Ο ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ ΚΑΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

Στο υπόμνημα της, που κατέθεσε το 1998 στον ΟΗΕ, μαζί με άλλα αποδεικτικά στοιχεία, η Πανελλήνια Ομοσπονδία  Ποντιακών Σωματείων σημειώνει τα εξής:
Στις 19 Μαΐου του 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα. Ξεκινά η δεύτερη φάση της γενοκτονίας, με αρχηγό τον αιμοβόρο Λαζό Τοπάλ Οσμάν. Οι τρόποι, οι μέθοδοι και τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι τουρκικές κυβερνήσεις, για να  εξοντώσουν τον ποντιακό ελληνισμό, είναι απίστευτα: 

 Επιστράτευση και εξόντωση των νέων, τάγματα εργασίας-τάγματα θανάτου, στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης, δουλεία 18ωρη και αγγαρείες κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης. 
Οι στρατευμένοι και συλληφθέντες ήταν υποχρεωμένοι να σπάζουν πέτρες, να κόβουν ξύλα, να καθαρίζουν χιόνια, να ισοπεδώνουν δρόμους, να πεζοπορούν γυμνοί μέσα σε δριμύ χειμωνιάτικο ψύχος. Οι θάνατοι ήταν καθημερινό φαινόμενο. Εξορίες, φυλακές, σφαγές, κρεμάλες, πορείες θανάτου, εκτελέσεις εν ψυχρώ.
 Πυρπολήσεις, λεηλασίες, απελάσεις, βιασμοί, ψείρα, κρύο, αρρώστιες, εξισλαμισμοί, παιδομάζωμα, γενιτσαρισμός.
 Το 1921, όλοι οι πρόκριτοι, έμποροι, γιατροί, καθηγητές και γενικά οι διανοούμενοι των Ελλήνων του Πόντου οδηγήθηκαν στις φυλακές της Αμάσειας, με προκατασκευασμένες δίκες καταδικάσθηκαν και απαγχονίστηκαν στην κεντρική πλατεία της πόλης.
Η εξόντωση θα ήταν ολοκληρωτική, αν δεν υπήρχαν ελληνικά αντάρτικα σώματα, που προστάτευσαν ένα μέρος του πληθυσμού, περιφέροντας το από βουνό σε βουνό, επί ολόκληρες μέρες.
....Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι οι σφαγές των Ποντίων δεν είναι αποτέλεσμα εξάρσεων του εθνικού ή του θρησκευτικού φανατισμού ανεξέλεγκτων τούρκικων μαζών (όπως ισχυρίζεται η σύγχρονη τούρκικη ηγεσία), αλλά μια συστηματικά προετοιμασμένη ποντιακή γενοκτονία, κυρίως από τις νεοτουρκικές, αλλά και τις κεμαλικές αρχές. 
Την περίοδο 1914-1923, 350.000 και πλέον Πόντιοι, σ' ένα συνολικό πληθυσμό 750.000 κατοίκων, εξοντώθηκαν δια μέσου μιας  πολιτικής διώξεων, εκτοπίσεων και σφαγών.

Τάγματα Εργασίας

Οι μαζικές εκτοπίσεις πληθυσμών, στην πλειοψηφία γυναικών και παιδιών, από τα παράλια του Εύξεινου Πόντου στο εσωτερικό της Ανατολίας, το Κουρδιστάν και μέχρι την Συρία, καταστρατήγησαν ακόμη και τις πιο αυστηρές διατάξεις δικαίου του πόλεμου. Ιδιαίτερα στη δεύτερη φάση της γενοκτονίας, ελληνικός Στρατός δεν υπήρχε στον Πόντο και οι περιοχές στις οποίες έγιναν οι εκτοπίσεις, δεν είχαν στρατιωτική σπουδαιότητα. Τα προμελετημένα και προσχεδιασμένα γεγονότα κατέληξαν σε μια επιτυχημένη πολιτική γενοκτονίας.
Επρόκειτο για τη δεύτερη μετα τη αρμενική γενοκτονία του αιώνα μας, με τον ίδιο θύτη αλλα διαφορετικό θύμα.Οι αποδείξεις για τα γεγονότα των θηριωδιών και των σφαγών είναι πολυάριθμες και συγκλίνουσες. 
Προκύπτουν ακόμη και από τα ίδια τα οθωμανικά  και τούρκικα αρχεία και εκδόσεις- κυβερνητικές  αποφάσεις και νομοσχέδια, από τα αρχεία ευρωπαϊκών χωρών , καθώς και των ΗΠΑ, από αναφορές ξένων διπλωματικών υπαλλήλων και προξένων, ιεραπόστολων και φιλανθρωπικών οργανώσεων. Τα κύρια, όμως, στοιχεία της εκτέλεσης του εγκλήματος προκύπτουν από την ίδια την ιστορία των ποντιακών οικογενειών, με δικά της θύματα η κάθε μια και τις μαρτυρίες των επιζησάντων σφαγών.
...Στην περίπτωση της ποντιακής γενοκτονίας έχουμε δολοφονία μελών της συγκεκριμένης εθνικής ομάδας, σοβαρή προσβολή της φυσικής πνευματικής ακεραιότητας, υποβολή της σε συνθήκες διαβίωσης που συνεπάγονταν τη μερική ή ολική φυσική της καταστροφή. Έχουμε βίαιη μεταφορά παιδιών σε άλλη εθνική ομάδα. 
Όλες, δηλαδή, οι πράξεις που, σύμφωνα με τις διατάξεις της σύμβασης για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας, που υιοθέτησε η γενική συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 9-12-1948, στοιχειοθετούν αυτό το μεγάλο έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα, το έγκλημα της γενοκτονίας. 
Οι αρχές για τα δικαιώματα του ανθρώπου, τις ατομικές, πολιτικές και θρησκευτικές ελευθερίες, τη δημοκρατία και τις αρχές της ισότιμης δικαιοσύνης περιφρονήθηκαν και καταπατήθηκαν με τον πιο βάναυσο και βάρβαρο τρόπο. Τα κείμενα για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, αγνοήθηκαν από τους Νεότουρκους (ιτιχάτ βε τερακί) και τους τουρίστες- τουρανιστές.

Καρλ Γιασπερς

...Περίπου 350.000 Ελληνες του Ποντου βρήκαν φρικτό θάνατο. Ένα πέπλο σιωπής κάλυψε την περίοδο της ιστορίας του ποντιακού ελληνισμού. Παραγνωρίστηκε από κάθε πλευρά η θεμελιώδης αρχή που απορρέει από το φυσικό δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο " Για τα εγκλήματα της γενοκτονίας δεν υπάρχει παραγραφή" (Καρλ Γιασπερς)














Santeos