Σο χωρίον εμούν είνας έτονε n Κόνη. Πολλά μασχαρίας έλεεν
και εγέλαναμε·
Έναν ημέραν λέει τη
θαγατέραν ατς σο τηλέφωνον:
«Λίνα, αδά σα ημέρας τα ποδάρα μ' πολλά πονούν, φέρον με, όντας έρχεσαι,
έναν παυσίπονον ας παίρω».
Η θαγατέρα τς
έφερεν ατεν ποστάν και σα δύο- τρία ημέρας εχάθαν τα πόνια. Μετά από πολλά
καιρόν ερχίνεσαν ξαν να πονούνε τα ποδάρα τς.
Παιρ' ατεν τηλέφωνον σην
Θεσσαλονίκην και λέει ατεν:
«Λίνα, φέρον με από
εκείνον τα χάπ', άμα πως λέγν' ατο, ενέσπαλα, θαρρώ λέγν' ατο.. . καρπούζ'..».
Η καημένη, από το
μποστάνι, που στα ποντιακά προφέρεται ποστάν, της ήρθε στο μυαλό το καρπούζι.
Η Παρθένα η «μαύρεσα» και ο Γιάγκον ο
Ορφανίδης, τα χωράφα 'τουν γιαν γιανά, έσπειραν' ατα ρεβίθα.
Ασου ελώντζαν' ατα κιαν, έρθεν ο χειμώνας.
Ελέπ' η Παρθένα τον Δημητράκη, τη Γιάγκονος το γιον, και ερωτά 'τον:
«Επούλτσες τα ρεβίθα; Εγώ εδέκ' ατα 20 φράγκα».
«Εγώ, λέει ατέν
ο Δημητράκης, εδέκ' ατα 30».
«Μω 'σε, γιάτι τ'
εσά επουλέθαν ακριβά;» ερώτεσεν ατον η Παρθένα.
Κι ο Δημητράκης κι
χαν' καιρό:
«Τ' εμά έσαν
χοντρά, άμον τα ... κάκαλα μ'».
Από τη
Λίζα Απατσίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου