«Οικονομική ευημερία και ανθρωπισμός»

Στην πληθώρα των γραφτών του Πόντιου στοχαστή Παναγιώτη Γ. Τανιμανίδη περιλαμβά­νεται και η μελέτη «Ο σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη και η εποχή μας», μια σε βάθος εξήγηση της σκληρότητας του ανθρώπου και μια προσπά­θεια για την ενστάλαξη στην καρδιά του λίγης συμπόνιας, λίγης, έστω, ανθρωπιάς.

Υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι, αφού προοδευτικά βελτιώνονται οι συνθήκες της ζωής, με οικονομική ευημερία, ο σεβασμός στην ανθρώ­πινη ύπαρξη είναι εξώφθαλμος. Σε σύγκριση με άλ­λες εποχές, η εποχή μας έχει αυξημένη οικονομική ευημερία, προπαντός στις ανεπτυγμένες χώρες και κοινωνίες.

Πέρα όμως από το ότι ο άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος και δεν ολοκληρώνει το χρέος του σεβασμού στον εαυτό του και στους συνανθρώπους του, όταν αποκλειστικά και μόνο ενδια­φέρεται για το «τι φάγωμεν και τι πίωμεν», σήμερα επίσημες στατιστικές μας πληροφορούν ότι στον κόσμο υπάρχει πολλή αθλιότητα, περίσσευμα υποκρισίας, αδιαφορίας και περιφρόνη­σης προς τον άνθρωπο. Χτυπητή είναι η διαφορά οικονομικής δυνατότητας Βορρά και Νότου και απελπιστική η δυστυχία πολλών λαών.

(Το 1985) Από τα 1.200.000.000 παιδιά σ' όλο τον κόσμο, 800 εκατομμύρια στερούνται κρατικής και κοινωνικής περίθαλ­ψης. Εκατόν πενήντα εκατομμύρια παιδιά είναι ανάπηρα από υποσιτισμό και άλλα ... τετρακόσια πενήντα εκατομμύρια άν­θρωποι, σ' όλο τον κόσμο, υποσιτίζονται.

 Ογδόντα εκατομμύ­ρια παιδιά γεννιούνται χωρίς γιατρό και μαμμή. Εκατόν εβδο­μήντα εκατομμύρια δεν μπορούν να πάνε σχολείο. Δεκαπέντε εκατομμύρια πάσχουν από φυματίωση. Τριακόσια ογδόντα εκατομμύρια υποφέρουν από τράχωμα. Διακόσια πενήντα εκα­τομμύρια τυφλώνονται από έλλειψη βιταμίνης Α7.

Πέντε εκατομμύρια πεθαίνουν κάθε χρόνο, γιατί δεν μπορεί η ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ, για οικονομικούς λόγους, να τους κάνει τις σχετικές ενέσεις. Δεκαπέντε έως 17 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν, κάθε χρόνο, από έλλειψη στοιχειώδους φροντίδας. Τριακόσια εκα­τομμύρια άνθρωποι πίνουν μολυσμένο νερό. Πε­νήντα εκατομμύρια πεθαίνουν κάθε χρόνο, από πείνα. Τετρακόσια εκατομμύρια πάσχουν από κατάθλιψη.

Και η κατάσταση, σε σχέση με το 1982 και 1983, δεν άλλαξε ... Ένας περιορισμός των εξο­πλισμών, με αντίστοιχη ενίσχυση των προγραμμά­των καταπολέμησης της πείνας και των ασθενειών των παιδιών στον κόσμο, θα έλυνε το πρόβλημα ουσιαστικά. Αλλά ο καθένας ξέρει ότι αυτό είναι αδύνατο: οι πύραυλοι πρώ­τα και μετά τα παιδιά. Και μήπως ο χρόνος και το χρήμα που ξοδεύεται για πολεμεική εκπαίδευση και μετεκπαίδευση, για πειράματα και ψυχολογική προπαγάνδα, δεν αντιπροσωπεύει εκατομμύρια μερίδες φαγητού, για πολλούς μήνες και χρόνους;

 Αν τα δισεκατομμύρια δολάρια και ρούβλια που ξοδεύονται κάθε χρόνο υπήρχε τρόπος και μηχανισμός να διατεθούν για την θεμελιακή ανατροφή, μόρφωση και αγωγή του παιδιού, για την καλλιέργεια και ολοκλήρωση του ανθρώπου ως ανθρώπου και όχι ως ανθρωποκτόνου, η ζωή θα άλλαζε μορφή, που δε θα είχε καμιά σχέση με τη σύγχρονη κόλαση και δυστυχία.

 Ο σεβασμός ανάμεσα στους ανθρώπους θα αποτελούσε ένα είδος ενστίκτου και συναίσθησης αυτοσυντήρησης.

Παναγιώτης Τανιμανίδης