Για τον κορυφαίο αυτόν επιστήμονα και άνθρωπο, καθηγητή της ορθοπεδικής, έγιναν από τον τοπικό τύπο της Πτολεμαΐδας, μόλις έγινε γνωστός ο θάνατός του, ευάριθμα αφιερώματα. Στον έρανο των αφιερωμάτων αυτών καταθέτουμε σήμερα και τη δική μας συμβολή ως ελάχιστο δείγμα τιμής και σεβασμού στον εκλιπόντα, ως ταπεινό αγιοκέρι στη μνήμη του.
Για τη ζωή, τις σπουδές, την επιστημονική κατάρτιση, το έργο και την προσφορά του εκλεκτού αυτού ανδρός γράφτηκαν αρκετά κείμενα, επιδαψιλεύοντας του τιμές αξιοσύνης, ευποιίας και ευπρέπειας. Τιμές εν τέλει που του έπρεπαν. Αυτές και της τόσες.
Στο σημερινό σημείωμά θα αναφερθούμε σε δύο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από τη ζωή και το έργο του αξιαγάπητου αυτού ανθρώπου, επιστήμονα και συμπατριώτη.
Το πρώτο στάθηκε και η αφορμή για τη γνωριμία της, ενώ το δεύτερο αναφέρεται στη βράβευσή του από την Εύξεινο Λέσχη Πτολεμαΐδας το Σεπτέμβρη του 1988.
Θα σε κάνω καλά και θα περπατήσεις
Ήτανε χειμώνας του 1990 όταν το κύμα της προσφυγιάς έφερνε αθρόα στην Ελλάδα τα αδέλφια της από της χώρες της τότε ακόμα Σοβιετικής Ένωσης. Ανάμεσά της και η οικογένεια του Σταύρου Σαββίδη, δημοσιογράφου από το Βατούμ.
Ο Σταύρος για να ζήσει την οικογένειά του γίνεται πια μικροπωλητής στις λαϊκές αγορές της Θεσσαλονίκης. Εκεί τον γνώρισα τότε, όντας πρόεδρος στην Ένωση Ποντιακής Νεολαίας Ελλάδας. Μου διηγήθηκε την οδύσσεια της ζωής του και το δράμα της γυναίκας του, της Λαρίσας, που ήταν κατάκοιτη επί μια δεκαετία εξαιτίας μιας πάθησης των κάτω άκρων. Μου είπε ακόμη πως έμαθε για κάποιον Πόντιο ορθοπεδικό στη Θεσσαλονίκη που κάνει «θαύματα». Ο γιατρός βέβαια της δεν ήταν της από τον Παναγιώτη Συμεωνίδη.
Τα μόνα πράγματα που ήξερα μέχρι τότε για αυτόν ήταν το ότι ήταν διακεκριμένος επιστήμονας και αδελφός της πολύ αγαπητής συμπατριώτισσας της, της Μαίρης Συμεωνίδου-Στεργιάδου, προέδρου τότε της Μέριμνας Ποντίων Κυρίων. Του τηλεφώνησα και του ζήτησα ραντεβού. Ως σύλλογος νεολαίας είχαμε ήδη πάρει απόφαση να διαθέσουμε για την αποθεραπεία της συμπατριώτισσας ένα σεβαστό για την εποχή ποσό.
Το ραντεβού κλείστηκε άμεσα στο ιδιωτικό του ιατρείο, στη Γρηγορίου Παλαμά. Ο Γιώτης αφού εξέτασε την ασθενή επιμελώς, τη ρώτησε:
-Για πέει με, Λαρίσα, πώς επορείς και ζεις αέτς'.
-Εεε γιατρέ, μη ερωτάς με πώς ζω. Να ερωτάς με αν ζω, είπε και αναλύθηκε στο κλάμα.
Τότε ο μεγάλος επιστήμονας, με φωνή που απέπνεε σιγουριά, βεβαιότητα και αυτοπεποίθηση, με μειλίχιο μα συνάμα αποφασιστικό τόνο, τόνο φωνής που δεν άφηνε ίχνος αμφισβήτησης, της είπε στην ποντιακή:
-Λαρίσα, θα ευτάγω σε καλά. Θα 'ίνεσαι καλά και θα ξαναπορπατείς!
Ζήτησε από τον γράφοντα να φροντίσει, ώστε η Λαρίσα να βρίσκεται μετά από δύο μέρες στα εξωτερικά ιατρεία του «Παπανικολάου». Της χειρούργησε πρώτα το ένα πόδι και μετά από ένα εξάμηνο το άλλο. Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου παρείχε στην ασθενή φροντίδες υψηλών προδιαγραφών κατ' εντολή του κ. καθηγητή.
Τόσες ήταν οι φροντίδες που της παρασχέθηκαν, ώστε πολλοί από το προσωπικό νόμιζαν πως η ασθενής ήταν συγγενής του.
Η Λαρίσα, μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια, σηκώθηκε, ξαναπερπάτησε και ζει σήμερα μια φυσιολογική ζωή, ευγνωμονώντας έκτοτε τον εκλεκτό συμπατριώτη της. Να σημειωθεί πως ο Παναγιώτης Συμεωνίδης, όχι μόνο δεν πήρε δεκάρα τσακιστή για τις δύσκολες εκείνες επεμβάσεις, αλλά φρόντισε και η κατ' οίκον ιατροφαρμακευτική περίθαλψη της άρρωστης να παρασχεθεί δωρεάν.
Στάθης Ταξίδης
Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας
Πηγη Περιοδικο: ¨ΠΟΝΤΙΑΚΑ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου