Ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Στις 18/31 Οκτωβρίου 1918 στο αγκυροβολημένο, στον όρμο του Μούδρου στην Λήμνο, βρετανικό θωρηκτό «Αγαμέμνων» υπεγράφη η συνθήκη ανακωχής μεταξύ των δυνάμεων της «Αντάντ» και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συνθήκη η οποία ουσιαστικά διαμέλιζε την αυτοκρατορία, ενώ ταυτόχρονα συνιστούσε μεγάλη νίκη της αγγλικής πολιτικής. Τον Ιανουάριο του 1919 ξεκίνησαν στο Παρίσι οι εργασίες της Συνδιάσκεψης Ειρήνης, όπου φθάνει και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, προκειμένου να υποστηρίξει τα σχέδια της ελληνικής πολιτικής.
Πριν την άφιξη του στο Παρίσι είχε αποδυθεί, τους δύο προηγούμενους μήνες, σε ένα ατέλειωτο αγώνα δρόμου ανάμεσα στο Λονδίνο και το Παρίσι. Για να στηρίξει το σχέδιό του, ενέκρινε την ελληνική συμμετοχή - μαζί με 13 άλλα κράτη- στην Ουκρανική εκστρατεία εναντίον της σοβιετικής Ρωσίας το 1919.
Τον Απρίλιο του 1919 η Ιταλία χωρίς καμία προειδοποίηση αποβίβασε στρατιωτικές δυνάμεις στην Μικρά Ασία. Στις 25 Απριλίου, με πρόσχημα την προστασία των χριστιανικών πληθυσμών από επικείμενες σφαγές στις οποίες θα προέβαιναν οι Τούρκοι, η συνδιάσκεψη αποφάσισε να επιτρέψει στον ελληνικό στρατό να αποβιβαστεί στην Σμύρνη. Άγγλοι, Γάλλοι και Αμερικανοί αποφάσισαν να γίνει έτσι, σε μια πρώτη επιχείρηση εξουδετέρωσης της Ιταλίας.
Ο ελληνικός στρατός στη Σμύρνη
Στις 2/15 Μαΐου 1919, ο ελληνικός στρατός αποβιβάσθηκε στην Σμύρνη, ξεκινώντας μια επιχείρηση που ήταν ευθύς εξαρχής υπονομευμένη. Με την αποβίβαση σημειώθηκαν τα πρώτα αιματηρά επεισόδια με νεκρούς και τραυματίες. Στις 5 Μαΐου η ελληνική στρατιωτική διοίκηση δικάζει σε στρατοδικείο τους έλληνες συλληφθέντες για τα επεισόδια, θα ακολουθήσουν κι άλλα, και σε άλλα μέρη, τα στρατοδικεία θα τιμωρούν υπευθύνους, έλληνες, τούρκους ή άλλης εθνικότητας, όμως το σημαντικό είναι άλλο:
Η ελληνική στρατιωτική παρουσία στην Σμύρνη βάφεται με αίμα. Άρα, σύμφωνα με την λογική των «συμμάχων» η ελληνική πλευρά δεν μπορεί να διατηρήσει την τάξη και επιπλέον οι Έλληνες της Μικράς Ασίας παρεξήγησαν την παρουσία του ελληνικού στρατού εκεί. Μια διασυμμαχική επιτροπή συστήνεται για να διερευνήσει την κατάσταση και ο Ελευθέριος Βενιζέλος για να ελέγξει τα πράγματα αποστέλλει ως ύπατο αρμοστή στην Σμύρνη, μια εξαιρετικά αμφιλεγόμενη φυσιογνωμία, τον Αριστείδη Στεργιάδη, που κατέστη τελικά ένα από τα πιο μισητά πρόσωπα για τον μικρασιατικό ελληνισμό.
Στις 3 Μαΐου 1919, την επομένη δηλαδή της απόβασης των Ελλήνων στην Σμύρνη, από μια αποβάθρα της Κωνσταντινούπολης σάλπαρε ένα παλιό ατμόπλοιο το «Μπαντίρμα».
Το κεμαλικό κίνημα
Στην πλώρη του όρθιος και συλλογισμένος στεκόταν ένας άνδρας, ονόματι Μουσταφά Κεμάλ, ήταν ο άνθρωπος που λίγα χρόνια αργότερα θα ονομαζόταν Ατατούρκ αφού θα ήταν ο ιδρυτής της νέας Τουρκίας. Τρείς μέρες αργότερα, ο Κεμάλ αποβιβάσθηκε στην Σαμψούντα με σκοπό να κηρύξει αντίσταση εναντίον των Ελλήνων και να ξεκινήσει αγώνα για την ανεξαρτησία της χώρας του.
Το κεμαλικό κίνημα, με τα συνέδρια της Ερζερούμ στις 25 Ιουλίου 1919 και Σίβας στις 7 Σεπτεμβρίου 1919 απέκτησε κεντρικά όργανα και τον Μάρτιο του 1920 σχημάτισε κυβέρνηση στην Άγκυρα. Όλο το 1919 η ένοπλη αντίσταση των Τούρκων φούντωνε, ενώ οι κινήσεις του ελληνικού στρατού ήταν ήδη υπονομευμένες από τους «συμμάχους» με τον εξής τρόπο:
Η απόφαση της Συνδιάσκεψης του 1919 για ανάθεση στην Ελλάδα της προστασίας των χριστιανικών πληθυσμών, μιλούσε μόνο για τήρηση της τάξης, όχι για προσάρτηση εδαφών. Η τήρηση της τάξης, όμως, δεν γινόταν χωρίς την παρουσία του στρατού σε διάφορες περιοχές, άρα η κατοχή επεκτεινόταν, αλλά χωρίς από την άλλη να έχει πραγματικό χαρακτήρα, διότι ως αστυνομική δύναμη ο ελληνικός στρατός επιχειρούσε μόνο με την άδεια των Άγγλων. Αυτή την τραγική διαπίστωση θα γράψει και ο στρατηγός Κωνσταντίνος Νίδερ, ότι, δηλαδή, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δεν είχαν ελευθερία κίνησης και δράσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου