Η χώρα του Πόντου βρίσκεται σε άμεση σχέση με την Ελληνική Μυθολογία. Αυτό αποδεικνύει, ότι ανάμεσα στους κατοίκους του Πόντου και του ελλαδικού χώρου υπάρχουν από τη μυθική εποχή συγγενικοί και φυλετικοί δεσμοί.
Στη χερσόνησο της Ταυρίδας βρίσκεται ο ναός της θεάς Αρτέμιδος, όπου ιερουργεί η Ιφιγένεια και όπου φτάνουν ο Ορέστης με τον Πυλάδη, για να κλέψουν το ξόανο της θεάς.
Στη χώρα των Κόλχων, στα βορειανατολικά του Πόντου, όπου βασιλεύει ο φιλόξενος βασιλιάς Αιήτης, κατευθύνονται μέσα από τους αιθέρες οι αδελφοί Φρίξος και Έλλη (κυνηγημένοι από τη μανία της μητριάς) καβάλα σε χρυσόμαλλο κριάρι.
Το ταξίδι τους αυτό είναι τραγικό για την Έλλη, η οποία πέφτει στη θάλασσα, που ονομάζεται από τότε Ελλήσποντος, ενώ ο Φρίξος συνεχίζοντας προσγειώνεται στην Κολχίδα, όπου τον υποδέχονται με αγάπη.
Προς τον ίδιο χώρο κατευθύνεται και ο Ιάσονας με τούς Αργοναύτες του, για να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας. Στην προσπάθεια του έχει τη θερμή συμπαράσταση της θυγατέρας του Αιήτη Μήδειας, πού τον βοηθάει με τρόπο τραγικό, εξοργίζοντας τον πατέρα της.
Στα βράχια του Καυκάσου καρφώνουν οι θεοί τον Προμηθέα Δεσμώτη, γιατί, παρά τη θέληση τους, έκλεψε τη φωτιά από τούς ουρανούς και την προμήθεψε στους ανθρώπους.
Ο Εύξεινος Πόντος, σύμφωνα με τούς ελληνικούς μύθους, είναι θάλασσα άγρια και φοβερή. Θάλασσα αφιλόξενη, Άξενος ή Άξενος Πόντος. Και όμως, το ελληνικό δαιμόνιο την κατακτά και την εξερευνά. Για λόγους ψυχολογικούς, ονομάζεται από τότε κατ' ευφημισμόν Εύξεινος Πόντος.
Στα μεταγενέστερα χρόνια, παίρνει το όνομα (από τους Μογγόλους και Ταρτάρους), «Μέλας Πόντος», για να προφερθεί από όλους τους άλλους «Μαύρη Θάλασσα».
Περιοριζόμαστε σ' αυτά μόνο τα μυθολογικά στοιχεία, που ωστόσο είναι αρκετά, για να δείξουν, τη σχέση τους με τις ιστορικές αποδείξεις για την ελληνικότητα του Πόντου.
Να δείξουν ακόμη την ευεργετική τους επιρροή στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της ιδιοσυγκρασίας του ποντιακού ελληνισμού.
Στη χερσόνησο της Ταυρίδας βρίσκεται ο ναός της θεάς Αρτέμιδος, όπου ιερουργεί η Ιφιγένεια και όπου φτάνουν ο Ορέστης με τον Πυλάδη, για να κλέψουν το ξόανο της θεάς.
Στη χώρα των Κόλχων, στα βορειανατολικά του Πόντου, όπου βασιλεύει ο φιλόξενος βασιλιάς Αιήτης, κατευθύνονται μέσα από τους αιθέρες οι αδελφοί Φρίξος και Έλλη (κυνηγημένοι από τη μανία της μητριάς) καβάλα σε χρυσόμαλλο κριάρι.
Το ταξίδι τους αυτό είναι τραγικό για την Έλλη, η οποία πέφτει στη θάλασσα, που ονομάζεται από τότε Ελλήσποντος, ενώ ο Φρίξος συνεχίζοντας προσγειώνεται στην Κολχίδα, όπου τον υποδέχονται με αγάπη.
Προς τον ίδιο χώρο κατευθύνεται και ο Ιάσονας με τούς Αργοναύτες του, για να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας. Στην προσπάθεια του έχει τη θερμή συμπαράσταση της θυγατέρας του Αιήτη Μήδειας, πού τον βοηθάει με τρόπο τραγικό, εξοργίζοντας τον πατέρα της.
Στα βράχια του Καυκάσου καρφώνουν οι θεοί τον Προμηθέα Δεσμώτη, γιατί, παρά τη θέληση τους, έκλεψε τη φωτιά από τούς ουρανούς και την προμήθεψε στους ανθρώπους.
Ο Εύξεινος Πόντος, σύμφωνα με τούς ελληνικούς μύθους, είναι θάλασσα άγρια και φοβερή. Θάλασσα αφιλόξενη, Άξενος ή Άξενος Πόντος. Και όμως, το ελληνικό δαιμόνιο την κατακτά και την εξερευνά. Για λόγους ψυχολογικούς, ονομάζεται από τότε κατ' ευφημισμόν Εύξεινος Πόντος.
Στα μεταγενέστερα χρόνια, παίρνει το όνομα (από τους Μογγόλους και Ταρτάρους), «Μέλας Πόντος», για να προφερθεί από όλους τους άλλους «Μαύρη Θάλασσα».
Περιοριζόμαστε σ' αυτά μόνο τα μυθολογικά στοιχεία, που ωστόσο είναι αρκετά, για να δείξουν, τη σχέση τους με τις ιστορικές αποδείξεις για την ελληνικότητα του Πόντου.
Να δείξουν ακόμη την ευεργετική τους επιρροή στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της ιδιοσυγκρασίας του ποντιακού ελληνισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου