Ποντιακά Δίστιχα

Ας έξερα ποίον ρασίν
επέμνεν χιονισμένον
επένα και εκάθουμνε
και έκλεγα την κάρδεμ το καμμένον

-----

Πόσα καρδίας έκαψες
και πόσα αναστενάζνε
τα γόλια τ' ομματόπα σου
άστρα πα κατεβάζνε

-----

Εντρέπομαι να λέγωσε
κορτσόπομ' αγαπώσε
πασκίμ πα κι εγροικάσ'ατό
όντες πυκνοτερώσε

-----

Τα φιλέματα τεσά
αμόν τα μέλε είν γλυκά
που φιλίσε σα κρυφά
νοστιμάδα εγρικά

-----

Όντες τερρείς με πούλοπομ
τα χείλεμ μέλε στάζνε
τα φιλοκάρδεμ σίγουνταν
βαρέα αναστενάζνε

-----

Εγω τερρώ σον πρόσωπος
και εσύ τερρείς σο χώμαν
ας έιχα και ν’ εφίλνα σε
μίαν απές σο στόμα

-----

Α ‘σα χείλια σ’ κρεμάγουμαι
όντες ανοίς το στόμα σ’
να έπλανε ‘με ο Χριστόν
έναν βραδύν ‘σ’ όρομα σ’.

Α ‘σον ήλεν που καίγουνταν
τερούν που εν εβόρα
εγώ καίγουμαι απ’ εσέν
εσύ τερείς τη χώραν.

-----

Αβούτα τα νεότητα
πάγνε κι άλλο κι κλώσκουν
άμον εκείνο το χορτάρ’
τα πρόγατα ντο βόσκουν.

-----

Αβούτο ο κόσμον ψεύτικον
αλήγορα τελείται
πολλά να ζεις πεζεύκεται
ολίγον κι κανείται.

-----

Αβούτο ο κόσμον ψεύτικον
θάνατος να μη έτον
άνθωπον να μη εγέρανεν
πάντα νέος να έτον.

-----

Αίκον εν’ τ’ ιδίωμα μ’
αίκον έν η ζήση μ’
ντ’εποίκα ‘σε τσούνας κουτάβ’
κ’ ερούξες απ’ οπίς ιμ.

-----

Αν αποθάνω γιαβρόπο μ’
ωριάσον ανασπάλτς με
η χώρα θάφτ’νε με σην γην
εσύ σην ψη σ’ να βάλτς με.

-----

Άν αποθάνω εσύ μη κλαίς
και μη μοιρολογάς με
ζωντανόν μόνον τσούξον με
και μη κακολογάς με.

-----

Αν αποθάνω ξαϊ μη κλαίς
και μη τρώς την καρδία σ’
κλάψον μ’ ατώρα ζωντανόν
και φτούλτσον τα μαλλία σ’.

-----

Αν αποθάνω πουλόπο μ’
τ’εμόν τ όνεμαν κούξον
αν αγαπάς με αληθινά
απές σο ταφί μ' ρούξον.

-----

Αν θέλετε ας τραγωδώ
αν θέλετε ας κλαίγω
αν θέλετε παράπονα
ας κάθουμαι και λέγω.

-----

Απ' αδά ους τ' εσέτερα
πορτόπα πέντε δέκα
την ώρα μ' και τ' εγκόλπιο μ'
σ' εσέτερα εφέκα.

-----

Βαρύν λόγον μη λέτ' ατο
τ’εμόν τ' αρνίν αρλίν εν
θα κλαίει και θα κλαινίζ' κι εμέν
το ψόπο μ' γεραλίν εν'.

-----

Γράμμαν γράφτω και στείλω ‘σε
απόψ’ κι θα κοιμούμαι
και με τήναν θα στείλ’ ατό
δεβάσκεται φογούμαι.

Δάκρυα, αποκάμια και σαχτάρ’
κι έναν μαύρον καρδίαν
άλλο τηδέν κ’ επέμνε ‘με
α σ’ εγάπς τη φωτίαν.

-----

Ε, ν’ αϊλλοί εμέν ν’ αϊλλοί
σο κιφάλι μ’ κατ’ λαλεί
έμορφον ποι’ θα φιλεί
πάντα θα παρακαλεί
άσκεμον ποι’ θα φιλεί
τη μανίτσαν ατ’ ν’ άλλοι.

-----

Εγάπη σ’ κοφτερόν μαχαίρ’
και σίδερον ξαμμένον
ν’ αηλί εκείνον την καρδίαν
όθεν εν καρφωμένον.

Πηγη: Aetorachi.gr