Ο κεμαλιστής συγγραφέας και ιστορικός Φαλίχ Ριφκί Ατάι είχε πει: «Ποια η ανάγκη της αλήθειας για την ιστορία; Με αυτό τον τρόπο έχει γεννηθεί ένας ολόκληρος κόσμος "ψέματος. Το ψέμα στην ανατολή δεν είναι ντροπή» .
Αυτή είναι η γραμμή της επίσημης ιστοριογραφίας στην Τουρκία και έτσι υποκινούνται οι ιστορικοί να γράφουν κατ’ εντολήν την επίσημη ιστορία. Όμως εμείς οι εναλλακτικοί ιστορικοί δεν βρισκόμαστε μέσα σε αυτό το αίσχος. Οι εναλλακτικοί ιστορικοί, επειδή είναι υπέρ της αλήθειας, έχουν πληρώσει πάρα πολύ βαρύ κόστος μέχρι τις μέρες μας, πράγμα που ακόμα και σήμερα συνεχίζεται με βαριές καταδίκες και κοινωνικούς αποκλεισμούς.
Αν προσπαθούσαμε να παραθέσουμε τη μακρά λίστα των παραδειγμάτων για το τι έχουν υποστεί οι εναλλακτικοί ιστορικοί, δεν θα μας έφτανε το άρθρο αυτό.
Ας δώσουμε ένα μόνο παράδειγμα: ο εναλλακτικός ιστορικός Ισμαήλ Μπεσικτζή, που έζησε για 17 χρόνια στις φυλακές, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 2 ετών και η ποινή βρίσκεται στο Ανώτατο Αναιρετικό Δικαστήριο (Γιαργκιτάι) προς έγκριση. Δεν θα μας είναι καθόλου έκπληξη να δούμε το Γιαργκιτάι να εγκρίνει την ποινή και πάρει ξανά το δρόμο της φυλακής.
Υπήρξε "Απελευθερωτικός Πόλεμος";
Ο χαρακτηρισμός της ίδρυσης της Ρεπουμπλικανικής Τουρκίας, κατά τη διατύπωση του Μουσταφά Κεμάλ ότι έγινε με ένα «Απελευθερωτικό Πόλεμο» κατά των «επτά ισχυρών κρατών της Δύσης», είναι μια ψευδαίσθηση.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία συμμετείχε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με μια από τις δύο ομάδες των ιμπεριαλιστικών κρατών και επειδή ήταν η πλευρά που έχασε τον Πόλεμο διαμελίστηκε.
Ο ηγέτης του Εθνικού Αγώνα/εθνικισμού δεν είχε κανένα πρόβλημα με τον ιμπεριαλισμό. Δεν υπάρχει κάποια διαφορά της απόβασης του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη και του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αλλά μεταξύ αυτών υπάρχει κάποια παραλληλία στην αιτία: η Γαλλία και η Ιταλία, λόγω των εσωτερικών τους προστριβών είχαν επιλέξει πολύ νωρίς την υποστήριξη των κεμαλιστών, ενώ η Σοβιετική Ενωση, για να πετύχει να μην έχει κοινά σύνορα με τους Ιμπεριαλιστές και για να αποφύγουν το τελευταίο εδαφικό τμήμα να φύγει από τον έλεγχο της Αγγλίας, να διευκρινίσουμε ότι υποστήριξαν τους κεμαλιστές.
Ο Μουσταφά Κεμάλ, που ήξερε να καταλαβαίνει τη Real-politik, πολύ καλά γνωρίζει ότι δεν θα του επιτεθεί κανένα ισχυρό κράτος. Ο Μ. Κεμάλ ακόμα και στην έναρξη του εθνικιστικού κινήματος/εθνικού αγώνα στο συνέδριο της Σεβάστειας (11 Σεπτεμβρίου 1919) είναι βέβαιος για το εαυτό του.
Ο Ρασίμ Μπασάρα, μέλος του Συνεδρίου, αναφέρει: «Λόγω των εσωτερικών και εξωτερικών ακατάλληλων συνθηκών τους είναι αδύνατο να συμβεί οποιαδήποτε αποστολή στρατών εναντίον μας από τους εχθρούς μας. Πρέπει να είμαστε σίγουροι για αυτό. Η μόνη δύναμη που μπορούν να μας αντιτάξουν στην αντίστασή μας είναι ο Ελληνικός στρατός. Μπορούμε να απασχολήσουμε αυτόν τον εχθρό αρχικά με ανταρτοπόλεμο και αφού ξανά οργανώσουμε το στρατό μας και καταφέρουμε να περιοριστούμε σε ένα μέτωπο, έστω και λίγο να μας πάρει χρόνο, θα εξολοθρεύσουμε τον Ελληνικό στρατό»
(Ρασίμ Μπασάρα, δημοσίευση στην εφημερίδα Τασβίρι Εφκάρ, 29/10/1943).
Τελικά, ενώ ο ελληνικός στρατός στη Δύση απασχολείται από αντάρτες, πρώτα ο πόλεμος δίνεται στην Ανατολή κατά των Αρμενίων. Αφού συνθλίβεται η εξασθενημένη αρμενική αντίσταση, εξοστρακίζεται ο Ετέμ μπέης και το μέτωπο το αναλαμβάνει ο τακτικός στρατός.
Την περίοδο αυτή η Αγγλία στον Καύκασο πολεμάει κατά του Κόκκινου Στρατού στο πλευρό του Λευκού Στρατού και το αποτέλεσμα του πολέμου αυτού θα καθορίσει την ίδρυση της Ρεπουμπλικανικής Τουρκίας. Όταν τελειώνει ο πόλεμος αυτός με τη νίκη του Κόκκινου Στρατού, η Αγγλία, για μην έχει κοινά σύνορα με τη Σοβιετική Ενωση, αποφασίζει να προτιμήσει τον Μ. Κεμάλ και να αποσύρει την υποστήριξή της προς της Ελλάδα.
Στις 16 Μαρτίου 1921 υπογράφονται οι συνθήκες μεταξύ Αγγλίας-Σοβιετικής Ένωσης, Αγγλίας με την κυβέρνηση της Άγκυρας και της κυβέρνησης της Άγκυρας με τη Σοβιετική Ένωση, που αποτελούν την ιδρυτική πράξη της Ρεπουμπλικανικής Τουρκίας πριν από τη Λωζάννη. Είναι ενδιαφέρον ότι οι διμερείς αυτές συμβάσεις υπογράφονται την ίδια ημέρα. Επιπλέον ο ελληνικός στρατός δεν επιθυμεί να πολεμήσει. Εκτός από το διχασμό στην Ελλάδα υπάρχει ένα έντονο αντιπολεμικό κλίμα και στην Αθήνα γίνονται διαδηλώσεις κατά της συνέχισης του πολέμου. Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος αφορά καθαρά τη σύγκρουση της Ελλάδας, χωρίς καμιά υποστήριξη, με τους κεμαλιστές που έχουν διεθνή υποστήριξη.
Τα στελέχη της «Ενωσης και Προόδου», που κατηγορούνται ως εγκληματίες πολέμου, ενώ συλλαμβάνονται και εξορίζονται στη Μάλτα από τους Άγγλους, στη συνέχεια απελευθερώνονται και καταλαμβάνουν υψηλά αξιώματα την περίοδο του κεμαλισμού. Οι ομάδες αυτές συνέχισαν με την ίδια νοοτροπία των Ενωτικών και την κεμαλική περίοδο. Αν αυτοί οι κατηγορούμενοι για εγκλήματα πολέμου είχαν τιμωρηθεί, δεν θα συνεχίζονταν οι πολιτικές των εθνοκαθάρσεων την περίοδο του κεμαλισμού και δεν θα εκριζώνονταν πλήρως οι αρχαίοι, λαοί από τη γεωγραφία αυτή (1941-42, η οικονομική και πολιτισμική γενοκτονία του Βαρλίκ Βεργκισί, 1942-44, τα Σεπτεμβριανά του 1955 και οι Απελάσεις του 1964).
Η στάση του αγγλικού ιμπεριαλισμού
Οι ιμπεριαλιστές Άγγλοι προέβησαν σε δύο ανοικτές υποστηρικτικές ενέργειες προς το κεμαλικό κίνημα:
Πρώτη, η κατάληψη της Οθωμανικής Βουλής:η ενέργεια αυτή των Άγγλων διέλυσε την κυβέρνηση του Αλί Ριζά πασά και εμπόδισε την κυβέρνηση της Πόλης να αποτελέσει πιθανή εναλλακτική λύση και κατέστησε τον Μ. Κεμάλ ως τη μόνη επιλογή. Ο Μ. Κεμάλ την περίοδο αυτή δεν αναγνωριζόταν ως ηγέτης. Με την διάλυση της Βουλής από τους Άγγλους τον Μάρτιο του 1920 επέτυχε να ανακτήσει την ηγεσία.
Η δεύτερη είναι η Συνθήκη των Σεβρών. Η συνθήκη αυτή μετά την υπογραφή της χαρακτηρίζεται απ’ την ιδιαιτερότητα ότι δεν εγκρίθηκε από κανένα κράτος (εκτός της Ελλάδας). Δεν έγινε καμιά προσπάθεια να εφαρμοστεί από τους Δυτικούς. Η συνθήκη αυτή αποτελεί σημείο αναφοράς στην ισχυροποίηση της αρχηγίας του Μ. Κεμάλ και μπορεί να τη δει κανείς ως μια βοήθεια των Άγγλων προς τον Μουσταφά Κεμάλ.
Ali Sait Cetinoglou
Αυτή είναι η γραμμή της επίσημης ιστοριογραφίας στην Τουρκία και έτσι υποκινούνται οι ιστορικοί να γράφουν κατ’ εντολήν την επίσημη ιστορία. Όμως εμείς οι εναλλακτικοί ιστορικοί δεν βρισκόμαστε μέσα σε αυτό το αίσχος. Οι εναλλακτικοί ιστορικοί, επειδή είναι υπέρ της αλήθειας, έχουν πληρώσει πάρα πολύ βαρύ κόστος μέχρι τις μέρες μας, πράγμα που ακόμα και σήμερα συνεχίζεται με βαριές καταδίκες και κοινωνικούς αποκλεισμούς.
Αν προσπαθούσαμε να παραθέσουμε τη μακρά λίστα των παραδειγμάτων για το τι έχουν υποστεί οι εναλλακτικοί ιστορικοί, δεν θα μας έφτανε το άρθρο αυτό.
Ας δώσουμε ένα μόνο παράδειγμα: ο εναλλακτικός ιστορικός Ισμαήλ Μπεσικτζή, που έζησε για 17 χρόνια στις φυλακές, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 2 ετών και η ποινή βρίσκεται στο Ανώτατο Αναιρετικό Δικαστήριο (Γιαργκιτάι) προς έγκριση. Δεν θα μας είναι καθόλου έκπληξη να δούμε το Γιαργκιτάι να εγκρίνει την ποινή και πάρει ξανά το δρόμο της φυλακής.
Υπήρξε "Απελευθερωτικός Πόλεμος";
Ο χαρακτηρισμός της ίδρυσης της Ρεπουμπλικανικής Τουρκίας, κατά τη διατύπωση του Μουσταφά Κεμάλ ότι έγινε με ένα «Απελευθερωτικό Πόλεμο» κατά των «επτά ισχυρών κρατών της Δύσης», είναι μια ψευδαίσθηση.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία συμμετείχε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με μια από τις δύο ομάδες των ιμπεριαλιστικών κρατών και επειδή ήταν η πλευρά που έχασε τον Πόλεμο διαμελίστηκε.
Ο ηγέτης του Εθνικού Αγώνα/εθνικισμού δεν είχε κανένα πρόβλημα με τον ιμπεριαλισμό. Δεν υπάρχει κάποια διαφορά της απόβασης του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη και του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αλλά μεταξύ αυτών υπάρχει κάποια παραλληλία στην αιτία: η Γαλλία και η Ιταλία, λόγω των εσωτερικών τους προστριβών είχαν επιλέξει πολύ νωρίς την υποστήριξη των κεμαλιστών, ενώ η Σοβιετική Ενωση, για να πετύχει να μην έχει κοινά σύνορα με τους Ιμπεριαλιστές και για να αποφύγουν το τελευταίο εδαφικό τμήμα να φύγει από τον έλεγχο της Αγγλίας, να διευκρινίσουμε ότι υποστήριξαν τους κεμαλιστές.
Ο Μουσταφά Κεμάλ, που ήξερε να καταλαβαίνει τη Real-politik, πολύ καλά γνωρίζει ότι δεν θα του επιτεθεί κανένα ισχυρό κράτος. Ο Μ. Κεμάλ ακόμα και στην έναρξη του εθνικιστικού κινήματος/εθνικού αγώνα στο συνέδριο της Σεβάστειας (11 Σεπτεμβρίου 1919) είναι βέβαιος για το εαυτό του.
Ο Ρασίμ Μπασάρα, μέλος του Συνεδρίου, αναφέρει: «Λόγω των εσωτερικών και εξωτερικών ακατάλληλων συνθηκών τους είναι αδύνατο να συμβεί οποιαδήποτε αποστολή στρατών εναντίον μας από τους εχθρούς μας. Πρέπει να είμαστε σίγουροι για αυτό. Η μόνη δύναμη που μπορούν να μας αντιτάξουν στην αντίστασή μας είναι ο Ελληνικός στρατός. Μπορούμε να απασχολήσουμε αυτόν τον εχθρό αρχικά με ανταρτοπόλεμο και αφού ξανά οργανώσουμε το στρατό μας και καταφέρουμε να περιοριστούμε σε ένα μέτωπο, έστω και λίγο να μας πάρει χρόνο, θα εξολοθρεύσουμε τον Ελληνικό στρατό»
(Ρασίμ Μπασάρα, δημοσίευση στην εφημερίδα Τασβίρι Εφκάρ, 29/10/1943).
Τελικά, ενώ ο ελληνικός στρατός στη Δύση απασχολείται από αντάρτες, πρώτα ο πόλεμος δίνεται στην Ανατολή κατά των Αρμενίων. Αφού συνθλίβεται η εξασθενημένη αρμενική αντίσταση, εξοστρακίζεται ο Ετέμ μπέης και το μέτωπο το αναλαμβάνει ο τακτικός στρατός.
Την περίοδο αυτή η Αγγλία στον Καύκασο πολεμάει κατά του Κόκκινου Στρατού στο πλευρό του Λευκού Στρατού και το αποτέλεσμα του πολέμου αυτού θα καθορίσει την ίδρυση της Ρεπουμπλικανικής Τουρκίας. Όταν τελειώνει ο πόλεμος αυτός με τη νίκη του Κόκκινου Στρατού, η Αγγλία, για μην έχει κοινά σύνορα με τη Σοβιετική Ενωση, αποφασίζει να προτιμήσει τον Μ. Κεμάλ και να αποσύρει την υποστήριξή της προς της Ελλάδα.
Στις 16 Μαρτίου 1921 υπογράφονται οι συνθήκες μεταξύ Αγγλίας-Σοβιετικής Ένωσης, Αγγλίας με την κυβέρνηση της Άγκυρας και της κυβέρνησης της Άγκυρας με τη Σοβιετική Ένωση, που αποτελούν την ιδρυτική πράξη της Ρεπουμπλικανικής Τουρκίας πριν από τη Λωζάννη. Είναι ενδιαφέρον ότι οι διμερείς αυτές συμβάσεις υπογράφονται την ίδια ημέρα. Επιπλέον ο ελληνικός στρατός δεν επιθυμεί να πολεμήσει. Εκτός από το διχασμό στην Ελλάδα υπάρχει ένα έντονο αντιπολεμικό κλίμα και στην Αθήνα γίνονται διαδηλώσεις κατά της συνέχισης του πολέμου. Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος αφορά καθαρά τη σύγκρουση της Ελλάδας, χωρίς καμιά υποστήριξη, με τους κεμαλιστές που έχουν διεθνή υποστήριξη.
Τα στελέχη της «Ενωσης και Προόδου», που κατηγορούνται ως εγκληματίες πολέμου, ενώ συλλαμβάνονται και εξορίζονται στη Μάλτα από τους Άγγλους, στη συνέχεια απελευθερώνονται και καταλαμβάνουν υψηλά αξιώματα την περίοδο του κεμαλισμού. Οι ομάδες αυτές συνέχισαν με την ίδια νοοτροπία των Ενωτικών και την κεμαλική περίοδο. Αν αυτοί οι κατηγορούμενοι για εγκλήματα πολέμου είχαν τιμωρηθεί, δεν θα συνεχίζονταν οι πολιτικές των εθνοκαθάρσεων την περίοδο του κεμαλισμού και δεν θα εκριζώνονταν πλήρως οι αρχαίοι, λαοί από τη γεωγραφία αυτή (1941-42, η οικονομική και πολιτισμική γενοκτονία του Βαρλίκ Βεργκισί, 1942-44, τα Σεπτεμβριανά του 1955 και οι Απελάσεις του 1964).
Η στάση του αγγλικού ιμπεριαλισμού
Οι ιμπεριαλιστές Άγγλοι προέβησαν σε δύο ανοικτές υποστηρικτικές ενέργειες προς το κεμαλικό κίνημα:
Πρώτη, η κατάληψη της Οθωμανικής Βουλής:η ενέργεια αυτή των Άγγλων διέλυσε την κυβέρνηση του Αλί Ριζά πασά και εμπόδισε την κυβέρνηση της Πόλης να αποτελέσει πιθανή εναλλακτική λύση και κατέστησε τον Μ. Κεμάλ ως τη μόνη επιλογή. Ο Μ. Κεμάλ την περίοδο αυτή δεν αναγνωριζόταν ως ηγέτης. Με την διάλυση της Βουλής από τους Άγγλους τον Μάρτιο του 1920 επέτυχε να ανακτήσει την ηγεσία.
Η δεύτερη είναι η Συνθήκη των Σεβρών. Η συνθήκη αυτή μετά την υπογραφή της χαρακτηρίζεται απ’ την ιδιαιτερότητα ότι δεν εγκρίθηκε από κανένα κράτος (εκτός της Ελλάδας). Δεν έγινε καμιά προσπάθεια να εφαρμοστεί από τους Δυτικούς. Η συνθήκη αυτή αποτελεί σημείο αναφοράς στην ισχυροποίηση της αρχηγίας του Μ. Κεμάλ και μπορεί να τη δει κανείς ως μια βοήθεια των Άγγλων προς τον Μουσταφά Κεμάλ.
Ali Sait Cetinoglou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου