κι όσα τερώ σόν πρόσωπο 'σ έρται μ' η γή τρομάζει.
Αν κάπ' τυχαίν' κ' ελέπω σε τ' ομμάτια 'μ όλια 'νοίγουν.
Και τα ψηλά τα ραχχία ελέπ' άτα πώς σείουν.
Η εμορφιάδα 'σ εν πολλά και με το περισσόν
κ' η ασπρακοκκινιάδα 'σ έδέβεν τό χρυσόν.
Εγαντούρεψες τον Θεόν κι όλια εσέν εδέκεν,
τ' οπισινά τα κορτσόπα πουγαλεμένα 'φέκεν.
Και όλ έρχουν τερούν έσέν και στέκνε αβαράδες,
δός κ' εκείνους άς χχαίρουνταν άς εν μέ τά παράδας.
Άπ' ολίγον 'δός κ' εκεινούς άς παίρν ' ατείν μουράτια,
κ' εσύ πα γουρταρεύκεσαι ας σ' ουλονών τ' ομμάτια.
Άσπρεσα άμον το χχιόν κόκκινος άμον χρυσόν,
μαύρεσα, μαυριδιανή π' ελέπ' σε ομμάτια ανοί.
Οντάν κρεμίεις τα μαλλία 'σ καί φανερώντζ την καρδία 'σ
όποιος τυχαίν' κ' ελέπ σε καταράται και ξεραίν τσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου