«Μύριζε σαν καρπούζι ζερβά μας τ' ακρόγιαλο και τα βουνά του Πόντου,
μια φορά κ έναν καιρό δικά μας, δεξά αστραφτερό, απέραντο το πέλαγο.
Ο Καύκασος είχε σβύσει μέσα στο φως, μα οι γέροι, με τη ράχη γυρισμένη,
κάθοννταν στην πρύμνα και δε μπορούσαν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους
από το αγαπημένο ουρανοθάλασσο.
Ο Καύκασος είχε χαθεί, φάντασμα ήταν και σκόρπισε, μα απόμεινε ασάλευτος,
αβασίλευτος βαθιά στις λαμπυρήθρες των ματιών τους.
Δύσκολο, δύσκολο πολύ η ψυχή να ξεκολλήσει από την πατρίδα βουνά, θάλασσες, αγαπημένοι άνθρωποι, φτωχό αγαπημένο σπιτάκι, ένα χταπόδι είναι η ψυχή και όλα τούτα οι πλόκαμοί της».
Από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Αναφορά στον Γκρέκο»
μια φορά κ έναν καιρό δικά μας, δεξά αστραφτερό, απέραντο το πέλαγο.
Ο Καύκασος είχε σβύσει μέσα στο φως, μα οι γέροι, με τη ράχη γυρισμένη,
κάθοννταν στην πρύμνα και δε μπορούσαν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους
από το αγαπημένο ουρανοθάλασσο.
Ο Καύκασος είχε χαθεί, φάντασμα ήταν και σκόρπισε, μα απόμεινε ασάλευτος,
αβασίλευτος βαθιά στις λαμπυρήθρες των ματιών τους.
Δύσκολο, δύσκολο πολύ η ψυχή να ξεκολλήσει από την πατρίδα βουνά, θάλασσες, αγαπημένοι άνθρωποι, φτωχό αγαπημένο σπιτάκι, ένα χταπόδι είναι η ψυχή και όλα τούτα οι πλόκαμοί της».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου