Η ιστορία γενικά του ποντιακού ελληνισμού και ειδικότερα το κεφάλαιο της γενοκτονίας, πίστευα ότι θα έπρεπε να είχε στο β' παγκόσμιο συνέδριο του ποντιακού ελληνισμού, κυρίαρχη θέση, γιατί νομίζω ότι ωρίμασε ο χρόνος, ήρθε η ώρα που μπορούμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Δυστυχώς, όμως, για μια ακόμη φορά επικράτησαν οι παραδοσιακές λογικές. Η γνώση της ιστορίας μας, της ταυτότητάς μας, που θα έπρεπε να ήταν το ζητούμενο σ’ αυτήν τη φάση, πήρε μια δευτερεύουσα θέση και αυτήν με πολλές επιφυλάξεις.
Για να μην μιλώ γενικά και αόριστα, αναφέρομαι στην αμφισβήτηση της εισήγησης που πρότεινα, μιας εισήγησης που το θέμα της έπρεπε να μας βρει όλους σύμφωνους, μια και διαπραγματεύεται το τελευταίο και δραματικότερο κεφάλαιο της ιστορίας μας, τη γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού.
'Οταν ακούμε τη λέξη γενοκτονία, η σκέψη μας αυτόματα πηγαίνει στα δύο τραγικά γεγονότα του αιώνα μας, τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 από τους Νεότουρκους και τη γενοκτονία των Εβραίων και των σλαβικών λαών το 1940 - 1944 από τους Γερμανούς.
Στον 20ό αιώνα, όμως, διαπράχτηκαν εγκλήματα γενοκτονίας και σε άλλους λαούς, που επισκιάστηκαν, είτε από τον όγκο των τραγικών περιπτώσεων των παραπάνω λαών είτε αποσιωπήθηκαν από κυβερνητικές και πολιτικές επιταγές στο όνομα κάποιων διακρατικών συμφωνιών και συμφερόντων.
Ένας από αυτούς τους λαούς, που έχει υποστεί όλες, σχεδόν, τις μορφές και τις μεθόδους γενοκτονίας, μάλιστα από τον ίδιο το φονιά του αρμενικού λαού, είναι και ο ποντιακός ελληνισμός. Θα παραξενεύει πολλούς, ακόμη και ειδικούς, γιατί τόσα χρόνια δεν μιλούσαμε για γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού.
Εδώ δεν είναι η ώρα ούτε η κατάλληλη στιγμή, για να βάλουμε τα πράγματα κάτω και να αποδώσουμε ευθύνες σε όσους ενέχονται για τη σιωπή αυτού του εγκλήματος. Πιστεύω ότι θα έρθει η ώρα. Όμως, ως τότε, εμείς οι νέοι Πόντιοι της τρίτης γενιάς, που μαζί με τους σεβάσμιους γέροντες μας ιδρύσαμε πρόσφατα το ΚΕ.ΠΟ.ΜΕ., δεν θέλουμε να είμαστε συνεχιστές αυτής της ευθύνης, συνυπεύθυνοι του εγκλήματος της σιωπής. Θέση και στόχος μας είναι να καταγγείλουμε παντού, στον ελληνικό λαό, στις διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις, σε όλους τους πολιτισμένους λαούς, στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το φοβερό έγκλημα της γενοκτονίας, που συνειδητά και συστηματικά διαπράχτηκε σε βάρος του ποντιακού ελληνισμού στα χρόνια 1916 - 1923. Να ζητήσουμε μαζί με τους Αρμένιους και με τους Κούρδους, που είναι ο τρίτος στόχος του ίδιου δράστη, την καταδίκη του από τον ΟΗΕ, στηριζόμενοι στη σύμβαση του οργανισμού αυτού, που προβλέπει και τιμωρεί το έγκλημα της γενοκτονίας και καθιερώνει την προσωπική ευθύνη αυτού που συμμετέχει σ’ αυτήν.
Έχουμε επίγνωση της σοβαρότητας του θέματος. Δεν αγωνιζόμαστε για να δημιουργήσουμε εντυπώσεις στον χώρο μας. Θεωρούμε ελάχιστη ηθική υποχρέωση την πράξη μας αυτή απέναντι στα θύματα της τουρκικής θηριωδίας. Αγωνιζόμαστε, στηριζόμενοι μόνον στις αρχές των Ηνωμένων Εθνών και στους νόμους που ψήφισαν τα έθνη για την αναγνώριση και την καταδίκη μιας γενοκτονίας. Γιατί, γενοκτονία, σύμφωνα με τη σύμβαση του ΟΗΕ είναι η άρνηση του δικαιώματος ζωής σε ολόκληρες ομάδες ανθρώπων. Άρνηση που οι Τούρκοι την επέβαλαν με απάνθρωπα μέσα στον αρμενικό λαό και στον ελληνισμό του Πόντου.
Το άρθρο 2 της διεθνούς σύμβασης της γενοκτονίας, που ψηφίστηκε από τη Γ' Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 9-10-1948, καθορίζει τα εγκλήματα ως εξής:
α. Γενοκτονία θεωρείται η δολοφονία των μελών της εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.
β. Η σοβαρή βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητας των μελών της ομάδας.
γ. Η υποβολή από πρόθεση της ομάδας σε συνθήκες διαβίωσης που μπορούν να επιφέρουν την πλήρη ή τη μερική σωματική καταστροφή.
δ. Τα μέτρα που αποβλέπουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων στους κόλπους ορισμένης ομάδας, και
ε. Η αναγκαστική μεταφορά παιδιών μιας ομάδας σε άλλη ομάδα.
Το άρθρο 3 ορίζει αναλυτικά ποιες πράξεις πρέπει να τιμωρηθούν. Αυτές είναι:
α. Η γενοκτονία.
β. Η συνωμοσία σε διάπραξη γενοκτονίας.
γ. Η ανάμειξη και η δημόσια προτροπή για διενέργεια γενοκτονίας.
δ. Η απόπειρα γενοκτονίας και ε. Η συνεργία σε γενοκτονία.
Κώστας Φωτιάδης
Για να μην μιλώ γενικά και αόριστα, αναφέρομαι στην αμφισβήτηση της εισήγησης που πρότεινα, μιας εισήγησης που το θέμα της έπρεπε να μας βρει όλους σύμφωνους, μια και διαπραγματεύεται το τελευταίο και δραματικότερο κεφάλαιο της ιστορίας μας, τη γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού.
'Οταν ακούμε τη λέξη γενοκτονία, η σκέψη μας αυτόματα πηγαίνει στα δύο τραγικά γεγονότα του αιώνα μας, τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 από τους Νεότουρκους και τη γενοκτονία των Εβραίων και των σλαβικών λαών το 1940 - 1944 από τους Γερμανούς.
Στον 20ό αιώνα, όμως, διαπράχτηκαν εγκλήματα γενοκτονίας και σε άλλους λαούς, που επισκιάστηκαν, είτε από τον όγκο των τραγικών περιπτώσεων των παραπάνω λαών είτε αποσιωπήθηκαν από κυβερνητικές και πολιτικές επιταγές στο όνομα κάποιων διακρατικών συμφωνιών και συμφερόντων.
Ένας από αυτούς τους λαούς, που έχει υποστεί όλες, σχεδόν, τις μορφές και τις μεθόδους γενοκτονίας, μάλιστα από τον ίδιο το φονιά του αρμενικού λαού, είναι και ο ποντιακός ελληνισμός. Θα παραξενεύει πολλούς, ακόμη και ειδικούς, γιατί τόσα χρόνια δεν μιλούσαμε για γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού.
Εδώ δεν είναι η ώρα ούτε η κατάλληλη στιγμή, για να βάλουμε τα πράγματα κάτω και να αποδώσουμε ευθύνες σε όσους ενέχονται για τη σιωπή αυτού του εγκλήματος. Πιστεύω ότι θα έρθει η ώρα. Όμως, ως τότε, εμείς οι νέοι Πόντιοι της τρίτης γενιάς, που μαζί με τους σεβάσμιους γέροντες μας ιδρύσαμε πρόσφατα το ΚΕ.ΠΟ.ΜΕ., δεν θέλουμε να είμαστε συνεχιστές αυτής της ευθύνης, συνυπεύθυνοι του εγκλήματος της σιωπής. Θέση και στόχος μας είναι να καταγγείλουμε παντού, στον ελληνικό λαό, στις διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις, σε όλους τους πολιτισμένους λαούς, στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το φοβερό έγκλημα της γενοκτονίας, που συνειδητά και συστηματικά διαπράχτηκε σε βάρος του ποντιακού ελληνισμού στα χρόνια 1916 - 1923. Να ζητήσουμε μαζί με τους Αρμένιους και με τους Κούρδους, που είναι ο τρίτος στόχος του ίδιου δράστη, την καταδίκη του από τον ΟΗΕ, στηριζόμενοι στη σύμβαση του οργανισμού αυτού, που προβλέπει και τιμωρεί το έγκλημα της γενοκτονίας και καθιερώνει την προσωπική ευθύνη αυτού που συμμετέχει σ’ αυτήν.
Έχουμε επίγνωση της σοβαρότητας του θέματος. Δεν αγωνιζόμαστε για να δημιουργήσουμε εντυπώσεις στον χώρο μας. Θεωρούμε ελάχιστη ηθική υποχρέωση την πράξη μας αυτή απέναντι στα θύματα της τουρκικής θηριωδίας. Αγωνιζόμαστε, στηριζόμενοι μόνον στις αρχές των Ηνωμένων Εθνών και στους νόμους που ψήφισαν τα έθνη για την αναγνώριση και την καταδίκη μιας γενοκτονίας. Γιατί, γενοκτονία, σύμφωνα με τη σύμβαση του ΟΗΕ είναι η άρνηση του δικαιώματος ζωής σε ολόκληρες ομάδες ανθρώπων. Άρνηση που οι Τούρκοι την επέβαλαν με απάνθρωπα μέσα στον αρμενικό λαό και στον ελληνισμό του Πόντου.
Το άρθρο 2 της διεθνούς σύμβασης της γενοκτονίας, που ψηφίστηκε από τη Γ' Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 9-10-1948, καθορίζει τα εγκλήματα ως εξής:
α. Γενοκτονία θεωρείται η δολοφονία των μελών της εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.
β. Η σοβαρή βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητας των μελών της ομάδας.
γ. Η υποβολή από πρόθεση της ομάδας σε συνθήκες διαβίωσης που μπορούν να επιφέρουν την πλήρη ή τη μερική σωματική καταστροφή.
δ. Τα μέτρα που αποβλέπουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων στους κόλπους ορισμένης ομάδας, και
ε. Η αναγκαστική μεταφορά παιδιών μιας ομάδας σε άλλη ομάδα.
Το άρθρο 3 ορίζει αναλυτικά ποιες πράξεις πρέπει να τιμωρηθούν. Αυτές είναι:
α. Η γενοκτονία.
β. Η συνωμοσία σε διάπραξη γενοκτονίας.
γ. Η ανάμειξη και η δημόσια προτροπή για διενέργεια γενοκτονίας.
δ. Η απόπειρα γενοκτονίας και ε. Η συνεργία σε γενοκτονία.
Τμημα της εισηγησης του στο Β' Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού ΄Ελληνισμού
31 Ιούλη-7 Αυγούστου 1988
Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου