Η Σοφια Γεωργιαδη

Στην εύφορη Πάφρα της ευρείας περιοχής Κερασούντας -Αμισσού - Σινώπης , με τις πανάρχαιες χιλιάδων χρόνων ρίζες των Ελλήνων άξιων και δημιουργικών κατοίκων , οι Τούρκοι κατέσφαξαν  και πυρπόλησαν , μεταξύ και πολλών άλλων , ένα ολόκληρο χωριό που στίβαξαν μέσα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Γλίτωσαν μόνον τρία-τέσσερα κορίτσια , που είχαν βγει σεργιάνι στους αγρούς  , κι όταν επέστρεψαν , είδαν μες στις φωτιές τους σκοτωμένους συγγενείς και  συγχωριανούς τους και κατέφυγαν αλλοπαρμένα στα δάση .

 Η γιαγιά μου Σοφία Γεωργιάδη ήταν ένα από αυτά τα κορίτσια και ο πατέρας της , άνθρωπος δημιουργικός, φιλόξενος και καλόκαρδος , με την αξιοσύνη του καλλιεργούσε κι εμπορευόταν τα καλλίτερα καπνά κι όλα τα χρειαζούμενα της αυτάρκειας κι έκανε πλούτο και μοίραζε κι εφοδίαζε τους Έλληνες αντάρτες των βουνών.

Παφρα του Ποντου

 Δραστήριος και κοσμαγάπητος σε Έλληνες και Τούρκους λαϊκούς παντού γυρνούσε πάνω στο άλογό του και μεριμνούσε κι εργαζόταν την ευεργεσία . Την γλώσσα την Ελληνική τους απαγόρευαν κι ό,τι ήξεραν ήταν στα κρυφά απ' τους Χριστιανικούς ψαλμούς. 

Με δόλο ,πρωτύτερα του 'χαν σκοτώσει το μικρό του τρίχρονο αγοράκι στην βρύση του χωριού.Τον παρακολουθούσαν, καθώς και άλλους ελευθερόφρονες Έλληνες, και τους εξόντωσαν με την χειρότερη βία.

 Άρπαξαν τα σπίτια , τα κτήματα , τα πιθάρια με τις χρυσές λίρες ,τα κοπάδια των ζώων , ρήμαξαν τα έργα του Ελληνικού πανάρχαιου πολιτισμού και αιματόβαψαν την ευλογημένη γη με εκατομμύρια σκοτωμένους Έλληνες κι Αρμενίους και όχι μόνον

...Η έφηβη Σοφία για να επιβιώσει έτρωγε τα φύλλα των δέντρων , ώσπου αντάμωσε την αντάρτικη ομάδα του ξακουστού Αντώνη (Αντών Αγά ή Αντών Τσαούς) , φίλου του πατέρα της, και πολεμούσαν τους Τούρκους με τρόπους πολλούς , κάμπτοντας την καταστροφική τους μανία κατά των Ελληνικών πληθυσμών...

Όμως , τους έπιασαν οι Τούρκοι , τους βασάνισαν και τους σκότωναν...κι όταν επήραν την μικρή Σοφία στο εκτελεστικό απόσπασμα, με τα χρυσά μαλλιά της λυμένα ως τα πόδια της, σημάδευαν το πρόσωπό της κι εκείνη έβαλε τα χέρια της μπροστά και πέντε σφαίρες την διαπέρασαν ,ώσπου μια φωνή τους σταμάτησε :

"Μη αυτήν !!!...Εγώ έφαγα ψωμί στο σπίτι τους , με κέρασαν το κρασί τους...!!!" Ήταν κάποιος στρατιωτικός αξιωματούχος που θυμόταν την ευεργεσία...Την πήρε σπίτι του...κι από εκεί κρυφά την γλίτωσε ένας Έλληνας κρυμμένη στο αμπάρι ενός καραβιού....Έφθασε στην Θεσσαλονίκη , βρήκε χιλιάδες ξεριζωμένους πρόσφυγες εκεί στοιβαγμένους σε άθλιες συνθήκες...

Ξανά σ' άλλο καράβι σαν πραμάτεια τους ξεφόρτωσαν στο λιμάνι του Πειραιά , από εκεί στο νησάκι του Άη Γιώργη , ανάμεσα Πέραμα - Σαλαμίνα για καθάρισμα και μετά στις προσφυγογειτονιές της Δραπετσώνας , φτηνά εργατικά χέρια για τα εργοστάσια των κρατούντων κερδοσκόπων...

Για ένα κομμάτι ψωμί δούλευαν οι πρόσφυγες κι όσοι δεν εύρισκαν δουλειά , έτρωγαν κομμάτια απ' την ψυχή τους .Οι διηγήσεις των προσφύγων του Πόντου , της άλλης Μικρασίας και της Πόλης υπήρξαν το καλύτερο σχολείο μου στην Ευθύνη για την Ειρήνη της Ανθρωπότητας !!!...

Ευτυχια Ελευθεριαδη