Χρήστος Ιω. Παραδεισόπουλος

Παραμονή των Χριστουγέννων του 2011 άφησε την τελευταία του πνοή ο Χρήστος Ιωάννη Παραδεισόπουλος, μην αντέχοντας τον χαμό του γιου του Γιάννη.

Ο Χρήστος υπήρξε αξιόλογο πρόσωπο της δεύτερης γενιάς των προσφύγων Ποντίων.

Γεννήθηκε στον Καταχά Πιερίας το 1932 από γονείς που ήρθαν στην Ελλάδα το 1923, προερχόμενοι από τα ποντιακά χωριά του Καυκάσου. Οι γονείς του Ιωάννης και Ελισάβετ τον γαλούχησαν από μικρό με τα ποντιακά ιδεώδη.

Σε ηλικία 15 ετών εγκαταστάθηκε στη Νίκαια Πειραιά. Με την ίδρυση της Ένωσης Ποντίων Κο­ρυδαλλού εγγράφτηκε τακτικό μέλος. Το 1952, όταν άρχισε η οικοδόμηση της Ποντιακής Στέγης, εντάχθηκε στις ομάδες εθελοντών και συμμετείχε με προσωπική εργασία στην οικοδόμηση, μεταφέ­ροντας υλικά, μέχρι την αποπεράτωση της οικοδομής.

Ο Χρήστος I. Παραδεισόπουλος ήταν ένας άνθρωπος που δεν τον ενδιέφεραν οι «ταμπέλες». Πρό­σφερε πάρα πολλά στην Ένωση Ποντίων Νικαίας Κορυδαλλού μέχρι που αρρώστησε. Υπήρξε ακού­ραστος και αθόρυβος «εργάτης» που προσπαθούσε να ανεβάσει την ηθική και υλική υπόσταση της Ένωσης. Ήταν βασικό μέλος του θεατρικού τμήματος, που υπεραγαπούσε. Ό,τι του ζητήθηκε από τα διάφορα τμήματα της Ένωσης και κυρίως από το φιλανθρωπικό, το πρόσφερε άμεσα. Γιαυτό ήταν πολύ αγαπητός στον κύκλο του.

Το 1958 παντρεύτηκε τη Δέσποινα Καλαϊτζίδου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γιάννη και τον Παύλο, που έκαναν τις δικές τους αξιέπαινε οικογένειες, χαρίζοντας στον Χρήστο και τη Δέσποινα τέσσερα εγγόνια.

Ο απρόσμενος χαμός του γιου τους Γιάννη συνέτριψε τον Χρήστο και όλη την οικογένεια. Έκτοτε ο Χρήστος Παραδεισόπουλος χτυπήθηκε από διάφορες ασθέ­νειες, που τον οδήγησαν στο τελευταίο ταξίδι, για να συναντήσει τον γιο του Γιάννη.

Η ποντιακή κοινωνία της Νίκαιας και οι φίλοι συνόδευσαν τον Χρήστο στην τε­λευταία του κατοικία με μεγάλη συγκίνηση και πόνο. Αγαπητέ Χρήστο, θα είσαι πάντα στις καρδιές μας.

Αναστάσιος Ν. Τροχόπουλος