Λελεύω σε - Δημ. Παυλίδης

Η γιαγιά μου η Πόντισσα,
καλλονή κι αρχόντισσα,
Παπαντώνη κόρη,
ρίζα Κομνηνών
στα βαθιά τα χρόνια της
χάιδευε τα εγγόνια της:
"Ρίζα μ' και στερέα μ',
ποδεδίζω σε».


Στα σβησμένα μάτια της
άπλωσε και ρίζωσε
νοσταλγίας ίσκιος
χρόνων μακρινών.
Για τον Πόντο έλεγε,
για τον Πόντο έκλαιγε:
«Πόντε μ' έρημε,
Πόντε μ', να λελεύω σε».

Σαν λαμπάδα έσβησε
κι ο Θεός δεν έδωσε
νά 'βλεπε πριν σβήσει
αναπατρισμό.
Με τον πόνο πάλαιψε,
που στερνά της σάλεψε
μαζί με τ' ανάβλεμμα
και τον λογισμό.


Η γιαγιά αναγάλλιαζε,
όταν μας αγκάλιαζε,
στέριωμα τα εγγόνια
λεβεντογενιάς.
Ποντιακά μας μίλαγε
και σφιχτά μας φίλαγε:
Ποντιακά. Μη πάρουνε
δρόμο λησμονιάς.


Κι από τότε μέσα μας
στάλαξε και ρίζωσε
για τον Πόντο η αγάπη,
άσβεστη, τρανή.
Κι όλο: «Να λελεύω σε.
Κι όλο: Ποδεδίζω σε»...
της Γιαγιάς της Πόντισσας
μας μιλάει η φωνή.

(Από το βιβλίο της Αγγελ. Στεργίου )

«Εγκώμια και θρήνοι για τις αλησμόνητες πατρίδες»,

εκδ. «Ιανός», θεσ/νίκη 1997).