Ο φτωχόν ο άνθρωπος...

Έναν καιρόν έτον ένας πολλά φτωχός άνθρωπος. Η γυναίκ' ατ και τα έξ παιδί’ ατ έτρωαν σαχταρένιο μαλέζ'.

 Πολλά έσυρεν ας’ σα μικρά τα χρόνι' ατ, άλλο κι επόρνεν να σύρ’ αοίκον φτώχειαν και αοίκον ζωήν. Εσκώθεν να πάει να ευρείκ τον Χριστόν να εφτάει ατον παράπονα:

 Ντ' εποίκεν 'ς ατόν σον κόσμον, να τυραννίσκεται ατόσον πολλά ατός, η γυναίκ' ατ και τα χαταλόπ' ατ;

 'Σ σην στράταν ντ' εδέβαινεν, εντάμωσεν έναν άνθρωπον π' εμοίραζεν πρόσφορα. Ρωτά ατον εκείνος:

-Απαδά που διαβαίντς;.

0 φτωχόν λέ’ατον:

Πάω να εύρω τον Χριστόν.

-Πας, πέ’ ατον σε τίνους άλλους να δίγω να γλυτώνω;

Καλόν, λέ' ατον, κι εδέβεν ατον. Ο­λίγον πλαν κεκά ελέπ' έναν άρκον. Ρωτά ατον κι ατός:

- Που διαβαίντς απαδακές; Kι ο φτωχόν λέ' ατον:

Πάγω να εύρω τον Χριστόν.

 -Πας, πέ' ατον πόσους ανθρώ­π'ς να τρώγω να γλυτώνω;

-Καλόν, λέ’ ατον κι εδέβεν κι ατόν.

Άλλο πέραν κεκά έναν σπέλεν ελαΐσκουτον, έναν ξαόπον να κρούει αφκά. Ρωτά ατον:

-Ασ' σ’ εμά τα μέρη ντο αραεύ'ς; .

 Λέ’ ατον:

Πάγω να ανταμώσω τον Χριστόν.

Λέ' ατον:

-Άμα πας, πέ' ατον πόσους ανθρώπ'ς να σκοτώνω να γλυτώνω;.

Είπεν και 'ς σ’ ατόν:

Ξάει, μη χολιάσκεσαι κι εδέβεν-ατον.

Ολίγον επεκεί ελέπ' έναν ποταμόν πολλά χολιασμένον. Λέ' ατον ατός:

-Που διαβαίντς; .

 Λέει ο φτωχόν:

 Πάγω να  εύρω τον Χριστόν.

- Πας, πέ' ατον πόσους ανθρώπ'ς να φουρκίζω να γλυτώνω;.

-Καλόν, λέ' ατον.

Εδέβεν ατον και κρούει την στράταν.'Αμαν ενεγκάστεν και άλλο κι επόρνεν να πορπατεί. Εστάθεν ορθός, έβαλεν τα χέρι' ατ απάν' 'ς σο ραβδίν, έκλεισε την κεφαλήν ατ απάν' 'ς σα χέρι' ατ κι εκοιμέθεν.

Άμα εγνεύσεν, ετέρεσεν εναν ομαλόν τοπίον. Γύρω-γύρω αγγέλ’ και 'ς σην μέσην ο Χριστόν. Εσούμωσεν ατον κι επροσκύνησεν ατον και λέ’ ατον:

-Ντο κακόν εποίκα 'ς σ' ατόν τον κόσμον κι είμαι πολλά φτωχόν;

Σαράντα χρόνια τα χείλια μ' κι γέλασαν, τα παιδόπα μ' ψωμί κι είδαν κι χόρτασαν.

Ο Χριστόν με ήρεμον πρόσωπον ετέρεσεν ατον και λέ' ατον:

Οπίσ' 'ς σ' οσπιτόπο σ' να μακελείς, θα βρήκ'ς τρία πουλούλια ως άνω γομάτα κι άλλο κι θα τρώτε σαχταρένιο μαλέζ.

 Ευχαρίστησεν τον Χριστόν και λέ' ατον:

Έχω κι άλλα να λέω σε. 'Σ σην στράταν ντο ερχόμουν, εντάμωσα έναν άνθρωπον. Εμοίραζεν πρόσφορα. Παρακαλεί και ρωτά σε  τίνους άλλους να δίνει πρό­σφορο να γλυτώνει.

Άμα φεύ'ς μακράν ασ' σ' ατόν, να λες ατον έναν κι όχι άλλον.

Ένας άρκον ρωτά σε πόσους ανθρώπ'ς να τρώει να γλυτώνει. Άμα διαβαίντς ατον, πέ' ατοv έναν κι όχι άλλον.

Έναν σπέλεν ρωτά σε πόσους ανθρώπ’ς  να σκοτώνει να γλυτώνει.

'Αμα φεύ'ς κι ασ' σ' ατόν μακράν, να λες ατον έναν κι όχι άλλον".

Έναν τρανόν ποτάμ' ρωτά  πόσους ανθρώπ'ς να φουρκίζει να γλυτώνει.

Κι ασ' σ' ατό άμα φευ'ς πολλά μακράν, να λες ατον έναν κι όχι άλλον.

 Αρ αέτς εποίκεν.

Λέ' ατον ο άνθρωπος: Αχ, να 'σουνα αδακά να δίγω σε να γλύ­τωνα.

Λέ' ατον ο άρκον: Αχ, να 'σουνα αδακά να έτρωγα σε να γλύτωνα. Λέ' ατον ο σπέλεν: Αχ, να 'σουνα αδακά να σκότωνα σε να γλύτωνα. Λέ' ατον ο ποταμόν: Αχ, να 'σουνα αδακά να φούρκιζα σε να γλύτωνα.

Όλοι θα αναμένε όλεν την ζωήν ατούν για τα αμαρτήματ' ατούν.

Από διήγηση της γιαγιάς Ευθυμίας Σισμανίδου στο Κάθεν Φτελέν το 1913