Από το πλούσιο
αρχείο του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών δανείζομαι ορισμένα χαρακτηριστικά
ντοκουμέντα που καταγράφουν τις τραγικές μαρτυρίες των προσφύγων της πρώτης
γενιάς που επέζησαν και έφτασαν στην Ελλάδα.
«Η αδερφή μου έμεινε στην Τουρκία. Η αδερφή μου πιάστηκε
όταν σταμάτησε ο πόλεμος με τους
Τούρκους.
Ήρθε ο τουρκικός
στρατός στο Νεπιέν, όπου ήμασταν. Στο Νεπιέν είχε ένα δρόμο που πήγαινε στην
Πάφρα. Ήρθε ένας αξιωματικός και λέει:
"Αφήστε
με να περάσω". Έγινε ανακωχή.
Αλλά οι Παφραλήδες
δεν έφυγαν. Πιάστηκαν στη μάχη. Εκεί στη μάχη πιάστηκε αιχμάλωτη η αδερφή μου -
λίγων χρονών κοριτσάκι. Ένας φούρναρης
από το Καβάκ την πήρε και την υιοθέτησε. Τη μεγάλωσε, και σαν παιδί του, την
πάντρεψε.
 |
| Σαμψούντα: Όπως φαίνεται η παραλία σήμερα... |
»Το 1961, που πήγα στη Σαμψούντα, τη βρήκα... Έχει τρία κορίτσια κι ένα αγόρι. Το αγόρι τελείωσε το Γυμνάσιο και υπηρετεί στρατιώτης στα Άδανα.
Το μεγάλο κορίτσι μου ζήτησε πληροφορίες για τη γενιά μας, τον παππού,
τη γιαγιά, για τ' αδέρφια της μητέρας της. Όλοι όμως σκοτώθηκαν.
Στο τέλος μου λέει:
“Αχ, θείο! η
μητέρα μας ήταν Ελληνίδα κι έγινε
Τουρκάλα. Εμείς τι θα γίνουμε;”»
Από το βιβλίο «Γ' Πανελλήνιο Συνέδριο Εθνικής
Αυτογνωσίας».
Βέροια 1996.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου