Τη Κρωμή τα ραχία

Κρώμ’ πουν’ τα ψηλά τα ραχά σ’, που είναι τα παρχάρα σ’;
 ντ’ εγέντανε τα κόρτσοπα σ’; που ειν’ τα παλληκάρα σ’;
Το χώμα σ’ εσκουτούλιζεν άσ’ ούλα τ’ ευωδίας
 κι' αέρα σ’ και ο άνεμο σ’, έσανε τραβωδίας.
Τα ποταμότια σ' κατενά, τ’ ορμία σ’ άμον δάκρα 
τα στράτας και τ’ ορμόχειλα σ’ γομάτα μανουσάκα
 κρούγνε 'ς σο νου μ’ κατ’ γίνουμαι, λέγ' ατά κατ’ παθάνω
 κι’ όντας αναστορώ άτα, τον νου μ’ πάγω να χάνω.

Κι’ αλλού ραχία αψηλά, κι αλλού ποτάμα τρέχνε
 κι αλλού τζιτζέκα αμέτρητα... Τη Κρωμή τηδέν κ’ έχ-νε!...


X. ΛAMΠIPΙΔΗΣ
Ν. Κρώμνη (Δράμα)