ΠΑΛΙΑ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΧΑ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

Σο χωρίον εμούν είνας έτονε n Κόνη. Πολλά μασχαρίας έλεεν και εγέλαναμε·

Έναν ημέραν λέει τη θαγατέραν ατς σο τηλέφωνον:

«Λίνα, αδά σα ημέρας τα ποδάρα μ' πολλά πονούν, φέρον με, όντας έρχεσαι, έναν παυσίπονον ας παίρω».

Η θαγατέρα τς έφερεν ατεν ποστάν και σα δύο- τρία ημέρας εχάθαν τα πόνια. Μετά από πολλά καιρόν ερχίνεσαν ξαν να πονούνε τα ποδάρα τς.

 Παιρ' ατεν τηλέφωνον σην Θεσσαλονίκην και λέει ατεν:

«Λίνα, φέρον με από εκείνον τα χάπ', άμα πως λέγν' ατο, ενέσπαλα, θαρρώ λέγν' ατο.. . καρπούζ'..».

Η καημένη, από το μποστάνι, που στα ποντιακά προφέρεται ποστάν, της ήρθε στο μυαλό το καρπούζι.

                                                                  *********

Η Παρθένα η «μαύρεσα» και ο Γιάγκον ο Ορφανίδης, τα χωράφα 'τουν γιαν γιανά, έσπειραν' ατα ρεβίθα.

Ασου ελώντζαν' ατα κιαν, έρθεν ο χειμώνας. Ελέπ' η Παρθένα τον Δημητράκη, τη Γιάγκονος το γιον, και ερωτά 'τον:

«Επούλτσες τα ρεβίθα; Εγώ εδέκ' ατα 20 φράγκα». «Εγώ, λέει ατέν ο Δημητράκης, εδέκ' ατα 30».

«Μω 'σε, γιάτι τ' εσά επουλέθαν ακριβά;» ερώτεσεν ατον η Παρθένα.

Κι ο Δημητράκης κι χαν' καιρό:

«Τ' εμά έσαν χοντρά, άμον τα ... κάκαλα μ'».

 Από τη Λίζα Απατσίδου