Ο Έλληνας σοβιετικός στρατάρχης Γεώργιος Ζούκωφ

Ο Σοβιετικός στρατάρχης Γεώργιος Κωνσταντίνου Ζούκωφ, ο ήρωας του β' παγκοσμίου πολέμου, που όταν ήταν παιδί, στο χωριό του, τη Στρέλκοφκα, της περιφέρειας Καλούγκα, τον φώναζαν Κώστα Γκρέκο, ήταν ελληνικής καταγωγής και το πιθανότερο Πόντιος.
 Ο ασιατολόγος Σωκράτης Αγγελίδης αναφέρει στο βιβλίο του «Έλληνες στρατηγοί και ναύαρχοι της αυτοκρατορικής Ρωσίας και της ΕΣΣΔ» ότι ο στρατάρχης Ζούκωφ γνώριζε την ελληνική καταγωγή του. Η κόρη του, μάλιστα, η Ερά θυμάται ότι ο πατέρας της έλεγε πολλές φορές: «Είναι ενδιαφέρον να γνωρίσουμε από ποιο αρχαίο ελληνικό γένος καταγόμαστε».
Ο Γκεόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκωφ, όπως έμεινε στην ιστορία, γεννήθηκε το 1896 στη Στρέλκοφσκα. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος ήταν τσαγκάρης στο χωριό, φρόντισε, όμως, να πάρει ο γιος του ανώτερη μόρφωση. Γι αυτό, μετά τις εγκύκλιες σπουδές, τον έστειλε στην ανώτατη σχολή ιππικού, στην Πετρούπολη (Λένινγκραντ).
Κατά τη διάρκεια του α' παγκοσμίου πολέμου (1914 — 1918), επιστρατεύτηκε στον τσαρικό στρατό, αλλά στη συνέχεια εντάχθηκε στον σοβιετικό στρατό και, κατά τον εμφύλιο, ήταν διοικητής μονάδας ιππικού. Όταν εδραιώθηκε η σοβιετική επανάσταση, ο Ζούκωφ φοίτησε στη στρατιωτική ακαδημία «Φρούντζε», από όπου αποφοίτησε το 1931.
Οι σοβιετικές στρατιωτικές αρχές, παίρνοντας υπόψη τους τη συμμετοχή του στις συγκρούσεις του κόκκινου στρατού με τους Ιάπωνες στη Μαντζουρία, αναγνώρισαν τον Ζούκωφ ως έξοχο γνώστη της χρήσης των τεθωρακισμένων αρμάτων στον πόλεμο. Έτσι, το 1939 τον έκαναν διοικητή των σοβιετικών δυνάμεων στα σύνορα της ΕΣΣΔ με τη Μαντζουρία.
Ο Ζούκωφ ανέβηκε γρήγορα την κλίμακα της σοβιετικής στρατιωτικής ηγεσίας και το 1941 διορίστηκε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου. 
Όταν τον Ιούνιο του 1941 εισέβαλαν οι Γερμανοί στη Ρωσία, ο Ζούκωφ πολέμησε εναντίον τους στο Λένινγκραντ. Τον φθινόπωρο του 1941 έγινε στρατάρχης του δυτικού μετώπου, υπεύθυνος για την άμυνα της Μόσχας. Κατάφερε να σώσει τη σοβιετική πρωτεύουσα από τους Γερμανούς.

Το 1943 έγινε στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης και ήταν ένα από τα βασικότερα μέλη του προσωπικού ανώτατου στρατηγείου του Ιωσήφ Στάλιν. 
Από τη θέση αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο στον σχεδιασμό και την εκτέλεση των κυριότερων επιχειρήσεων του β' παγκοσμίου πολέμου. 
Ο Ζούκωφ ήταν εκείνος που, τον Απρίλιο του 1945, διεύθυνε την τελική επίθεση κατά του Βερολίνου. Μετά την κατάληψη της γερμανικής πρωτεύουσαν, ο Ζούκωφ παρέμεινε στο Βερολίνο ως διοικητής των σοβιετικών δυνάμεων κατοχής και αντιπρόσωπος της ΕΣΣΔ στη συμμαχική επιτροπή ελέγχου της Γερμανίας.
Κατά τα κατοπινά χρόνια και μέχρι τον θάνατο του στη Μόσχα, το 1974, ο Έλληνας στην καταγωγή στρατάρχης Γεώργιος Ζούκωφ αναμίχθηκε στις ίντριγκες της κάθε φορά ηγεσίας της ΕΣΣΔ, ανέβηκε σε υψηλά αξιώματα
στο κομμουνιστικό κόμμα και στην κυβέρνηση, μέχρι που ήρθε σε σύγκρουση, για στρατιωτικά ζητήματα, με τον Νικήτα Χρουστσώφ, που τον απομάκρυνε, το 1957, από το υπουργείο Άμυνας και από το κόμμα. Ο Ζούκωφ παρέμεινε στην αφάνεια μέχρι το 1966, οπότε του απονεμήθηκε το παράσημο Λένιν. Το 1969 του επιτράπηκε να δημοσιεύσει την αυτοβιογραφία του, με τίτλο «Οι αναμνήσεις του στρατάρχη Ζούκωφ».
Ο ελληνικής καταγωγής στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης ήταν μεταξύ των ένδεκα ατόμων, σε ολόκληρη την ΕΣΣΔ, που τιμήθηκε με το παράσημο της νίκης και του ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης. Συνολικά, του απονεμήθηκαν 33 παράσημα και 34 μετάλλια. Με το πρώτο βραβείο της ΕΣΣΔ, το παράσημο της «Κόκκινης σημαίας» τιμήθηκε τρεις φορές.

Πάνος Καϊσίδης

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας