Οι πιο παλιές αναφορές για το λαό της μητέρας μου σχετίζονται με εκείνες για τους Έλληνες στην κυρίως Ελλάδα και στην Κρήτη.
Κατά τη διάρκεια της Μέσης Παλαιολιθικής Εποχής (περίπου 55000-30000 π.Χ.), οι άνθρωποι που κατοικούσαν στην Ελλάδα κατασκεύαζαν περίτεχνα εργαλεία από ξύλο, πέτρα και οστά, ενώ επιβίωναν ως κυνηγοί/συλλέκτες.
Με την υποχώρηση των παγετώνων, η αλιεία με μικρές βάρκες από καλάμια και δέρματα προστέθηκε στις δραστηριότητές τους, περίπου το 12000 π.Χ.
Μεταξύ του 6500 και 3000 π.Χ., οι κάτοικοι άρχισαν να καλλιεργούν τα χωράφια και να εξημερώνουν τα ζώα, μια πρακτική που είχε ξεκινήσει 2.000 χρόνια νωρίτερα στη Μικρά Ασία, στη γη που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του Αιγαίου Πελάγους και που οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν Iωνία.
Η τέχνη της επεξεργασίας του χαλκού στην Εγγύς Ανατολή την τέταρτη χιλιετία προ Χριστού έφτασε στην Ελλάδα γύρω στο 3000 π.Χ., σημειώνοντας την αρχή της Εποχής του Χαλκού. Καθώς αναπτύχθηκε η επεξεργασία και η χρήση και άλλων μετάλλων, όπως του μόλυβδου, του άργυρου και του χρυσού, και οι οικονομικές και πολιτισμικές ανταλλαγές επεκτάθηκαν έξω από τα σύνορά της, η Ελλάδα άρχισε να ακμάζει.
Μεταξύ του 2100-1900 π.Χ., λαοί που μιλούσαν μια ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, η οποία μετατράπηκε σε μια πρώτη μορφή της ελληνικής γλώσσας, κατέβηκαν από τα βουνά του βορρά και της ανατολής και έφεραν μαζί τους και τους θεούς τους, αλλά προκάλεσαν και τον αφανισμό πολλών ελληνικών οικισμών. Με την άφιξή τους, αυτοί οι εισβολείς υιοθέτησαν πολλές από τις τέχνες και τα έθιμα των Ελλήνων, από τους οποίους απέσπασαν και πολλά προπύργια. Ακολούθησε μια περίοδος πεντακοσίων ετών πολιτιστικής ύφεσης, ενώ μια αναγέννηση σημειώθηκε κατά τη διάρκεια της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, δηλαδή την περίοδο 1600-1150 π.Χ.
Με τις σχέσεις που είχε αναπτύξει με την Κρήτη, τη Φοινίκη και την Αίγυπτο, η Ελλάδα συνέχισε να αναπτύσσεται πολιτιστικά. Πλάκες κρητικές που χρονολογούνται από το 1800 π.Χ. δείχνουν μια πρώιμη μορφή γραφής. Με την κατάληψη της Κρήτης, γύρω στο 1450 από τις Μυκήνες, μια ισχυρή ελληνική πόλη. η Ύστερη Εποχή του Χαλκού γνώρισε την ύψιστη ευημερία και δόξα.
Τα τελευταία τριακόσια χρόνια της Εποχής του Χαλκού έγιναν γνωστά, εξαιτίας των «Χρυσών» Μυκηνών, ως Μυκηναϊκή Περίοδος. Κατά την περίοδο αυτή διασώθηκαν άριστα δείγματα των τεχνών της Εποχής του Χαλκού, κυρίως κοσμήματα και αντικείμενα από ατόφιο χρυσάφι. Από αυτήν την περίφημη πόλη ξεκίνησε ο βασιλιάς Αγαμέμνονας με το μυθικό στρατό του γύρω στο 1250-1225 π.Χ. για την Τροία-μια πόλη στα δυτικά παράλια της Ιωνίας- για να φέρει πίσω τη γυναίκα του αδελφού του Μενελάου, την Ωραία Ελένη.
Γύρω στα 1200 π.Χ., έφτασαν και πάλι εισβολείς από το βορρά, όπως είχε γίνει και παλαιότερα, και έτσι άρχισε μια σκοτεινή περίοδος μαρασμού. Οι καταστροφές των εισβολέων ήταν τόσο μεγάλες που ακόμα και η γραφή χάθηκε. Σημειώθηκε μαζική ανακατανομή των πληθυσμών γύρω στο 1200 π.Χ. όταν οι Έλληνες μετακινήθηκαν στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, στα νησιά και στα παράλια της Ιωνίας. Για τριακόσια χρόνια, οι αναμνήσεις από την Εποχή του Χαλκού παρέμεναν ζωντανές μονάχα μέσα από τα ποιήματα που επιβίωσαν από στόμα σε στόμα.
Το 1000 π.Χ. οι Δωριείς, ένας ελληνόφωνος λαός από την οροσειρά της Πίνδου, εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα.Το 800 π.Χ. οι Έλληνες, για μια ακόμα, φορά, ανέπτυξαν αλφάβητο και άρχισαν να οικοδομούν ναούς. Το 776 π.Χ. έγιναν οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες. Η αναγέννηση της Ελλάδας επηρέασε προφανώς και την Ιωνία. Εκείνη την εποχή, ο τυφλός ποιητής Όμηρος από την Ιωνία, έγραψε την ιστορία του Τρωικού Πολέμου γύρω στα 750 π.Χ., πεντακόσια χρόνια δηλαδή μετά τα πραγματικά γεγονότα. Τα έπη της Εποχής του Χαλκού, γραμμένα από τον Όμηρο, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, ξαναζωντάνεψαν τις μνήμες για τον Τρωικό Πόλεμο και τους πρωταγωνιστές του, τον βασιλιά Αγαμέμνονα και τους αρχαίους Αχαιούς ήρωες της Ελλάδας, όπως τον Οδυσσέα και τον Αχιλλέα, καθώς και την κόρη του Δία και της Λήδας, την όμορφη βασίλισσα Ελένη. Η Ελένη ήταν τόσο όμορφη «που το πρόσωπό της έγινε αιτία να σαλπάρουν χίλια καράβια» όταν ο Πάρις την απήγαγε από τη Σπάρτη και την πήγε στο παλάτι του στην Τροία.
Περίπου την ίδια εποχή που γράφτηκαν τα ομηρικά έπη, αναδύθηκε και ο θεσμός της πόλης-κράτους (750-700 π.Χ.) με πρότυπο αυτές που είχαν δημιουργηθεί στη Μεσοποταμία περί το 3500 π.Χ. και ξανάρχισε ο αποικισμός.
Στην Ιωνία, οι άποικοι εγκαταστάθηκαν βόρεια και ανατολικά κατά μήκος της Οροσειράς του Πόντου και των νότιων ακτών της Μαύρης Θάλασσας. Η Σινώπη ήταν η πρώτη ιωνική πόλη που ιδρύθηκε από αποίκους της Μιλήτου το 785 π.Χ. Μετά τη Σινώπη ιδρύθηκαν και άλλες πόλεις, όπως η Σαμψούντα και τα Κοτύωρα (σημερινή Ορντού), ενώ το 756 π.Χ. ιδρύθηκε η περίφημη πόλη της Τραπεζούντας.
Η λέξη «πόντος» είναι αρχαιοελληνική λέξη που σημαίνει «θάλασσα» και «πόντιος» είναι «ο άνθρωπος της θάλασσας». Από αυτές τις αρχαίες ελληνικές λέξεις πήρε το όνομά της και η οροσειρά αλλά και οι άνθρωποι που την κατοικούσαν, οι Πόντιοι. Εδώ ήταν το μέρος όπου ο Ξενοφώντας και οι «μύριοι»βρήκαν καταφύγιο μετά την υποχώρησή τους από τη Μεσοποταμία το 400 π.Χ.
Ο μύθος του Ιάσωνα και των Αργοναυτών για την αναζήτηση του χρυσόμαλλου δέρατος σχετίζεται με τους Πόντιους, όπως και ο μύθος του Ηρακλή που καταφέρνει να πάρει τη ζώνη της Αμαζόνας Ιππολύτης. Ο φιλόσοφος Διογένης (περίπου 412-323 π.Χ.), που λέγεται ότι γυρνούσε με ένα φανάρι σε αναζήτηση ενός καλού ανθρώπου, καθώς και ο μεγάλος ιστορικός και γεωγράφος Στράβων (περίπου 63 π.Χ. - 23 μ.Χ.) ήταν αμφότεροι Πόντιοι.
Αυτοί ήταν οι Πόντιοι, ο λαός της μητέρας μου, και αυτή η ιστορία τους.
Thea Halo
Κατά τη διάρκεια της Μέσης Παλαιολιθικής Εποχής (περίπου 55000-30000 π.Χ.), οι άνθρωποι που κατοικούσαν στην Ελλάδα κατασκεύαζαν περίτεχνα εργαλεία από ξύλο, πέτρα και οστά, ενώ επιβίωναν ως κυνηγοί/συλλέκτες.
Με την υποχώρηση των παγετώνων, η αλιεία με μικρές βάρκες από καλάμια και δέρματα προστέθηκε στις δραστηριότητές τους, περίπου το 12000 π.Χ.
Μεταξύ του 6500 και 3000 π.Χ., οι κάτοικοι άρχισαν να καλλιεργούν τα χωράφια και να εξημερώνουν τα ζώα, μια πρακτική που είχε ξεκινήσει 2.000 χρόνια νωρίτερα στη Μικρά Ασία, στη γη που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του Αιγαίου Πελάγους και που οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν Iωνία.
Η τέχνη της επεξεργασίας του χαλκού στην Εγγύς Ανατολή την τέταρτη χιλιετία προ Χριστού έφτασε στην Ελλάδα γύρω στο 3000 π.Χ., σημειώνοντας την αρχή της Εποχής του Χαλκού. Καθώς αναπτύχθηκε η επεξεργασία και η χρήση και άλλων μετάλλων, όπως του μόλυβδου, του άργυρου και του χρυσού, και οι οικονομικές και πολιτισμικές ανταλλαγές επεκτάθηκαν έξω από τα σύνορά της, η Ελλάδα άρχισε να ακμάζει.
Μεταξύ του 2100-1900 π.Χ., λαοί που μιλούσαν μια ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, η οποία μετατράπηκε σε μια πρώτη μορφή της ελληνικής γλώσσας, κατέβηκαν από τα βουνά του βορρά και της ανατολής και έφεραν μαζί τους και τους θεούς τους, αλλά προκάλεσαν και τον αφανισμό πολλών ελληνικών οικισμών. Με την άφιξή τους, αυτοί οι εισβολείς υιοθέτησαν πολλές από τις τέχνες και τα έθιμα των Ελλήνων, από τους οποίους απέσπασαν και πολλά προπύργια. Ακολούθησε μια περίοδος πεντακοσίων ετών πολιτιστικής ύφεσης, ενώ μια αναγέννηση σημειώθηκε κατά τη διάρκεια της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, δηλαδή την περίοδο 1600-1150 π.Χ.
Με τις σχέσεις που είχε αναπτύξει με την Κρήτη, τη Φοινίκη και την Αίγυπτο, η Ελλάδα συνέχισε να αναπτύσσεται πολιτιστικά. Πλάκες κρητικές που χρονολογούνται από το 1800 π.Χ. δείχνουν μια πρώιμη μορφή γραφής. Με την κατάληψη της Κρήτης, γύρω στο 1450 από τις Μυκήνες, μια ισχυρή ελληνική πόλη. η Ύστερη Εποχή του Χαλκού γνώρισε την ύψιστη ευημερία και δόξα.
Τα τελευταία τριακόσια χρόνια της Εποχής του Χαλκού έγιναν γνωστά, εξαιτίας των «Χρυσών» Μυκηνών, ως Μυκηναϊκή Περίοδος. Κατά την περίοδο αυτή διασώθηκαν άριστα δείγματα των τεχνών της Εποχής του Χαλκού, κυρίως κοσμήματα και αντικείμενα από ατόφιο χρυσάφι. Από αυτήν την περίφημη πόλη ξεκίνησε ο βασιλιάς Αγαμέμνονας με το μυθικό στρατό του γύρω στο 1250-1225 π.Χ. για την Τροία-μια πόλη στα δυτικά παράλια της Ιωνίας- για να φέρει πίσω τη γυναίκα του αδελφού του Μενελάου, την Ωραία Ελένη.
Γύρω στα 1200 π.Χ., έφτασαν και πάλι εισβολείς από το βορρά, όπως είχε γίνει και παλαιότερα, και έτσι άρχισε μια σκοτεινή περίοδος μαρασμού. Οι καταστροφές των εισβολέων ήταν τόσο μεγάλες που ακόμα και η γραφή χάθηκε. Σημειώθηκε μαζική ανακατανομή των πληθυσμών γύρω στο 1200 π.Χ. όταν οι Έλληνες μετακινήθηκαν στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, στα νησιά και στα παράλια της Ιωνίας. Για τριακόσια χρόνια, οι αναμνήσεις από την Εποχή του Χαλκού παρέμεναν ζωντανές μονάχα μέσα από τα ποιήματα που επιβίωσαν από στόμα σε στόμα.
Το 1000 π.Χ. οι Δωριείς, ένας ελληνόφωνος λαός από την οροσειρά της Πίνδου, εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα.Το 800 π.Χ. οι Έλληνες, για μια ακόμα, φορά, ανέπτυξαν αλφάβητο και άρχισαν να οικοδομούν ναούς. Το 776 π.Χ. έγιναν οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες. Η αναγέννηση της Ελλάδας επηρέασε προφανώς και την Ιωνία. Εκείνη την εποχή, ο τυφλός ποιητής Όμηρος από την Ιωνία, έγραψε την ιστορία του Τρωικού Πολέμου γύρω στα 750 π.Χ., πεντακόσια χρόνια δηλαδή μετά τα πραγματικά γεγονότα. Τα έπη της Εποχής του Χαλκού, γραμμένα από τον Όμηρο, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, ξαναζωντάνεψαν τις μνήμες για τον Τρωικό Πόλεμο και τους πρωταγωνιστές του, τον βασιλιά Αγαμέμνονα και τους αρχαίους Αχαιούς ήρωες της Ελλάδας, όπως τον Οδυσσέα και τον Αχιλλέα, καθώς και την κόρη του Δία και της Λήδας, την όμορφη βασίλισσα Ελένη. Η Ελένη ήταν τόσο όμορφη «που το πρόσωπό της έγινε αιτία να σαλπάρουν χίλια καράβια» όταν ο Πάρις την απήγαγε από τη Σπάρτη και την πήγε στο παλάτι του στην Τροία.
Περίπου την ίδια εποχή που γράφτηκαν τα ομηρικά έπη, αναδύθηκε και ο θεσμός της πόλης-κράτους (750-700 π.Χ.) με πρότυπο αυτές που είχαν δημιουργηθεί στη Μεσοποταμία περί το 3500 π.Χ. και ξανάρχισε ο αποικισμός.
Στην Ιωνία, οι άποικοι εγκαταστάθηκαν βόρεια και ανατολικά κατά μήκος της Οροσειράς του Πόντου και των νότιων ακτών της Μαύρης Θάλασσας. Η Σινώπη ήταν η πρώτη ιωνική πόλη που ιδρύθηκε από αποίκους της Μιλήτου το 785 π.Χ. Μετά τη Σινώπη ιδρύθηκαν και άλλες πόλεις, όπως η Σαμψούντα και τα Κοτύωρα (σημερινή Ορντού), ενώ το 756 π.Χ. ιδρύθηκε η περίφημη πόλη της Τραπεζούντας.
Η λέξη «πόντος» είναι αρχαιοελληνική λέξη που σημαίνει «θάλασσα» και «πόντιος» είναι «ο άνθρωπος της θάλασσας». Από αυτές τις αρχαίες ελληνικές λέξεις πήρε το όνομά της και η οροσειρά αλλά και οι άνθρωποι που την κατοικούσαν, οι Πόντιοι. Εδώ ήταν το μέρος όπου ο Ξενοφώντας και οι «μύριοι»βρήκαν καταφύγιο μετά την υποχώρησή τους από τη Μεσοποταμία το 400 π.Χ.
Ο μύθος του Ιάσωνα και των Αργοναυτών για την αναζήτηση του χρυσόμαλλου δέρατος σχετίζεται με τους Πόντιους, όπως και ο μύθος του Ηρακλή που καταφέρνει να πάρει τη ζώνη της Αμαζόνας Ιππολύτης. Ο φιλόσοφος Διογένης (περίπου 412-323 π.Χ.), που λέγεται ότι γυρνούσε με ένα φανάρι σε αναζήτηση ενός καλού ανθρώπου, καθώς και ο μεγάλος ιστορικός και γεωγράφος Στράβων (περίπου 63 π.Χ. - 23 μ.Χ.) ήταν αμφότεροι Πόντιοι.
Αυτοί ήταν οι Πόντιοι, ο λαός της μητέρας μου, και αυτή η ιστορία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου