Ο
διακεκριμένος παιδαγωγός Αλέξανδρος Δελμούζος, που επηρεάστηκε από τις
σοσιαλιστικές ιδέες και στη συνέχεια έγινε συντηρητικός, στο βιβλίο του
«Μελέτες και πάρεργα», αναγνωρίζει ότι οφείλει πολλά στον Γεώργιο Σκληρό
— Κωνσταντινίδη (τον Πόντιο διανοούμενο, που αποτέλεσε σταθμό στη ζωή
του.
Ο Δελμούζος έλεγε ότι τότε έβλεπε «καθαρά την παιδεία γενικά συνυφασμένη μέσα στη σύνθετη κοινωνική και πνευματική ζωή σαν έναν παράγοντα βασικό βέβαια, μέσα όμως σε άλλους, που όλοι μαζί έπρεπε να κινηθούν προς το μεγάλο σκοπό ...
Σιγά σιγά όμως πλουτισμένος, αλλά ξεζάλιστος από το νέο φως έβλεπα το σχολείο παρ' όλη τη στενότατη συνύφανσή του με τα κοινωνικά φαινόμενα να προβάλλει πάντα βασικός παράγοντας για την πρόοδο ενός τόπου».
Κατά τη «δίκη του Ναυπλίου», το 1914, ο Αλέξανδρος Δελμούζος αρνήθηκε κάθε σχέση του με τον μαρξισμό του Γεώργιου Σκληρού — Κωνσταντινίδη.
Στη συνέχεια, όταν ανέλαβε, μαζί με τον Δημήτρη Γληνό, υπεύθυνη θέση για την εφαρμογή της γλωσσικής και εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, ο Αλέξανδρος Δελμούζος προσπάθησε να αποσυνδέσει τον δημοτικισμό από κάθε σοσιαλισμό — ο Γεώργιος Σκληρός — Κωνσταντινίδης είχε την εντελώς αντίθετη άποψη, δηλαδή συνέδεε τον δημοτικισμό με τον σοσιαλισμό.
Αρκετοί σοσιαλιστές ή και σοσσιαλίζοντες, ακόμη και αυτός ο Γεώργιος Σκληρός — Κωνσταντινίδης, αναγκάζονταν από την πολιτική και κοινωνική κατάσταση, που επικρατούσε στην Ελλάδα, γύρω στο έτος 1917, να προσαρμοστούν ανάλογα και να γίνουν υποστηρικτές της κάπως προοδευτικής πολιτικής του Ελευθέριου Βενιζέλου. Ο Σκληρός εξελίχθηκε σε θερμό υποστηρικτή του Ελευθέριου Βενιζέλου. Ωστόσο, ο Σκληρός διέκοψε την αλληλογραφία του με τον Δελμούζο, γιατί τον θεώρησε λιποτάκτη του αγώνα για τη σύνδεση της γλώσσας με τους κοινωνικούς αγώνες.
Παρά τις προσπάθειες εκείνες και παρά την επίσημη καθιέρωση της δημοτικής, το 1976, οι συντηρητικοί συνδέουν πάντα τον δημοτικισμό με την Αριστερά. Οι «εθνικόφρονες» Έλληνες θεωρούν γλώσσα τους την καθαρεύουσα, που δεν ξέρουν ούτε να τη μιλάνε ούτε και να τη γράφουν. Μιλάνε και γράφουν στη δημοτική, «στολίζοντάς» την με μερικά καθαρευουσιάνικα, όπως «τους καθηγητάς», «της Ελλάδος», «της αντιπολιτεύσεως», «του νομάρχου» και άλλα τέτοια φαιδρά, που αποδεικνύουν την αγραμματοσύνη τους.
Πάνος Καϊσίδης
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
Ο Δελμούζος έλεγε ότι τότε έβλεπε «καθαρά την παιδεία γενικά συνυφασμένη μέσα στη σύνθετη κοινωνική και πνευματική ζωή σαν έναν παράγοντα βασικό βέβαια, μέσα όμως σε άλλους, που όλοι μαζί έπρεπε να κινηθούν προς το μεγάλο σκοπό ...
Σιγά σιγά όμως πλουτισμένος, αλλά ξεζάλιστος από το νέο φως έβλεπα το σχολείο παρ' όλη τη στενότατη συνύφανσή του με τα κοινωνικά φαινόμενα να προβάλλει πάντα βασικός παράγοντας για την πρόοδο ενός τόπου».
Κατά τη «δίκη του Ναυπλίου», το 1914, ο Αλέξανδρος Δελμούζος αρνήθηκε κάθε σχέση του με τον μαρξισμό του Γεώργιου Σκληρού — Κωνσταντινίδη.
 |
| Σκληρός,Δελμούζος, Παπανικολάου |
Στη συνέχεια, όταν ανέλαβε, μαζί με τον Δημήτρη Γληνό, υπεύθυνη θέση για την εφαρμογή της γλωσσικής και εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, ο Αλέξανδρος Δελμούζος προσπάθησε να αποσυνδέσει τον δημοτικισμό από κάθε σοσιαλισμό — ο Γεώργιος Σκληρός — Κωνσταντινίδης είχε την εντελώς αντίθετη άποψη, δηλαδή συνέδεε τον δημοτικισμό με τον σοσιαλισμό.
Αρκετοί σοσιαλιστές ή και σοσσιαλίζοντες, ακόμη και αυτός ο Γεώργιος Σκληρός — Κωνσταντινίδης, αναγκάζονταν από την πολιτική και κοινωνική κατάσταση, που επικρατούσε στην Ελλάδα, γύρω στο έτος 1917, να προσαρμοστούν ανάλογα και να γίνουν υποστηρικτές της κάπως προοδευτικής πολιτικής του Ελευθέριου Βενιζέλου. Ο Σκληρός εξελίχθηκε σε θερμό υποστηρικτή του Ελευθέριου Βενιζέλου. Ωστόσο, ο Σκληρός διέκοψε την αλληλογραφία του με τον Δελμούζο, γιατί τον θεώρησε λιποτάκτη του αγώνα για τη σύνδεση της γλώσσας με τους κοινωνικούς αγώνες.
Παρά τις προσπάθειες εκείνες και παρά την επίσημη καθιέρωση της δημοτικής, το 1976, οι συντηρητικοί συνδέουν πάντα τον δημοτικισμό με την Αριστερά. Οι «εθνικόφρονες» Έλληνες θεωρούν γλώσσα τους την καθαρεύουσα, που δεν ξέρουν ούτε να τη μιλάνε ούτε και να τη γράφουν. Μιλάνε και γράφουν στη δημοτική, «στολίζοντάς» την με μερικά καθαρευουσιάνικα, όπως «τους καθηγητάς», «της Ελλάδος», «της αντιπολιτεύσεως», «του νομάρχου» και άλλα τέτοια φαιδρά, που αποδεικνύουν την αγραμματοσύνη τους.
Πάνος Καϊσίδης
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου