν, θα μάθαινε αρκετά, για να μην γράφει ανακρίβειες, που στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν αποτελούν απλά λάθη, αλλά, αντιθέτως, χτυπάνε μια από τις πιο ευαίσθητες χορδές του ποντιακού ελληνισμού.
Από τον τίτλο η προκατάληψη
Ο τίτλος και μόνον του άρθρου του Τάκη Καμπύλη δείχνει βαθιά προκατάληψη. Τι θα πει «Η εκμετάλλευση της τραγωδίας»; Οι Πόντιοι εκμεταλλεύονται την εξόντωση των γονέων τους για να κερδίσουν τι; Δόξα, χρήματα, αφορμές για να χτυπήσουν τους ειρηνικούς - σήμερα και πάντα! - Τούρκους, τι; Είναι τόσο εθνικιστές οι Πόντιοι, ώστε να έχουν παρωπίδες και να μην βλέπουν αντικειμενικά ότι και σήμερα οι Τούρκοι προσπαθούν, με τα αμερικανικά όπλα, που τους εφοδιάζει αφειδώς το ΝΑΤΟ, να εξοντώσουν τους Κούρδους, αλλά και τον κυπριακό ελληνισμό!
Όλες οι ποντιακές οικογένειες έχουν θύματα
Σχολιάζοντας γενικά τα γραφόμενα στο άρθρο, παρατηρούμε τα εξής:
Όλες ανεξαιρέτως οι ποντιακές οικογένειες έχουν κάποιο θύμα ή κάποια θύματα από το γερμανικό σχέδιο εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού, που εφάρμοσαν πιστά οι Τούρκοι κατά την περίοδο 1915 - 1922. Και όχι στον Δυτικό Πόντο μόνον, όπου οι γενοκτόνοι έκαιγαν στις εκκλησιές 200 και 300 γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους, αλλά και στον Ανατολικό Πόντο και σε ολόκληρο τον Πόντο, όπου, κατά τα γραφόμενα του Τάκη Καμπύλη «μητροπολίτες και ποντιακές ελίτ είχαν σχετικά καλές σχέσεις με τους Τούρκους.
 |
| Χρύσανθος Φιλιππίδης |
Όλοι αυτοί συγκαταλέγονται μέσα στα θύματα της γενοκτονίας, γιατί και τα Δικαστήρια Ανεξαρτησίας των Τούρκων στην Αμάσεια στήθηκαν, ακριβώς, για να στερήσουν τον ποντιακό ελληνισμό από τους ηγέτες του και να τον εξοντώσουν ευκολότερα. Όλες οι ποντιακές οικογένειες, από ολόκληρο τον Πόντο, έχασαν δικούς τους στα τάγματα εργασίας ή στις πορείες λευκού θανάτου, στις οποίες υποχρέωναν οι Τούρκοι τους Έλληνες, πάντοτε μέσα στον βαρύ χειμώνα (στην κυριολεξία «λευκός θάνατος»!
Είναι βέβαιο ότι τα θύματα των Τούρκων προέρχονταν κυρίως από τον Δυτικό Πόντο. Από την περιοχή της Τραπεζούντας, δηλαδή από τον Ανατολικό Πόντο, εξοντώθηκαν 38.435 άνθρωποι (σύμφωνα με τη «Μαύρη Βίβλο» του 1922 . Κατά την ίδια πηγή, από την περιοχή της Αμάσειας, δηλαδή τον Δυτικό Πόντο, τα θύματα ήταν 134.078. Λέει, μήπως, κανένας γραπτός ή άγραφος νόμος - και αυτός του ΟΗΕ, του 1948 - ότι όταν τα θύματα είναι από κάποιο συγκεκριμένο σημείο, οι δολοφόνοι απαλλάσσονται; Ή όταν είναι μερικές χιλιάδες λιγότερα τα θύματα, δίνεται συχωροχάρτι στους δολοφόνους; Ούτε και ο σκύλος δεν τα τρώει αυτά!
Είναι σε πάρα πολλούς γνωστό, ακόμη και σε απλούς ανθρώπους, ότι οι Πόντιοι — όπως και οι Αρμένιοι — αγωνίστηκαν από το 1918 και μετά για την ίδρυση Δημοκρατίας του Πόντου, με πρωτεύουσα την Τραπεζούντα, που αριθμούσε τότε (με την επαρχία της) γύρω στους 100.000 Έλληνες κατοίκους.
Στατιστικές που αγνοούσαν ο Βενιζέλος και ο Πολίτης!
Το σύνολο των Ελλήνων κατοίκων του Πόντου, πριν από τον α' παγκόσμιο πόλεμο (1914-1918), και σύμφωνα με στατιστικές της Εκκλησίας του Πόντου και του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, ήταν 650.000 (ο υπουργός Εξωτερικών Νικόλαος Πολίτης φαινόταν να αγνοεί και τις στατιστικές του υπουργείου του!). Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τις στατιστικές αυτές, η επαρχία της Τραπεζούντας είχε 94.000 κατοίκους, της Ροδόπολης 57.000, της Χαλδείας -Κερασούντας 128.000, Νεοκαισάρειας 98.000, Αμάσειας 183.000, Κολωνίας 68.000 και Σινώπης 22.000.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο υπουργός των Εξωτερικών Νικόλαος Πολίτης αγνοούσαν ή έκλειναν τα μάτια τους στα παραπάνω στοιχεία, όπως δεν φρόντισαν να μάθουν και πολλά άλλα, που αφορούσαν τον Ποντιακό Ελληνισμό και που η αντιπροσωπεία των Ποντίων προσπάθησε να τα υποβάλει στις 30 Δεκεμβρίου 1918 στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης, στο Παρίσι, με στόχο να ζητήσει τη λύση των προβλημάτων των Ποντίων. Ελευθέριος Βενιζέλος και Νικόλαος Πολίτης δεν ήθελαν ούτε καν να ακούσουν τους Πόντιους.
Εξορίστηκαν στον βέβαιο θάνατο
Από τις περιοχές αυτές, κατά τη διάρκεια του α' παγκοσμίου πολέμου, οι Τούρκοι εξόρισαν, με σκοπό τον βέβαιο θάνατο, από την Αμάσεια 161.715, από τη Χαλδεία-Κερασούντα 115.471, από τη Νεοκαισάρεια 80.925, από την Τραπεζούντα 50.524, από τη Ροδόπολη 23.780 και από την Κολωνία 51.503. Σύνολο 483.918.
Από αυτούς, σύμφωνα με τη «Μαύρη Βίβλο», που εξέδωσε το 1922, στα γαλλικά και αγγλικά, το Κεντρικό Συμβούλιο του Πόντου, στην Αθήνα, χάθηκαν 303.238. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν και περίπου 50.000, κυρίως γυναίκες και παιδιά, που εξοντώθηκαν από τους Τούρκους από το 1922 (κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου) έως την άνοιξη του 1924. Όσοι επέζησαν, κατέφυγαν στη Ρωσία ή ήρθαν στην Ελλάδα μέσω ... Περσίας και Συρίας! (ανάμεσα τους και θείοι του γράφοντος).
Οι περισσότεροι από αυτούς που εξοντώθηκαν (134.078), προέρχονταν από την περιοχή της Αμάσειας. Μετά έρχεται ο βαρύς φόρος αίματος, που πλήρωσαν οι Έλληνες της Χαλδείας — Κερασούντας (64.582 θύματα) και ακολουθεί η Τραπεζούντα 38.435 θύματα), της οποίας — κατά τον Τάκη Καμπύλη, αλλά και μερικούς άλλους — οι παπάδες, οι μεγαλέμποροι και οι λόγιοι ... τα είχαν κάνει πλακάκια με τους Τούρκους!
Υπήρξαν και άλλοι — μερικοί, μάλιστα, από τους οποίους και Πόντιοι! — που υποστήριζαν ότι τα θύματα του Μουσταφά Κεμάλ, του Τοπάλ Οσμάν και μερικών άλλων αγάδων σκοτώθηκαν σε μάχες με τον τουρκικό στρατό, ήταν δηλαδή στρατιώτες — θύματα πολέμου!
Ο Πολύχρονης Ενεπεκίδης για τη γενοκτονία
Στο βιβλίο του «Γενοκτονία στον Εύξεινο Πόντο — Διπλωματικά έγγραφα από τη Βιέννη» (1909-1918), που εξέδωσε η Εύξεινος Λέσχη Θεσσαλονίκης το 1996, ο έγκριτος ερευνητής της ιστορίας καθηγητής Πολύχρονης Ενεπεκίδης αναφέρει:
Η γενοκτονία αλά τούρκα είναι βουβή, πονηρή, ανατολίτικη, δεν έχει θεωρητικά background (σ. σ. βάθος, φόντο, εδώ θεωρητικά γνωρίσματα, χαρακτηριστικά), αλλά μάλλον πρακτικά, πλιατσικολογικά. Οι καλούμενες εκτοπίσεις, εξορίες των κατοίκων ολόλκληρων χωριών, οι εξοντωτικές εκείνες οδοιπορίες μέσα στο χιόνι των γυναικόπαιδων και των γερόντων — οι άνδρες βρίσκονταν ήδη στα τάγματα εργασίας ή στο στρατό — δεν οδηγούν φυσικά σε κανένα Ausschwitz με τους διαβολικά οργανωμένους μηχανισμούς της φυσικής εξόντωσης του ανθρώπου — όχι!
Ήταν όμως ένα Aussbichwitz εν ροή. (σ. σ. Άουσβιτς, το μεγαλύτερο γερμανικό — ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης Εβραίων, Πολωνών, κομμουνιστών και γύφτων, που ιδρύθηκε το 1940 στο Όσβιετσιμ, 60 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Κρακοβίας της νότιας Πολωνίας. Από τους κρατούμενους στα τέσσερα στρατόπεδα, που αποτελούσαν το συγκρότημα του Άουσβιτς, υπολογίζεται ότι θανατώθηκαν περίπου τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι, από τους οποίους οι περισσότεροι ήταν Εβραίοι).
Οι άνθρωποι (σ. σ. στις πορείες των Τούρκων) πέθαιναν καθ’ οδόν, δεν περπατούσαν για να φτάσουν κάπου· όχι, περπατούσαν για να πεθάνουν από τις κακουχίες, την παγωνιά, την πείνα, τον εξευτελισμό του ανθρώπινου. Αυτό ήταν το διαβολικό σύστημα, πονηρά οργανωμένο. Δεν υπήρχε στο τέρμα κανένα Ausschwitz, γιατί για τους περισσότερους δεν υπήρχε τέρμα. Το ταξίδι προς το θάνατο ήταν ο θάνατος, όχι το τέρμα του ταξιδιού.
Κάνει εντύπωση στον ερευνητή των διπλωματικών αυτών αρχείων (σ. σ. διπλωματικά έγγραφα της Βιέννης) η διαπίστωση ότι οι εξοντωτικές πορείες — τις λένε εκτοπισμούς για στρατιωτικούς λόγους -γίνονται στα χρόνια 1916 — 1917 και 1918 γύρω στα Χριστούγεννα, περνούν στον Γενάρη και στον Μάρτη κάποτε, αρκεί να έχει χιόνι ακόμη.
Ενώ οι επιθέσεις των (σ. σ. Ελλήνων) ανταρτών — αν αυτό είναι η αιτία των πορειών θανάτου — γίνονται κατά προτίμηση τους θερινούς μήνες, οι κυρώσεις και η αντεκδίκηση γίνεται τον χειμώνα με ένα ως δύο μέτρα το χιόνι. Δηλαδή η γενοκτονία μπορεί να περιμένει, γίνεται κατά το μετεωρολογικό δελτίο, πρέπει να έχει πέσει πολύ χιόνι και βαρυχειμωνιά. Επίσης σατανικός είναι και ο τρόπος της ανακοίνωσης ότι τα χωριά πρέπει να εκκενωθούν για στρατιωτικούς δήθεν λόγους. Οι κάτοικοι πρέπει να αιφνιδιαστούν, δεν πρέπει να το γνωρίζουν εγκαίρως για να ετοιμαστούν, να πάρουν τα ζεστά τους παλτό, χρήματα, τρόφιμα. Κι έτσι, μέσα στη γενική τραγωδία υπάρχουν στιγμές για πλούσιο γέλιο που παγώνει όμως γρήγορα στο πρόσωπο του μελλοθάνατου οδοιπόρου...
Στα χωριά τους κατοίκους τους μαζεύουν με την παραπλάνηση, τους λένε ότι θα τους μιλήσει ο μουτεσαρίφης (σ. σ. στρατιωτικός διοικητής μιας πόλης και της γύρω από αυτήν περιοχής), οι κάτοικοι έρχονται, τους βάζουν μέσα στους κοντινούς στρατώνες και την άλλη μέρα το πρωί, έτσι όπως είναι, σχεδόν γυμνούς, τους σπρώχνουν στους αχανείς δρόμους προς το άγνωστο. Τα σπίτια, τις εκκλησίες, τα σχολεία τους πρώτα τα λεηλατούν κι έπειτα τα καίνε.
Την άλλη μέρα μπορεί ν’ αγοράσει κανείς κοσμήματα, οικοσυσκευές και δισκοπότηρα στα γειτονικά παζάρια, περιγράφουν ατέλειωτες εκθέσεις (σ. σ. των Αυστριακών διπλωματών, που υπηρετούσαν εκείνη την περίοδο στον Πόντο).
Αυτά γίνονται συστηματικά τον χειμώνα. Τους καλοκαιρινούς μήνες συνήθως σκοτώνουν τους λιποτάκτες που παραδόθηκαν ή τους παρέδωσαν, και απαγχονίζουν, έπειτα από συνοπτική διαδικασία, τους συνεργάτες των Ρώσων, τους αντάρτες και τους αιχμαλώτους. Αλλά η εργασία της γενοκτονίας επαφίεται στον στρατηγό χειμώνα που εργάζεται με φτηνή ταρίφα και με αυτόματη βεβαίωση της ξένης αιτίας θανάτου. Μια εποχή του έτους, ο χειμώνας, ανακηρύσσεται σε φονιά.
Το άρθρο, που φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η εκμετάλλευση της τραγωδίας» και υπογράφεται από τον Τάκη Καμπύλη, έχει ως εξής:
Το άρθρο του Τάκη Καμπύλη στην εφημερίδα «Τα Νέα»
Ο όρος «γενοκτονία» (και εθνοκάθαρση) καθορίστηκε για πρώτη φορά το 1948. Ουσιαστικά ήταν η πρώτη κορυφαία σύμβαση των μελών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στο κλίμα της νέας εποχής μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αφορμή και η αιτία ήταν το Ολοκαύτωμα, αλλά από τότε μέχρι σήμερα ο όρος χρησιμοποιήθηκε σε αρκετές περιπτώσεις, με τελευταίες τις σφαγές στη Ρουάντα και το Νταρφούρ.
Σύμφωνα με τη σύμβαση, δύο είναι οι προϋποθέσεις για τον χαρακτηρισμό της γενοκτονίας: Να υπήρχε ένα κεντρικά εκπονημένο σχέδιο εξόντωσης του συνόλου ή μέρους μιας ομάδας. Και — δεύτερον — η ομάδα αυτή να ενοχοποιείται λόγω της καταγωγής της (λόγω της διαφορετικότητας της, όπως αυτή ερμηνεύεται από τον διώκτη).
Ωστόσο στην περίπτωση των Ποντίων, το ζήτημα έχει και μία άλλη διάσταση.
Αν η σύμβαση κυρώθηκε μόλις το 1948, μπορεί άραγε αυτή να έχει και αναδρομική ισχύ;
Μπορεί κάποιος να δικαστεί για ένα έγκλημα ακόμη και αν η πράξη του δεν αναγνωριζόταν ως τέτοια την εποχή που το διέπραττε; Ιδίως όταν η γέννηση των εθνικισμών ευνοούσε τέτοιες πρακτικές από όλες τις πλευρές;
Το ερώτημα έχει σημασία και επειδή ουδέποτε μέχρι το 1994 — σχεδόν έναν αιώνα μετά την «ποντιακή γενοκτονία» - είχε τεθεί (είτε επίσημα από την Ελλάδα είτε από κάποια ποντιακή οργάνωση) σχετικό ζήτημα, όταν για παράδειγμα οι Αρμένιοι όχι μόνο το 1916 αλλά και το 1948 έβαζαν (και βάζουν) με επιμονή το σχετικό αίτημα.
Και οι Αρμένιοι είναι εκπρόθεσμοι!
Ο αρθρογράφος — νέος από ό,τι δείχνει η φωτογραφία του, αν αυτή δεν βγήκε προ τριακοσίων ετών (!), όπως συνηθίζουν κάποιοι — υποστηρίζει σε άρθρο του την απαλλαγή των Τούρκων γενοκτόνων των Ποντίων, γιατί κανείς δεν διώκεται για εγκλήματα που έκανε, εφόσον τότε δεν υπήρχε σχετικός νόμος. Αναφέρει έναν από τους θεμελιώδεις κανόνες του ισχύοντος δικαίου, που λέει ότι κανείς δεν διώκεται για έγκλημα που δεν αναγνωριζόταν ως τέτοιο όταν το διέπραττε.
Ο συγγραφέας του άρθρου, ενώ αναφέρεται στους Αρμένιους και το δικαίωμά τους για ανεξαρτησία, παραδόξως ξεχνά να γράψει ότι και η γενοκτονία των Αρμενίων έγινε το 1910 και το 1915, δηλαδή 38 και 33 χρόνια, αντίστοιχα, από το 1948 που θεσπίστηκε από τον ΟΗΕ ο νόμος για τη δίωξη των εγκλημάτων της γενοκτονίας ή εθνοκάθαρσης, και όμως οι Αρμένιοι, με τους αγώνες τους — που δεν τους υπέσκαψαν Αρμένιοι, όπως κάνουν μερικοί Έλληνες — πέτυχαν μερική αναγνώριση από διεθνείς οργανισμούς των εγκλημάτων σε βάρος του λαού τους.
Από αυτά που αναφέρει για τους Αρμένιους βγαίνει το συμπέρασμα ότι και εκείνοι είναι εκπρόθεσμοι.
Ήταν λιγότεροι οι εξοντωθέντες, επομένως...
Γράφοντας στη συνέχεια για τους Πόντιους, ο Τάκης Καμπύλης συζητά το θέμα του αριθμού των εξοντωθέντων από τους Τούρκους, που τους θέλει λιγότερους από τους αριθμούς που αναφέρουν τα επίσημα στοιχεία. Γράφει:
Για το Ποντιακό εκφράζονται ιστορικά βάσιμες αμφιβολίες, κυρίως ως προς την πραγματική έκταση της σφαγής. Για παράδειγμα, συχνά υποστηρίζεται (και) σήμερα ότι περίπου 350.000 Έλληνες Πόντιοι σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους.
Ωστόσο, τον συγκεκριμένο αριθμό δεν είχε δεχθεί ούτε η κυβέρνηση του Βενιζέλου, χαρακτηρίζοντάς τον υπερβολικά φουσκωμένο. «Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε θα είχαν έρθει στην Ελλάδα με την ανταλλαγή μόλις 40.000 — 50.000 Πόντιοι!).
Ασκολσούν, Τάκη εφέντη, για τους ισχυρισμούς σου, αλλά αυτοί θα καταρριφθούν, με συγκεκριμένα επιχειρήματα, παρμένα από την ιστορία.
Μετά το 1994, που τέθηκε για πρώτη φορά - κατά τον αρθρογράφο της εφημερίδας «Τα Νέα» Τάκη Καμπύλη -, το θέμα της γενοκτονίας, βγήκε ο Βενιζέλος από τον τάφο του (πέθανε το 1936) και απάντησε σε ποιον, ότι ο αριθμός των θυμάτων ήταν υπερβολικά φουσκωμένος;
Ποιος του μίλησε για 350.000 σφαγιασθέντες Έλληνες και ο Βενιζέλος του απάντησε ότι, όχι, ο αριθμός αυτός, αγαπητέ μου, είναι υπερβολικά φουσκωμένος;
Οι σφαγιασθέντες ήταν λιγότεροι. Τον αριθμό των 352.000 θυμάτων τον προβάλλουν οι Πόντιοι από το 1988 και μετά, δηλαδή από το δεύτερο παγκόσμιο συνέδριό τους, που συνήλθε στη Θεσσαλονίκη εκείνο το έτος. Πού γνώριζε ο Βενιζέλος τον αριθμό και γιατί ασχολήθηκε με αυτόν;
Μήπως διάβασε τη «Μαύρη Βίβλο» του 1919, που εξέδωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, καταγγέλλοντας, με τόπους και αριθμούς θυμάτων, τα εγκλήματα των Τούρκων;
Μήπως διάβασε το βιβλίο του Γεωργίου Κ. Βαλαβάνη, όπου, από το 1925, καταγγέλλεται η γενοκτονία;
Πότε αμφισβήτησε ο Βενιζέλος τα θύματα της γενοκτονίας;
Μήπως το 1932 — 1933, στις συναντήσεις του με τον Ισμέτ Ινονού για την «καλλιέργεια φιλίας και καλής γειτονίας μεταξύ των δύο λαών»;
Στο όνομα της λυκοφιλίας με τους Τούρκους — που 22 χρόνια μετά έκαψαν και ρήμαξαν τον ελληνισμό στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη, και 41 χρόνια μετά ρήμαξαν τη βόρεια Κύπρο
-ο Βενιζέλος μάλωσε εμάς τους Πόντιους, που βροντοφωνάζουμε ότι θα πρέπει οι Τούρκοι να ζητήσουν από την ανθρωπότητα συγνώμη για τα εγκλήματα τους, και να σταματήσουν να διαπράττουν νέα;
Και αυτό ασχέτως αριθμών.
Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά για τις γενοκτονίες
Αφού, λοιπόν, το πρόβλημα είναι και αριθμητικό, τότε γιατί ξεσκίστηκαν Ευρωπαίοι και Αμερικανοί -και η κυρία Κάρλα Ντελ Πόντε, βεβαίως- και ζητάνε αναγνώριση της γενοκτονίας μερικών εκατοντάδων ή και χιλιάδων Βοσνίων, τη στιγμή που ο Μπιλ Κλίντον εξόντωσε περισσότερες χιλιάδες Σέρβων με τα αεροπλάνα του, που έριχναν βόμβες με απεμπλουτισμένο ουράνιο, δηλαδή τα πυρηνικά τους απόβλητα, καταδικάζοντας, επίσης, ένα ακόμη μεγάλο κομμάτι των πληθυσμών της Βαλκανικής σε θάνατο από καρκίνο;
Αυτή η ελίτ των Ποντίων οδηγήθηκε στην αγχόνη.
Ο δημοσιογράφος αναφέρει ότι: «Άλλωστε, στον Ανατολικό Πόντο (Τραπεζούντα) μητροπολίτες και ποντιακές ελίτ είχαν σχετικά καλές σχέσεις με τους Τούρκους. Οι σφαγές έγιναν κυρίως στον Δυτικό Πόντο (Σαμψούντα) και ουσιαστικά μετά τη ρωσική εισβολή και ανακήρυξη ανεξάρτητου αρμενικού κράτους - με τους οποίους συμμάχησαν Πόντιοι αντάρτες. Και ενώ υπήρξαν περιοχές εντός της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (π. χ. το Βαν), όπου οι Αρμένιοι αποτελούσαν την πλειοψηφία ώστε να θεμελιώνεται το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, αντίστοιχο βιλαέτι με ποντιακή πλειοψηφία δεν υπήρξε!».
Η απάντηση από τον Θεοφύλακτο
Όπως σήμερα υπάρχουν Έλληνες που δεν θέλουν να δουν ή που δεν βλέπουν, και τότε, οι μεγάλοι σύμμαχοι της Ελλάδας έκαναν πως δεν βλέπουν τα κακουργήματα των Τούρκων σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου. Ο Θεοφύλακτος Θεοφύλακτος, ο Πόντιος γιατρός και λόγιος, για όσους δεν ξέρουν, είχε καταγγείλει τη γενοκτονία και τη στάση των συμμάχων από το 1926. Συγκεκριμένα, σε
ομιλία του στην Εύξεινο Λέσχη Θεσσαλονίκης, στις 26 Σεπτεμβρίου εκείνου του έτους, τόνισε μεταξύ άλλων: «Αλλά φεύ! Όλα διήρκεσαν όσον ένα όνειρο γλυκύ. Και ενέσκηψε καταιγίς νέα και θύελλα. Το νεώτερον Κιαούρ μεϊδάν επεξετάθη πολύ πέραν τους Τραπεζούντος. Εις όλην την περιοχήν του ωραίου και λαμπρού Πόντου, η Ανατολή πέρα ως πέρα μετεβλήθη εις κοιμητήριον απέραντον. Είναι ανεκδιήγητα όσα συνέβησαν κατά το διάστημα τούτο και δεν επαρκεί ο χρόνος και δεν τα φθάνει ο νους. Είναι εποχή μαύρη αγωνίας και παθών του ταλαιπώρου έθνους, το οποίον επίστευσεν εις υποσχέσεις και επαγγελίας αδράς των ισχυρών και των μεγάλων. Και η αγωνία και τα πάθη εκορυφώθησαν εις την τελικήν σταύρωσιν, την οποίαν συμβολίζει η ομαδική καταδίκη εις τον δι’ αγχόνης θάνατον χιλιάδων εθνομαρτύρων, 69 εν μια ημέρα εν τη πόλει τους Αμασείας. Εκεί εστήθη ο μέγας Γολγοθάς του Γένους, (σ. σ. που τον ανέβηκαν Έλληνες από όλες τις περιοχές του Πόντου).
Έκαναν πως δεν έβλεπαν, δεν καταλάβαιναν τίποτε!
Ήτο μην Σεπτέμβριος του 1921. Κυρίαρχος των θαλασσών ο συμμαχικός στόλος, εκπροσωπούμενος υπό μεγάλων κολοσσών, κατείχε τα στενά τους Προποντίδος και του Βοσπόρου. Φρουροί τους Μαύρης Θαλάσσης διέσχιζον τον Εύξεινον, οσάκις ήθελον τα πολεμικά πλοία των συμμάχων, κατευθυνόμενα εκάστοτε εκεί όπου εκινδύνευον εμπορικά συμφέροντα. Δια τον αυτόν σκοπόν, εις τον λιμένα τους Αμισού, της πλούσιας και ευάνδρου πόλεως του Πόντου, ελιμενίζετο εναλλάξ καθ’ εβδομάδα, έν Αμερικανικόν αντιτορπιλλικόν, σύμβολον τους συμμαχικής ισχύος».
Όλοι αυτοί, οι άσπονδοι ... φίλοι του Βενιζέλου και των Ελλήνων, αλλά προπάντων οι Αμερικανοί, έκαναν πως δεν βλέπουν τα διαρκή εγκλήματα των Τούρκων, όπως κάνουν και σήμερα, γιατί χρειάζονται για τα προϊόντα τους την τεράστια τουρκική αγορά, χρειάζονται τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και το φυσικό αέριο της Κασπίας, αλλά στρατηγική τους ήταν να έχουν πάντα ένα επιθετικό προγεφύρωμα κατά της Ρωσίας και κατά εκείνων των μουσουλμανικών χωρών, που δεν είναι της αρεσκείας τους.
Στον προαναφερόμενο δημοσιογράφο και στους ευκαιριακούς κονδυλοφόρους του «Ριζοσπάστη» και της «Αυγής», που θεωρούν τους Τούρκους άκακα αρνάκια (για να βρίσκονται μέσα στο πνεύμα του ... προλεταριακού διεθνισμού!), καθώς και στον καθηγητή της νεότερης ιστορίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, τον σύντροφο της φυλακής Αντώνη Λιάκο, που έγραψε σε τελευταίο βιβλίο του ότι οι Πόντιοι ζητάνε να αναγνωριστεί ως γενοκτονία η ... μικρασιατική καταστροφή, αφιερώνουμε ένα πολύ μικρό κομμάτι από τον πολύ μεγάλο αριθμό των Ελλήνων Ποντίων, ανδρών, γυναικών και παιδιών, που έκαψαν ο Τοπάλ Οσμάν και οι τσέτες, μέσα σε εκκλησίες και σε σπίτια, μόνον στην περιοχή της Πάφρας, όπως αναφέρει ο Πάφραλης Γιώργος Αντωνιάδης (που έκανε ειδική επιτόπια έρευνα), στο δημοσίευμά του «Ομαδικοί τάφοι Ελλήνων σε διάφορες περιοχές του Πόντου», στο περιοδικό «Ποντιακή Εστία», 2008-2009.
 |
| Γιώργος Αντωνιάδης |
Σκοτώνουν αδιάκριτα μέσα στους δρόμους, βιάζουν και καίνε νεαρά κορίτσια στην εκκλησία Στις 18-6-1921, στίφη του αιμοσταγούς Τοπάλ Οσμάν περικυκλώνουν και τους δύο συνοικισμούς της κωμόπολης Καράπουναρ, το Ολουχλού και το Ουγιούζ Σουγιού, και μέσα στους δρόμους σκοτώνουν τους πανικόβλητους κατοίκους, οι οποίοι, στην προσπάθεια τους να διαφύγουν, πυροβολούνται και φονεύονται.
Παράλληλα με αυτήν τους την ενέργεια, οι άνθρωποι του Τοπάλ Οσμάν συγκεντρώνουν όλους εκείνους από τους κατοίκους που συνέλαβαν και τους οδηγούν μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Χαράλαμπου, όπου ξεχωρίζουν 70 - 80 νεαρές κοπέλες, τις οποίες, αφού τις βιάζουν, στη συνέχεια ημιθανείς τις μεταφέρουν μέσα στην εκκλησία και τις καίνε ζωντανές.
Την εκκλησία αυτή οι Τούρκοι, στη συνέχεια την κατεδάφισαν και την επιχωμάτωσαν, για να μην φανερώνει την ύπαρξη κτιρίου και να αποκρύψουν τα ίχνη του εγκλήματος τους.
Ανάμεσα τους και η αδελφή του Γ. Αντωνιάδη
Μεταξύ των 70 - 80 νεαρών κοριτσιών ήταν και η δεκαεφτάχρονη αδελφή του υποφαινόμενου. Πολλές φορές έχω επισκεφθεί αυτόν τον ομαδικό τάφο των νεαρών κοριτσιών στο Καράπουναρ.
Στην εκκλησία του χωρίου Σελεμελίκ
Στις 8-6-1921, στο χωριό Σελεμελίκ, που απέχει από την πόλη της Πάφρας 4 ώρες περίπου, μετέφεραν συλληφθέντες, 80 από την Πάφρα, 15 από το Τιγκιρλά, 30 από το Αζάι, 30 από το Καράπικεν και 180 από τα χωριά Δεμιρτσίκιοϊ, Εκίζ Τεπέ, Κουρμέν Ουσαγί, Μιτεΐσκετιχι και Γαβλαάν, και τους 180 του χωρίου, τους έβαλαν μέσα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και αφού τους εφόνευσαν, έβαλαν στη συνέχεια φωτιά και τους έκαψαν. Διασώθηκαν μέσα από την εκκλησία δύο, ο Βασίλειος Τιγκιρίδης, που σε σχετική αφήγησή του αναφέρει τις συνθήκες της διάσωσής του, και κάποιος άλλος, ονόματι Κώστης. Συνολικά στοίβαξαν στην εκκλησία περίπου 520 άτομα.
Στην εκκλησία του Σουλού Τερέ
Στις 11-6-1921 Τσουλφάζ Χοτζά, στην εκκλησία του Σουλού Τερέ, την Υπεραγία Θεοτόκο, στοίβαξαν 477 άνδρες, από τους οποίους οι εφτά ήταν ιερείς, και επειδή δεν τους χωρούσε η εκκλησία αυτή, μετέφεραν και 60 άτομα από την κωμόπολη Αλάτσαμ και τους έβαλαν αυτούς στην εκκλησία του παρακείμενου συνοικισμού Ελεζλού, στην εκκλησία του Αράπογλου, γνωστή ως Αράποον Κιλισασί, και τους έκαψαν όλους ζωντανούς.
Σε σπίτι του χωριού Γαβλαάν
Στις 14-6-1921, στο χωριό Γαβλαάν, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Πάφρας, ο Τοπάλ Οσμάν και οι τσέτες του συνέλαβαν 250 άνδρες και γυναίκες του χωριού, και αφού τους μετέφεραν στο σπίτι του Νίκου Γεωργιάδη, τους έκαψαν ζωντανούς. Ο Οσμάν Αγάς πήρε μαζί του και δέκα αιχμαλώτους, για να τους μεταφέρει στην Κερασούντα, αλλά στην πορεία, τους πέταξε μέσα στο καμίνι του πλοίου και τους έκαψε. Σε αυτούς αναφέρεται το τραγούδι του Γιώργου Σουρμεΐδη «Δέκα Παυρινοί λεβέντες», που το τραγουδά ο Κώστας Χατζής.
Σε σχολείο και σε σπίτι του Εβρέν Ουσαγί
Στις 15-6-1921, στο χωριό Εβρέν Ουσαγί, ο Τοπάλ Οσμάν και οι τσέτες του μετέφεραν και στοίβαξαν μέσα στο σχολείο και στο σπίτι του Θεμιστοκλή Χαραλάμπους 420 άνδρες από τα χωριά Τουβάν Γιοβασί, Έρκουλαν, Καβακλί Γιούρτ, Κορέζουλου, Χιπιρελέζ και Ταρ Μπογάζ, και από την πόλη της Πάφρας, και τους έκαψαν ζωντανούς.
Γιαυτό και από έγνοια των πραγματικών περιστατικών, οι Πάφραληδες είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία αντικομμουνιστές. Είδαν, δηλαδή, αυτοί οι Πόντιοι τους Σοβιετικούς να ενισχύουν, οικονομικά και ηθικά, τους δολοφόνους Τούρκους, να κάνουν τα στραβά μάτια, όταν οι Τούρκοι εξόντωναν τον ποντιακό ελληνισμό, και, ακόμη, έπιαναν τους Πόντιους αντάρτες και τους παρέδιδαν, μαζί με τον οπλισμό τους, στους Τούρκους.
 |
| Ιερή Μονή Αγίου Ιωάννη Βαζελώνος |
Κοντά σε όλα τα άλλα, που σημειώθηκαν στην παρούσα απάντηση για τα όσα έγραψε στην εφημερίδα «Τα Νέα» ο Τάκης Καμπύλης σχετικά με τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, αναφέρεται και η ηρωική πράξη, που διαδραματίστηκε στις εσχατιές της Μικράς Ασίας, στον μαρτυρικό Πόντο, το 1916.
Στο αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών σημειώνεται: «Την 15 Απριλίου (1916), οι κάτοικοι των 16 χωρίων της περιοχής Βαζελώνος, περιφερείας Τραπεζούντος, άπαντες Έλληνες, λαβόντες διαταγήν των τουρκικών στρατιωτικών αρχών να φύγωσιν εις το εσωτερικόν της Αργυρουπόλεως και φοβηθέντες μη έμελλον καθ’ οδόν να σφαγώσι, καθ’ όν τρόπον είδον σφαγέντας τους Αρμενίους, εγκατέλειπον τας κατοικίας των και εισήλθον εις τα δάση, ελπίζοντες να σωθώσι εκ ταχείας τινός προελάσεως του τουρκικού στρατού.
Εκ τούτων, εις 6.000 ανερχομένων, 650 κατέφυγον εις την μόνην Βαζελώνος, εις ήν προϋπήρχον και άλλοι 1.500 εκ Τραπεζούντος πρόσφυγες. Χίλιοι διακόσιοι εισήλθον εις εν μέγα σπήλαιον του χωρίου Κουνάκα και οι λοιποί διεσκορπίσθησαν εις τα ανά τα δάση σπήλαια, και τας διαφόρους κρύπτας. Άπασαι αι οικίαι των χωρίων τούτων ελεηλατήθησαν και αι περιουσίαι διηρπάγησαν υπό του τουρκικού στρατού.
Οι εν τω σπηλαίω Κουνάκας κρυβέντες, αναγκασθέντες εκ της πείνης, μετά συνθηκολόγησιν, παρεδόθησαν. Εκ τούτων 26 γυναίκες και νεάνιδες, ίνα αποφύγωσι την ατίμωσιν έρριψαν εαυτάς είς τινα ποταμόν κείμενον παρά το χωρίον Γέφυρα και παρά τας προσπαθείας των άλλων προς σωτηρίαν των, επνίγησαν».
Δούναι και λαβείν — Συμψηφισμός εγκλημάτων
Κάποια πράγματα, που από κανέναν δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά, είναι και οι παρακάτω ισχυρισμοί του Τάκης Καμπύλη: «Εξάλλου είναι πλέον γνωστή, η κατά την ίδια περίοδο, έκταση των διωγμών εναντίον μειονοτικών ομάδων εντός των συνόρων των νεογέννητων κρατών στα Βαλκάνια. Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι και Τούρκοι προσπάθησαν να «καθαρίσουν» τα νεοαποκτηθέντα εδάφη τους από μειονότητες στο πλαίσιο και της «εθνικής ολοκλήρωσης», αλλά κυρίως για να διασφαλίσουν ότι στο μέλλον δεν θα υπάρξουν διεκδικήσεις. Και αυτή η προσπάθεια δεν έγινε με το σεις και με το σας».
Κάνει, δηλαδή, συμψηφισμό των τουρκικών εγκλημάτων με εκείνα άλλων εθνοτήτων, προσπαθώντας να αποδείξει έτσι ότι «παντού τα πάντα», τώρα με τους Τούρκους θα τα βάζουμε! Επειδή ο αρθρογράφος αρέσκεται στη χρησιμοποίηση μεγεθών, ας διαβάσει την ιστορία να βρει αν σε τόση έκταση και με τόσο καλά εκπονημένα σχέδια έγινε εθνοκάθαρση, την ίδια περίοδο, τουλάχιστον στους λαούς που αναφέρει, δηλαδή στους Έλληνες, τους Σέρβους και τους Βουλγάρους (βγάζουμε από έξω τους Τούρκους, γιατί γι’ αυτούς γίνεται λόγος).
Πολύ συνοπτικά υπενθυμίζουμε ότι: Οι Σέρβοι δεν έκαναν καμία εθνοκάθαρση και οι μειονότητες που έζησαν στη Σερβία και στην κατοπινή Γιουγκοσλαβία υπάρχουν μέχρι σήμερα. Όλες οι μειονότητες — ακόμη και των Βουλγάρων Σκοπιανών — αναγνωρίζονται εθνικά, γλωσσικά και θρησκευτικά.
Οι μάταιες προσπάθειες των Βουλγάρων.
Οι Βούλγαροι προσπάθησαν να υποχρεώσουν τους Έλληνες, τους Αλβανούς και τους Σέρβους - κυρίως τους πρώτους -να ... βαφτιστούν Βούλγαροι. Στην προσπάθεια τους αυτή έκαναν πολλά εγκλήματα, ιδιαιτέρως στη Μακεδονία, όπου σκότωναν τους Έλληνες, που δεν δέχονταν να τους προσκυνήσουν.
Τα εγκλήματά τους, όμως, ωχριούν μπροστά στη στυγερότητα και το μέγεθος των τουρκικών εγκλημάτων εναντίον των Ποντίων και των Αρμενίων. Γιαυτό και ποτέ δεν εγέρθηκε θέμα γενοκτονίας στους λαούς αυτούς, εκτός από τον τελευταίο καιρό, μετά το 1989, που ο εγκληματίας και γενοκτόνος Μπιλ Κλίντον, σε συνεργασία με την καλή κυρία Κάρλα Ντελ Πόντε, του Διεθνούς Διαστηρίου της Χάγης, που κοιλοπόνησαν για τους Βόσνιους και τους ... Αλβανούς!
Οι απελευθερωτικοί αγώνες της Ελλάδας
Όσο - ξεχωριστά — για τους Έλληνες, η αναφορά τους στην περίπτωση αυτή είναι τουλάχιστον ατυχής. Η Ελλάδα έκανε απελευθερωτικούς πολέμους- τους δύο βαλκανικούς, 1912 και 1913 - και πέτυχε την εθνική ολοκλήρωση μόνον με την ανταλλαγή των πληθυσμών και τον ερχομό των προσφύγων, που θωράκισαν με την παρουσία τους (μόνον) τα σύνορα της Ελλάδας από τους διεκδικητές τμημάτων της χώρας Βουλγάρους και, τα τελευταία χρόνια, από τους βουλγαρογενείς Σκοπιανούς.
Αυτή είναι η αλήθεια και δεν είναι «λόγια της Ασφάλειας και της Ιντέλιντζενς Σέρβις», που τα εκμεταλλεύονταν αντικομμουνιστικά. (Εδώ υπάρχουν ακόμη άνθρωποι στην Ελλάδα, που λένε ότι όχι μόνον ο Στάλιν δεν μοίρασε στη Γιάλτα την Ευρώπη, τον Φεβρουάριο του 1945, μαζί με τα φιλαράκια του, τον Ρούσβελτ και τον Τσόρτσιλ, αλλά και ότι δεν υπάρχει καθόλου Γιάλτα, Γιάλτα γιοκ, κατά το «Μάλτα γιοκ» του Τούρκου ναύαρχου!).
Χωρίς συναισθηματισμούς η ιστορία, αλλά και χωρίς σκοπιμότητες ...
Ακόμη, ο δημοσιογράφος αναφέρει:
«Τα ιστορικά γεγονότα όταν φορτίζονται συναισθηματικά και ιδίως με όρους εθνικιστικού- φυλετικού μίσους (οι καλοί και οι κακοί είναι τέτοιοι, διαχρονικά, λόγω ράτσας), απλώς καλύπτουν την πραγματική προσπάθεια: Να στιγματισθεί ο άλλος εθνικισμός με όρους του δικού μας εθνικισμού. Λες και η Ιστορία περιφρουρείται εκ των υστέρων ...».
Πραγματικά, ιστορία δεν γράφεται με συναισθηματισμούς. Ούτε, όμως, και με σκοπιμότητες. Και το δεύτερο είναι το πιο επικίνδυνο. Από συναισθηματισμό μπορεί να γράψει κάποιος πράγματα που, στο κάτω της γραφής, δεν θα βλάψουν κανέναν. Απλώς, αυτός που τα γράφει, θα κλάψει λίγο και θα σταματήσει. Όταν, όμως, στην ιστορία μπαίνει η σκοπιμότητα, όπως αυτή που προωθούν παγκοσμίως οι Τούρκοι με χρηματοδότηση τεράστιων ποσών, τότε η ανθρωπότητα μπαίνει σε κίνδυνο. Αυτοί που είναι λύκοι, όταν παρουσιάζονται ως άκακα αρνιά, θα μπουν και πάλι στο κοπάδι - όπως κάνουν τώρα στην κουρδική στάνη — και τότε αλίμονο και στους Καμπύληδες...
Πάνος Καϊσίδης
Δημοσιογράφος- Συγγραφέας
πηγη: "ΠΟΝΤΙΑΚΑ" 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου