Η επικρατούσα άποψη αναφέρει πως οι Έλληνες μπήκαν ως εισβολείς το 2000 π.Χ. στη χώρα που λέγεται Ελλάδα, προερχόμενοι από τις πεδιάδες του Δούναβη- πιθανόν από την περιοχή των Kαρπαθίων- όπου ζούσαν μαζί με άλλα φύλα, τα οποία εγκαταστάθηκαν κατόπιν στις Ινδίες, στην Περσία, την Ιταλία, τη Γερμανία και αλλού και μιλούσαν την ίδια γλώσσα, η οποία ονομάστηκε ινδοευρωπαϊκή και από την οποία προήλθαν πολυάριθμες γλώσσες, με κοινά χαρακτηριστικά.
Οι εισβολείς, από τον βορρά, που τους ονόμασαν κατόπιν Δωριείς, νίκησαν τους παλαιότερους αυτόχθονες κατοίκους, πολλούς τους αφομοίωσαν και άλλους τους εξανάγκασαν να εκπατριστούν , από τον 8ο ως τον 5ο π.Χ. αιώνα, και να ιδρύσουν αποικίες σε όλα τα παράλια της Μ. Ασίας, στην κάτω Ιταλία και αλλού.
Από αυτούς που αποίκισαν τη Μ. Ασία, και συγκεκριμένα από την περιοχή που ονομαζόταν Μίλητος- παραλιακή πόλη στον μυχό του μαιάνδρου ποταμού- προέρχονται , κατά κύριο λόγο, οι Πόντιοι, που ανέπτυξαν αποικίες- μετά από την πρώτη αποικία, τη Σινώπη- σε όλη τη λεκάνη του Εύξεινου Πόντου.
Εκτός από τους αποίκους της Μίλητου, ωστόσο, αναφέρονται και αρκετοί άλλοι. Από την Αρκαδία, από την Εύβοια, την Αττική και από άλλες περιοχές της Ελλάδας. Όλοι αυτοί οι Έλληνες που αποίκισαν τον Πόντο, μιλούσαν την πρώτη κοινή ελληνική γλώσσα, με ινδοευρωπαϊκή προέλευση. Αυτή είναι, όπως προαναφέρθηκε , η επικρατούσα, σήμερα, άποψη για τις μετακινήσεις των Ελλήνων, μετά το 2000 π.Χ.
Υπάρχει, όμως, και η άποψη ότι οι Έλληνες έχουν ως τόπο προέλευσης τον Καύκασο, όπου βρέθηκαν ύστερα από εισβολές ή μετακινήθηκαν ως νομάδες , από τον βορρά και την ανατολή. Αυτοί κατέκτησαν την Ελλάδα, αφομοιώθηκαν ή αφομοίωσαν, μέχρις ενός ορισμένου βαθμού, τους αυτόχθονες και όταν θέλησαν να βρουν νέες πηγές πλούτου, θυμήθηκαν την αρχαία κοιτίδα τους, τον Καύκασο, και τότε έκαναν τη μυθική αλλά αληθινή αργοναυτική εκστρατεία και τον αποικισμό, για να γυρίσουν στα μέρη από όπου ήρθαν στην Ελλάδα. Γύρισαν, δηλαδή, σε μέρη που τους ήταν γνωστά από την παράδοση, από τους διασωθέντες θρύλους, όταν τον 8ο π.Χ. αιώνα ξεκινούσαν για έναν νέο αποικισμό στην Μικρά Ασία και τον Καύκασο.
Υπάρχει, όμως, και η άποψη ότι οι Έλληνες έχουν ως τόπο προέλευσης τον Καύκασο, όπου βρέθηκαν ύστερα από εισβολές ή μετακινήθηκαν ως νομάδες , από τον βορρά και την ανατολή. Αυτοί κατέκτησαν την Ελλάδα, αφομοιώθηκαν ή αφομοίωσαν, μέχρις ενός ορισμένου βαθμού, τους αυτόχθονες και όταν θέλησαν να βρουν νέες πηγές πλούτου, θυμήθηκαν την αρχαία κοιτίδα τους, τον Καύκασο, και τότε έκαναν τη μυθική αλλά αληθινή αργοναυτική εκστρατεία και τον αποικισμό, για να γυρίσουν στα μέρη από όπου ήρθαν στην Ελλάδα. Γύρισαν, δηλαδή, σε μέρη που τους ήταν γνωστά από την παράδοση, από τους διασωθέντες θρύλους, όταν τον 8ο π.Χ. αιώνα ξεκινούσαν για έναν νέο αποικισμό στην Μικρά Ασία και τον Καύκασο.
Ενώ δηλαδή, οι μετακινήσεις των πληθυσμών γίνονταν, στην αρχή, προς την δύση, τον 8ο αιώνα π.Χ. άρχισε η αντίστροφη πορεία, προς την Ανατολή. Την άποψη αυτή συμμερίζονται αρκετοί ιστορικοί , χωρίς να έχουν ούτε αυτοί στοιχεία χειροπιαστά, για να αποδείξουν από πού ήρθαν οι Έλληνες στην Ελλάδα, γύρω στο 2000 π.Χ., ενώ αρκετά είναι τα στοιχεία για τις μετακινήσεις και τον αποικισμό στην ανατολή μετά τον 8ο αιώνα π.Χ.
 |
| Γιάκομπ Φιλιπ Φαλμεραϊερ |
Το ότι κατά τους προϊστορικούς χρόνους λαοί αποίκων, ξεκινώντας από τις περιοχές του καυκασιανου περάσματος, είχαν έρθει άλλοτε σαν κατακτητές και άλλοτε σαν εκπολιτιστές στις παρευξείνιες χώρες της Χερσονήσου του Αίμου, στις περιοχές του Ολύμπου και του Μαινάλου(στην Πελοπόννησο), στις μέρες μας έμεινε πια να το αρνούνται μόνον εκείνοι από τους ιστοριογράφους που, προσηλωμένοι στις παραπλανητικές αλληλουχίες των γεγονότων, δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αποδεχτούν την ύπαρξη της βασικής αρχής, πάνω στην οποία στηρίζονται όλες οι εναλλασσόμενες φάσεις της ανθρώπινης κοινωνίας, δηλαδή την ανυποχώρητη ροπή των λαών προς μια αδιάκοπη προώθηση τους και μια σταθερή μεταμόρφωση των πραγμάτων , έτσι ώστε να πετυχαίνουν την ισορροπία του πολιτισμού στη γη.
Πάντως κατά την περίοδο, στην οποία αναφέρεται το παρών άρθρο, στον Πόντο και τη νότια Ρωσία, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία του έτους 1914, που έχουν ως βάση τα εκκλησιαστικά μητρώα, τον πληθυσμό του Πόντου αποτελούσαν 1.006.000 μωαμεθανοί, 696.495 ορθόδοξοι χριστιανοί, 60.000 Αρμένιοι- γρηγοριανοί και καθολικοί- και 5.000 διαμαρτυρόμενοι, ανάμεσα στους οποίους, οι περισσότεροι ήταν Ευρωπαίοι. Ο συνολικός πληθυσμός του Πόντου κατά την περίοδο εκείνη ήταν 1.767.495 άτομα
Αν υπολογιστούν τα άτομα αυτά ανάλογα με την εθνικότητα τους, τότε προκύπτει η εξής εικόνα: Τούρκοι όλων των φυλών 722.600(δεν υπολογίζονται, δηλαδή , οι Μωαμεθανοί- εξισλαμισθεντες, που δεν ήταν Τούρκοι). Έλληνες 929.895 (υπολογίζονται και οι βιαίως εξισλαμισθεντες και οι κρυπτοχριστιανοί), Αρμένιοι 60.000 και Ευρωπαίοι, γενικά, 5.000.
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου