Η Σαντά είναι Πόντος κι' ο Πόντος είναι αθάνατος. Αθάνατα και τα παιδιά του, άλλα στον Παράδεισο με το ολόχρυσο στεφάνι της αγιοσύνης, ονομαστά και ανώνυμα, άλλα στην αγκαλιά της Μητέρας Ελλάδας.
Ώ! κι είναι τα πιο αγαπημένα της, τα πιο πονεμένα της, τα πιο θερμά και στοργικά, πού κάποια μέρα θα της φορέσουν στο κεφάλι το πιο λαμπρό στέμμα της δόξας, της παλιάς της δόξας.
Να γιατί η Επτάκωμος και πανέμορφη Σαντά, η πατρίδα των ηρώων, το πρώτο Ελληνικό Σούλι, ζει, ΖΕΙ.
Δεν ακούς πως αντηχούν ακόμα, στα λαγκάδια της, στα δροσερά παρχάρια της, στις άγριες σπηλιές της, στους φοβερούς γκρεμούς και τις ρεματιές της τα σπαραξικάρδια, τα λεβέντικα τραγούδια των ηρώων παλικαριών της, που έρχονται απ' τα βάθη των αιώνων;
«Ω λυγηρόν και κοπτερόν σπαθί μου
και τουφέκι φλογερόν πουλί μου,
εσείς τον Τούρκο σφάξατε,
τoν Τύραννο σπαράξατε.
Να ζήση το σπαθί μου,
ν' αναστηθεί η Φυλή μου...».
Δεν τ' ακούς αναγνώστη, πόσο γλυκά, πόσο μελαγχολικά χαϊδεύουν την ακοή σου τούτα τα λόγια, που σου τα φέρνουν οι αύρες και οι ζέφυροι απ' τη δοξασμένη Σαντά, απ' τον αθάνατο Πόντο μας ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου