«...Ή δέ έντεύθεν οδός μέχρι τής Σουμελάς εχούσα τρίωρον άπόστασιν είναι υπέρ τον ποταμόν, όστις διά τούς πολλούς καταρράκτας καί τήν εκ τούτων μεγάλην βοήν παρέχει εκπληξιν τινά τοίς διαβάταις, όσον τρόμον προξενούν καί οί μεταξύ αυτού καί τής όδού κρημνοί καί βράχοι.
Τό δασώδες δέ καί τό πλείστον τού χρόνου ομιχλώδες τής φάραγγος, εμποιεί μελαγχολίαν. Ή δέ πρός τάς υπώρειας τής Σουμελάς μιάς ώρας οδός είναι σκοτεινοτάτη καί μελαγχολική, επειδή τά υψηλά δένδρα δι’ ών διέρχεται δέν συγχωρούσι τάς ακτίνας τού ήλιου νά τήν έπισκέπτωνται καί ή ομίχλη ένταύθα γίνεται πυκνοτέρα όσον τις πλησιάζει τάς υπώρειας.
Ενταύθα δέ όπου σχεδόν τελειώνει ή φάραγξ είναι γέφυρα από τής όποίας τότε μόνον παρουσιάζεται τό όρος Μελά, όλως μέλαν καί ύψηλόν καί περί τούς 1.500 πόδας ύψους. Φαίνεται δέ ή κορυφή του έγκύπτουσα εις τήν φάραγγα καί εν τώ μέσω τούτου τού μέλα-νος όρους φαίνεται εύθύς ώς κεκολαπτωμένη ή Μονή, καταπληκτικήν έχουσα θέαν.
’Από τής γέφυρας δέ μέχρι προ τής Μονής σχεδόν είναι ήμίσεια ώρα καί ή οδός πρός αυτήν είναι έλικοειδής, εχουσα υπέρ τούς 40 έλιγμούς ή «κουτσαγγέλια», κατά τήν έπιτόπιον διάλεκτον.
Ένταύθα δέ παρά τώ βράχω είναι κτισμένη μεγάλη λίθινος κλίμαξ εξ 80 βαθμίδων, όπου τις άπαντά σιδηράν πύλην, ήτις είναι ή μία καί μόνη είσοδος τής Μονής.
Ό δέ ταύτης θυρωρός άφού ειδοποίηση τόν ηγούμενον καί λάβη τήν άδειαν, άνοίγει τήν πύλην καί τότε έξ αυτής πάλιν κατέρχεται τις κλίμακα ύπέρ τάς 90 βαθμίδας, υπό τόν κρότον των βαρυήχων καί δεινώς ήχούντων κωδώνων, ού μικράν παρεχόντων συγκίνησιν. Ευθύς δέ προ της κλίμακος ταύτης είναι καί ό κυρίως ναός λελατωμημένος εντός τού μέλανος βράχου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου