Τα παιδία σην ξενιτείαν είναι το θέμα της μικρής μας εισήγησης, που αποτελεί μόνο προσφορά ερεθισμάτων για γονιμότερη συζήτηση πάνω στον προβληματισμό που βάζει αυτή. Ξεκινώντας αυτή από εδώ μέσα, μπορεί να φτάσει παραπέρα, ώστε να ευαισθητοποιηθούν και να ενδιαφερθούν οι αρμόδιοι φορείς της πολιτείας.
Αν ρωτήσεις τους 4,5 περίπου εκατομμύρια ξένους εργάτες της Γερμανίας για τα μελλοντικά τους σχέδια, θα σου δείξουν τη βαλίτσα, που περιμένει πάνω στην ντουλάπα της κρεβατοκάμαρας, έτοιμη πάντα για τον ποθητό, αλλά άγνωστο παντοτινά, επαναπατρισμό. Και η οικογένεια, που διαρκώς μεγαλώνει, δημιουργεί καινούργια προβλήματα στους γονείς, που κινδυνεύουν τώρα να χάσουν και τα παιδιά τους κάτω από την επίδραση του ξένου περιβάλλοντος.
Οι μετανάστες γονείς αισθάνονται πια ανήμποροι, στην πλειοψηφία τους, έστω και να μιλήσουν ακόμη με τα παιδιά τους. Για ποια οικογενειακή αγωγή μπορούμε, λοιπόν, να μιλάμε, που αποτελεί, ωστόσο, θεμέλιο και προϋπόθεση για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα κάθε ανθρώπου;
Επομένως, όλοι εμείς έχουμε υποχρέωση να ερευνούμε συνέχεια και να βρίσκουμε τρόπους, που να επιτρέπουν στο σχολείο τουλάχιστον, να βοηθά τα παιδιά αυτά αποτελεσματικά στις αναπόφευκτες αυτές ψυχολογικές τους διαταραχές. Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχουν ακόμη και μέχρι σήμερα ολοκληρωμένες επιστημονικές έρευνες πάνω στην ψυχολογική κατάσταση των παιδιών των φιλοξενουμένων εργατών. Υπάρχουν, βέβαια, μερικές σπουδαίες, αλλά μεμονωμένες παρατηρήσεις σκορπισμένες εδώ κι εκεί, ιδιαίτερα σε εκπαιδευτικούς και ιατρικούς κύκλους, χωρίς, όμως, κι αυτές να είναι τόσο συστηματοποιημένες και φυσικά ικανοποιητικά ολοκληρωμένες.
Σαν πρώτη διαπίστωση που πρέπει να κάνουμε είναι πως το σχολείο και φυσικά το διδακτικό προσωπικό θα μπορούσαν να εργάζονται πολύ πιο αποτελεσματικά, ώστε τα παιδιά αυτά και η νεολαία των αλλοδαπών να μην θεωρούνται ξένο σώμα μέσα στη γερμανική κοινωνία. Βέβαια την οικονομική και κοινωνική κατάσταση των παιδιών αυτών το σχολείο μπορεί σχεδόν ελάχιστα να επηρεάσει ή να αλλάξει. Μπορεί, όμως, ασφαλώς να βοηθήσει το σχολείο στην ανακούφιση της ψυχολογικής τους κατάστασης. Τα παιδιά αυτά, που στο σπίτι μόνον πολύ λίγη χαρά βρίσκουν, πρέπει στο σχολείο να επιτρέπεται να περνούν, όσο το δυνατόν, μια ευχάριστη και ξένοιαστη παιδική ζωή. Είναι ανάγκη να περνούν τις ώρες τους μέσα σε φωτεινά, χαρούμενα και καλαίσθητα διδακτήρια, που να τους επιτρέπουν να ξεχνούν κάπως την οικογενειακή τους στενόχωρη κατάσταση στο σπίτι.
Γιώργος Σαββίδης
Από την εισήγηση του στο Β' Παγκόσμιο συνέδριο Ποντιακού Ελληνισμού
Αν ρωτήσεις τους 4,5 περίπου εκατομμύρια ξένους εργάτες της Γερμανίας για τα μελλοντικά τους σχέδια, θα σου δείξουν τη βαλίτσα, που περιμένει πάνω στην ντουλάπα της κρεβατοκάμαρας, έτοιμη πάντα για τον ποθητό, αλλά άγνωστο παντοτινά, επαναπατρισμό. Και η οικογένεια, που διαρκώς μεγαλώνει, δημιουργεί καινούργια προβλήματα στους γονείς, που κινδυνεύουν τώρα να χάσουν και τα παιδιά τους κάτω από την επίδραση του ξένου περιβάλλοντος.
Οι μετανάστες γονείς αισθάνονται πια ανήμποροι, στην πλειοψηφία τους, έστω και να μιλήσουν ακόμη με τα παιδιά τους. Για ποια οικογενειακή αγωγή μπορούμε, λοιπόν, να μιλάμε, που αποτελεί, ωστόσο, θεμέλιο και προϋπόθεση για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα κάθε ανθρώπου;
Επομένως, όλοι εμείς έχουμε υποχρέωση να ερευνούμε συνέχεια και να βρίσκουμε τρόπους, που να επιτρέπουν στο σχολείο τουλάχιστον, να βοηθά τα παιδιά αυτά αποτελεσματικά στις αναπόφευκτες αυτές ψυχολογικές τους διαταραχές. Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχουν ακόμη και μέχρι σήμερα ολοκληρωμένες επιστημονικές έρευνες πάνω στην ψυχολογική κατάσταση των παιδιών των φιλοξενουμένων εργατών. Υπάρχουν, βέβαια, μερικές σπουδαίες, αλλά μεμονωμένες παρατηρήσεις σκορπισμένες εδώ κι εκεί, ιδιαίτερα σε εκπαιδευτικούς και ιατρικούς κύκλους, χωρίς, όμως, κι αυτές να είναι τόσο συστηματοποιημένες και φυσικά ικανοποιητικά ολοκληρωμένες.
Σαν πρώτη διαπίστωση που πρέπει να κάνουμε είναι πως το σχολείο και φυσικά το διδακτικό προσωπικό θα μπορούσαν να εργάζονται πολύ πιο αποτελεσματικά, ώστε τα παιδιά αυτά και η νεολαία των αλλοδαπών να μην θεωρούνται ξένο σώμα μέσα στη γερμανική κοινωνία. Βέβαια την οικονομική και κοινωνική κατάσταση των παιδιών αυτών το σχολείο μπορεί σχεδόν ελάχιστα να επηρεάσει ή να αλλάξει. Μπορεί, όμως, ασφαλώς να βοηθήσει το σχολείο στην ανακούφιση της ψυχολογικής τους κατάστασης. Τα παιδιά αυτά, που στο σπίτι μόνον πολύ λίγη χαρά βρίσκουν, πρέπει στο σχολείο να επιτρέπεται να περνούν, όσο το δυνατόν, μια ευχάριστη και ξένοιαστη παιδική ζωή. Είναι ανάγκη να περνούν τις ώρες τους μέσα σε φωτεινά, χαρούμενα και καλαίσθητα διδακτήρια, που να τους επιτρέπουν να ξεχνούν κάπως την οικογενειακή τους στενόχωρη κατάσταση στο σπίτι.
Γιώργος Σαββίδης
Από την εισήγηση του στο Β' Παγκόσμιο συνέδριο Ποντιακού Ελληνισμού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου