Ρίζα μ'

Επαίρες στράταν και θα πας εντάμα με τον Χάρον
'ς ση Άδ' τα σκάλας άμον όλτς, όθεν κανείς 'κ' εκλώστεν.

Κι' εγώ;

Εγώ απάν ας σο ταφί σ' μοιρολογώ και κλαίγω
κι όντες το κλάμαν θα σωστών, μονολογώ και λέγω:
Αγγέλ' να παραστέκ'νε σε, 'ς σα μαλακά να κείσαι
κι α σο 'κι είσαι με τ' εμέν, εκεί καλά ας είσαι.
Όθεν εσύ θα κάθεσαι ας ειν' πολλά τσιτσέκια
να σκουντουλίζ'νε ολόερα σ', να είναι μυρωμένα...
Αρχάγγελοι ας τραγωδούν με χίλια μελωδίας
κι' ολόερα σ' ας είν' Αγγέλ το θα χοροπετούνε...
Ανήμπορος έσ'νε εσύ, τέσσερ' ολόϊα χρόνια,
κι εκείσ'νε όλον 'ς σο κρεββάτ' εντάμαν με τα πόνια.

Κι ατώρα;

Ατώρα εύκαιρον κρεββάτ', εύκαιρον και τ' οσπίτι μ'.
Απλώνω τα ξερόχερα μ', πουδέν εσέν 'κ' ευρήκω.
Τα πόνα 'πέμ'ναν για τ' εμέν σίτα μανάχος κείμαι
και εν τσατίν και άχαρον το 'κ' είσαι συ 'ς σο γιάνι μ'.

Ρίζα μ',

Ατώρα έλα ς' όρωμα μ' και πέει ντο θέλτς να λες με.
Εγώ να κλαίγω για τ' εσέν γιόξαμ εσύ να κλαις με;



(Γράφτηκε από τον Νίκο Παλασίδη στη μνήμη της λατρευτής του γυναίκας Ρούλας, που έφυγε για πάντα στις 24 Μαρτίου 2012.)