Χωρια της Παφρας ( Ερ- Νταούτ)

Ήταν ένα χωριό της Πάφρας, 20 χιλιόμετρα δυτικότερα αυτής κτισμένο επάνω σε δύο λόφους, είχε 300 σπίτια με 1.300 κατοίκους, ήταν το μεγαλύτερο ελληνικό χωριό της περιφέρειας. Διοικητικά και Εκκλησιαστικά υπάγονταν στην Αμάσεια, είχε άφθονο δασικό πλούτο, οι κάτοικοι ασχολούνταν με τη Γεωργοκτηνοτροφία και την Καπνοκαλλιέργεια. 
Μητρική γλώσσα είχαν την τούρκικη. Στα τελευταία χρόνια είχε γίνει μεγάλη προσπάθεια να μάθουν τα παιδιά του σχολείου την Ελληνική γλώσσα με ικανοποιητικά αποτελέσματα. Δεν ολοκληρώθηκε όμως αυτή, γιατί μεσολάβησε ο Παγκόσμιος Πόλεμος του 1914 με τα γνωστά αποτελέσματα σε βάρος της ομογένειας.
 Διατηρούσαν δύο εξατάξια δημοτικά σχολεία. Είχε δύο Εκκλησίες, τον Άγιο Γεώργιο και την Κοίμηση της Θεοτόκου και ένα εξωκκλήσι του Αγίου Σάββα, λίγο έξω από το χωριό, με δύο Ενορίες και δύο παπάδες. Λίγα χωριά είχαν αυτήν την πολυτέλεια των δύο ενοριών σ’ αυτή την περιφέρεια της Πάφρας.
 Μέχρι τις παραμονές του πολέμου του 1914 είχαν αρμονικές σχέσεις με τους Τούρκους. Με την επικράτηση όμως των σωβινιστών Νεοτούρκων άλλαξαν τα πράγματα. Το 1916 εκτοπίστηκε το χωριό με την ψεύτικη κατηγορία ότι έκρυβε λιποτάκτες και περιέθαλπε αντάρτες.
 Μετά τήν ανακωχή το 1919 επέστρεψαν όσοι κάτοικοι γλύτωσαν από την πείνα, τις αρρώστιες, τις κακουχίες και βρήκαν ρημαγμένα τα σπίτια τους. Πίστεψαν στην αρχή ότι μπόρα ήταν και πέρασε. Δεν πρόφτασαν όμως να τακτοποιήσουν το νοικοκυριό τους ώσπου μια βραδιά Κεμαλικό μπουλούκι με βασιμποζούκηδες από τα τουρκικά χωριά συνέλαβε όλους τους κατοίκους, μικρούς και μεγάλους και από κακόδρομες ρεματιές και λαγκαδιές, νύχτα, τους πήγαν στο χωριό Μουαμλού της Πάφρας στο γνωστό μεγάλο σπίτι του Νικόλαου Τσιγάλογλου, όπου είχαν μαζέψει και άλλες ψυχές από τα γύρω χωριά, συνολικά 1.800 ψυχές και τους έκαψαν ζωντανούς.
 Γλύτωσε μόνο ένα κοριτσάκι και ένα αγόρι, το οποίο διηγήθηκε όλη την τραγωδία.