Ένας σημαντικός λογοτέχνης, που παρέμεινε στην αφάνεια από
σεμνότητα και μόνο, υπήρξε ο αγωνιστής ποιητής Κώστας Στεφ. Αλμετίδης, από το
Μεταλλικό Κιλκίς, που έφυγε για πάντα από τη ζωή τον Ιούνιο του 2012.
Γεννήθηκε το 1932 από Πόντιους γονείς, αγωνιστές της
Αριστεράς, που ήρθαν πρόσφυγες στην Ελλάδα από το χωριό Βεζίνκιοϊ του Καρς. Σε
ηλικία μόλις δεκαέξι χρόνων και ενώ ήταν μαθητής στο γυμνάσιο Κιλκίς συμμετείχε
στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, στο τμήμα ανεφοδιασμού.
Μια φορά, μάλιστα, στην περιοχή μεταξύ Μεταμόρφωσης και
Ποντοηράκλειας Κιλκίς, κινδύνεψε να σκοτωθεί από αεροπορική επίθεση του
κυβερνητικού στρατού.
Μετά τον εμφύλιο, τελείωσε το γυμνάσιο και στη συνέχεια
φοίτησε σε δραματική σχολή στην Αθήνα. Συμμετείχε σε περιοδεύοντες θιάσους που
έδιναν παραστάσεις στην επαρχία, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, την εποχή της
δεκαετίας του 1950.
Στη συνέχεια ασχολήθηκε με το εμπόριο λαδιών, έως ότου πήρε
τη σύνταξή του και αποτραβήχτηκε στη γενέτειρά του, το Μεταλλικό.
Τύπωσε μια συλλογή ποιημάτων, το 1966, με τίτλο «Λιτός
κύκλος», όπου, αρκετές φορές, αναφέρεται στην Πόντια μάνα.
Έγραψε και άλλα ποιήματα και στίχους για τραγούδια, που
μελοποιούσε ο ίδιος και τα έπαιζε στην κιθάρα. Τα τραγούδια του ήταν ερωτικά,
κυρίως, αλλά μερικά χτυπούσαν την κοινωνική αδικία και τους αρχηγούς που
θεωρούσε ψεύτες.
Ένα ερωτικό του
τραγούδι άρχιζε έτσι: «Έφυγ' ένα μεσησμέρι - πού να πήγε ποιος το ξέρει...» και
ένα με επαναστατική υφή λέει:
«Δεν θέλω να πιστεύω
σε θεούς
δεν θέλω να πιστεύω
σε άδικους ανθρώπους.—
Δεν θέλω να δοξάζω
ισχυρούς
δεν θέλω για το τίποτε να κάνω τόσους κόπους...».
Πάνος Καϊσίδης
39
