Η Ελληνίδα, από Πόντιο πατέρα και Ρωσίδα μητέρα, πρώτη χορεύτρια στο ιστορικό θέατρο Κίροφ — Μαριίνσκι Αλεξάνδρα Ιωσηφίδου, εκτός από τη Ρωσία, έχει γνωρίσει την επιτυχία και χειροκροτήθηκε από χιλιάδες θεατές στην Αθήνα (το 2009)και σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Πετρούπολη (Λένινγκραντ) χόρεψε το 2010 τη βασίλισσα του χιονιού στο έργο «Καρυοθραύστης» του Πιότρ Τσαϊκόφσκι και τη χορεύτρια του δρόμου στο μπαλέτο «Δον Κιχώτης» του Αλεξέι Ρέπνικοφ. Το 2011, στην Ουάσιγκντον (ΗΠΑ) χόρεψε στη σκηνή του «Κένεντι σέντερ» το «Πουλί της φωτιάς» του Ιγκόρ Στραβίνσκι.
Στις ΗΠΑ χόρεψε και άλλες φορές, καθώς και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, την Κίνα και την Ιαπωνία.
Η Αλεξάνδρα Ιωσηφίδου γεννήθηκε το 1977 στο Λένινγκραντ. Σπούδασε κλασικό μπαλέτο, από την ηλικία των δέκα χρόνων, στην Ακαδημία Ρωσικού Μπαλέτου της Αγριπίνας Βαγκάνοβα. Σε ηλικία 18 χρόνων, το 1955 αποφοίτησε από την Ακαδημία και εντάχθηκε αμέσως στο δυναμικό των μπαλέτων Μαριίνσκι.
Η ιστορία της ίδιας και της οικογένειάς της θυμίζει πολλές από αυτές που διηγούνται Πόντιοι παππούδες και γιαγιάδες από την Τραπεζούντα, την Κριμαία, τη Σεβαστούπολη.
Ο πατέρας της με καταγωγή από την Κριμαία όπου είχαν καταφύγει, στα τέλη του 19ου αιώνα, οι πρόγονοί του από την Τραπεζούντα.
Τις παραμονές της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917, όταν οι Έλληνες έφυγαν από την Κριμαία στην Ελλάδα, η δική του οικογένεια έμεινε στη Σεβαστούπολη. Ο προπάππος, που διατηρούσε καφενείο στην πόλη, τραυματίστηκε και η οικογένεια αναγκάστηκε να μην ακολουθήσει τους υπόλοιπους συγγενείς που έφυγαν για την Ελλάδα.
Είκοσι χρόνια αργότερα, στην περίοδο των σταλινικών εκκαθαρίσεων, όταν χιλιάδες Έλληνες εκτελούνταν με την κατηγορία του «εχθρού του λαού» ή εκτοπίζονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας, οι πρόγονοί της βρίσκονταν στο Ουζμπεκιστάν, στην πόλη Κοκάντ, τριακόσια χιλιόμετρα από την Τασκένδη. Εκεί γεννήθηκε ο πατέρας της Αλέξανδρος Ιωσηφίδης. Τα ελληνικά σχολεία, όμως, δεν λειτουργούσαν, η ελληνική γλώσσα δεν διδασκόταν και ο πατέρας της έμαθε — προφορικά και κρυφά από τους γονείς του — μόνον ποντιακά. Κράτησε όμως το ελληνικό επώνυμο. Την ελληνική γλώσσα κατάφερε να τη μάθει — και μάλιστα καλύτερα από πολλούς Έλληνες — η νεαρή Ελισάβετ Ιωσηφίδου, αδελφή της μπαλαρίνας, που σπούδασε στο τμήμα ελληνικών σπουδών του πανεπιστημίου της Πετρούπολης.
«Εκεί γεννήθηκαν ο πατέρας μου και ο αδελφός του. Τα χρόνια εκείνα ήταν πολύ σκληρά», αναφέρει. «Ο μπαμπάς μας θυμάται πώς έκλαιγαν η μάνα του, οι γιαγιάδες του και άλλοι συγγενείς για τη χαμένη πατρίδα». Τα ελληνικά σχολεία ήταν απαγορευμένα και στο σπίτι φοβόντουσαν οι γονείς να διδάσκουν ελληνικά στα παιδιά. Οι μεγάλοι μιλούσαν μόνον μεταξύ τους την ποντιακή διάλεκτο. Τα παιδιά ήξεραν μόνον κάποιες φράσεις, όπως «καλη-μέρα», «Έλα σ’ εμένα», «Κι εσύ δεν ντρέπεσαι!», «καθήστε παρακαλώ», «μικρό πουλί» κ.ά. Πήγαν στο σοβιετικό σχολείο, γιαυτό, δυστυχώς, και εμείς σήμερα δεν μιλάμε ελληνικά στο σπίτι. Καμαρώνουμε, βέβαια, που η αδελφή μου Ελισάβετ, όχι μόνον έμαθε τα ελληνικά, αλλά σήμερα κάνει το διδακτορικό της στην ελληνική γλώσσα στο πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης».
Η Αλεξάνδρα Ιωσηφίδου έχει ύψος 1,82 , όχι και τόσο «βολικό» για μια μπαλαρίνα. Εχει, όμως, «ταλέντο και έμφυτη μεγαλοπρέπεια», ανέφεραν για εκείνη έμπειροι δάσκαλοί της, όπως η μούσα των μπαλέτων Μαριίνσκι Ουλιάνα Λαπάτκινβα. Η ίδια δεν μιλάει ελληνικά. Ούτε καν ποντιακά... Ονειρεύεται, όμως, ίσως με τη βοήθεια της αδελφής της, να μάθει. Κι αργότερα θα έρθει και θα εγκατασταθεί στην Ελλάδα με τη δική της οικογένεια για να ανοίξει σχολή μπαλέτου...
Στις ΗΠΑ χόρεψε και άλλες φορές, καθώς και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, την Κίνα και την Ιαπωνία.
Η Αλεξάνδρα Ιωσηφίδου γεννήθηκε το 1977 στο Λένινγκραντ. Σπούδασε κλασικό μπαλέτο, από την ηλικία των δέκα χρόνων, στην Ακαδημία Ρωσικού Μπαλέτου της Αγριπίνας Βαγκάνοβα. Σε ηλικία 18 χρόνων, το 1955 αποφοίτησε από την Ακαδημία και εντάχθηκε αμέσως στο δυναμικό των μπαλέτων Μαριίνσκι.
Η ιστορία της ίδιας και της οικογένειάς της θυμίζει πολλές από αυτές που διηγούνται Πόντιοι παππούδες και γιαγιάδες από την Τραπεζούντα, την Κριμαία, τη Σεβαστούπολη.
Ο πατέρας της με καταγωγή από την Κριμαία όπου είχαν καταφύγει, στα τέλη του 19ου αιώνα, οι πρόγονοί του από την Τραπεζούντα.
Τις παραμονές της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917, όταν οι Έλληνες έφυγαν από την Κριμαία στην Ελλάδα, η δική του οικογένεια έμεινε στη Σεβαστούπολη. Ο προπάππος, που διατηρούσε καφενείο στην πόλη, τραυματίστηκε και η οικογένεια αναγκάστηκε να μην ακολουθήσει τους υπόλοιπους συγγενείς που έφυγαν για την Ελλάδα.
Είκοσι χρόνια αργότερα, στην περίοδο των σταλινικών εκκαθαρίσεων, όταν χιλιάδες Έλληνες εκτελούνταν με την κατηγορία του «εχθρού του λαού» ή εκτοπίζονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας, οι πρόγονοί της βρίσκονταν στο Ουζμπεκιστάν, στην πόλη Κοκάντ, τριακόσια χιλιόμετρα από την Τασκένδη. Εκεί γεννήθηκε ο πατέρας της Αλέξανδρος Ιωσηφίδης. Τα ελληνικά σχολεία, όμως, δεν λειτουργούσαν, η ελληνική γλώσσα δεν διδασκόταν και ο πατέρας της έμαθε — προφορικά και κρυφά από τους γονείς του — μόνον ποντιακά. Κράτησε όμως το ελληνικό επώνυμο. Την ελληνική γλώσσα κατάφερε να τη μάθει — και μάλιστα καλύτερα από πολλούς Έλληνες — η νεαρή Ελισάβετ Ιωσηφίδου, αδελφή της μπαλαρίνας, που σπούδασε στο τμήμα ελληνικών σπουδών του πανεπιστημίου της Πετρούπολης.
«Εκεί γεννήθηκαν ο πατέρας μου και ο αδελφός του. Τα χρόνια εκείνα ήταν πολύ σκληρά», αναφέρει. «Ο μπαμπάς μας θυμάται πώς έκλαιγαν η μάνα του, οι γιαγιάδες του και άλλοι συγγενείς για τη χαμένη πατρίδα». Τα ελληνικά σχολεία ήταν απαγορευμένα και στο σπίτι φοβόντουσαν οι γονείς να διδάσκουν ελληνικά στα παιδιά. Οι μεγάλοι μιλούσαν μόνον μεταξύ τους την ποντιακή διάλεκτο. Τα παιδιά ήξεραν μόνον κάποιες φράσεις, όπως «καλη-μέρα», «Έλα σ’ εμένα», «Κι εσύ δεν ντρέπεσαι!», «καθήστε παρακαλώ», «μικρό πουλί» κ.ά. Πήγαν στο σοβιετικό σχολείο, γιαυτό, δυστυχώς, και εμείς σήμερα δεν μιλάμε ελληνικά στο σπίτι. Καμαρώνουμε, βέβαια, που η αδελφή μου Ελισάβετ, όχι μόνον έμαθε τα ελληνικά, αλλά σήμερα κάνει το διδακτορικό της στην ελληνική γλώσσα στο πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης».
Η Αλεξάνδρα Ιωσηφίδου έχει ύψος 1,82 , όχι και τόσο «βολικό» για μια μπαλαρίνα. Εχει, όμως, «ταλέντο και έμφυτη μεγαλοπρέπεια», ανέφεραν για εκείνη έμπειροι δάσκαλοί της, όπως η μούσα των μπαλέτων Μαριίνσκι Ουλιάνα Λαπάτκινβα. Η ίδια δεν μιλάει ελληνικά. Ούτε καν ποντιακά... Ονειρεύεται, όμως, ίσως με τη βοήθεια της αδελφής της, να μάθει. Κι αργότερα θα έρθει και θα εγκατασταθεί στην Ελλάδα με τη δική της οικογένεια για να ανοίξει σχολή μπαλέτου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου