Ο Θεόφιλον τα 'Σλαν γεωργός το επάγγελμα, με ...αλογόκαρο και σπίτι υπερυψωμένο σχεδόν
διώροφο πράγμα που έδειχνε ότι ήταν καλός νοικοκύρης.
Όμως πότε-πότε έριχνε και αυτός τα ποτηράκια του με τον Παυλον! Μη φανταστείτε πως μεθουσαν! Το πολύ-πολύ να έφταναν στο τσακίρ-κέφι, που λέμε.
Τα βράδια στο καφενείο όπου κάθονταν το δίδυμο "Παύλος-Θεόφιλος" σχηματίζονταν αμέσως, το λεγόμενο σήμερα "πηγαδάκι", για να ακούσουν τα σημεία και τέρατα που έλεγαν, πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Έλεγε ο ένας ένα ψεματακι, ελεγε ο άλλος ένα μεγαλυτερο, ωσπου φτάνανε να κάνουν συναγωνισμό για το ποιος θα πει το πιο μεγάλο και αληθοφανές ψέμα.
Κριτές οι συγχωριανοί που άκουαν από γύρω. Απ' οτι θυμάμαι, νομίζω πως ο Παύλον ήταν πιο επιτήδειος.
Όμως έχει ο καιρός γυρίσματα. Στα χρόνια της κατοχής ήρθε και κατοικούσε για ένα διάστημα στο χωριό μας ο Δημητράκης Τσακμακιδης, απο την Αλεξανδρουπολη. Τα μέρη τους τα κατείχαν οι Βουλγαροι, γι αυτό αναγκάστηκαν να έλθουν στην Μακεδονία και να πάνε όπου είχαν πατριώτες.
Ο Δημητράκης λοιπόν, φαίνεται είχε και αυτός κάποια "έφεση" προς το... σπορ και αμέσως προστέθηκε στους δυο. Ετσι οι διαγωνιζόμενοι έγιναν τρεις.
Όμως από την αρχή φάνηκε ότι ο νεοφερμένος είχε ταλέντο. Μια-δυο φορές βγήκε νικητής, οπότε ο Θεόφιλον, σοκαρισμένος, γυρίζει προς τον Παύλο και του λέει:
-"Παύλε, εγώ άλλο τιδέν κι θα λεω. Αβούτος απο εμάς απάν εν'"
Και ο Δημητράκης το έλεγε και γελούσε και καμάρωνε.
Τι ωραίοι άνθρωποι! Άκακα καλαμπούρια, ωραίες παρέες, χοροί για όλο το χωριό. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Ο Θεόφιλος ήταν και κουλτουριάρης. Το 1926 στο χωριό ανέβασαν θεατρικά έργα και ανάμεσα στους ηθοποιούς ήταν και ο Θεόφιλον με την πρώτη του γυναίκα την Μαρια (και την δεύτερη Μαρία την έλεγαν).
Στα χρόνια της κατοχής ο Θεόφιλον έκρυβε στο σπίτι του δυο Εγγλεζους. Αυτο δεν ήταν μικρό πράγμα.
"Θέλει αρετή και τόλμη" για να το διακινδυνέψει καποιος. Αλιμονο, αν το έπαιρναν είδηση οι Γερμανοι. Θα "έτρωγε η μαρμάγκα "όλη την οικογένεια, αλλά και τους τοπικούς άρχοντες που το ανέχτηκαν.
Ευτυχώς για το χωριό έφυγαν σώοι και αβλαβείς, όμως όλοι αναρωτιόνταν, τι να απέγιναν άραγε; Δεν έδωσαν σημεία ζωής μετά την απελευθέρωση.
Αυτά για τον Θεόφιλον .
Έφυγαν και μας περιμένουν. Εμείς όσο θα ζούμε θα μιλάμε για όλους τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους της πρώτης γενιάς, για εκείνους που τόσο αγωνίστηκαν και βασανίστηκαν, για να φτιαχτεί αυτό το όμορφο χωριό, που ζούμε και καμαρώνουμε
Πόπης Τσακμακίδου -Κωτίδου
Όμως πότε-πότε έριχνε και αυτός τα ποτηράκια του με τον Παυλον! Μη φανταστείτε πως μεθουσαν! Το πολύ-πολύ να έφταναν στο τσακίρ-κέφι, που λέμε.
 |
| Δεύτερος απο αριστερά ο Θεόφιλος Ασλανίδης |
Τα βράδια στο καφενείο όπου κάθονταν το δίδυμο "Παύλος-Θεόφιλος" σχηματίζονταν αμέσως, το λεγόμενο σήμερα "πηγαδάκι", για να ακούσουν τα σημεία και τέρατα που έλεγαν, πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Έλεγε ο ένας ένα ψεματακι, ελεγε ο άλλος ένα μεγαλυτερο, ωσπου φτάνανε να κάνουν συναγωνισμό για το ποιος θα πει το πιο μεγάλο και αληθοφανές ψέμα.
Κριτές οι συγχωριανοί που άκουαν από γύρω. Απ' οτι θυμάμαι, νομίζω πως ο Παύλον ήταν πιο επιτήδειος.
Όμως έχει ο καιρός γυρίσματα. Στα χρόνια της κατοχής ήρθε και κατοικούσε για ένα διάστημα στο χωριό μας ο Δημητράκης Τσακμακιδης, απο την Αλεξανδρουπολη. Τα μέρη τους τα κατείχαν οι Βουλγαροι, γι αυτό αναγκάστηκαν να έλθουν στην Μακεδονία και να πάνε όπου είχαν πατριώτες.
Ο Δημητράκης λοιπόν, φαίνεται είχε και αυτός κάποια "έφεση" προς το... σπορ και αμέσως προστέθηκε στους δυο. Ετσι οι διαγωνιζόμενοι έγιναν τρεις.
Όμως από την αρχή φάνηκε ότι ο νεοφερμένος είχε ταλέντο. Μια-δυο φορές βγήκε νικητής, οπότε ο Θεόφιλον, σοκαρισμένος, γυρίζει προς τον Παύλο και του λέει:
-"Παύλε, εγώ άλλο τιδέν κι θα λεω. Αβούτος απο εμάς απάν εν'"
Και ο Δημητράκης το έλεγε και γελούσε και καμάρωνε.
Τι ωραίοι άνθρωποι! Άκακα καλαμπούρια, ωραίες παρέες, χοροί για όλο το χωριό. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Ο Θεόφιλος ήταν και κουλτουριάρης. Το 1926 στο χωριό ανέβασαν θεατρικά έργα και ανάμεσα στους ηθοποιούς ήταν και ο Θεόφιλον με την πρώτη του γυναίκα την Μαρια (και την δεύτερη Μαρία την έλεγαν).
Στα χρόνια της κατοχής ο Θεόφιλον έκρυβε στο σπίτι του δυο Εγγλεζους. Αυτο δεν ήταν μικρό πράγμα.
"Θέλει αρετή και τόλμη" για να το διακινδυνέψει καποιος. Αλιμονο, αν το έπαιρναν είδηση οι Γερμανοι. Θα "έτρωγε η μαρμάγκα "όλη την οικογένεια, αλλά και τους τοπικούς άρχοντες που το ανέχτηκαν.
Ευτυχώς για το χωριό έφυγαν σώοι και αβλαβείς, όμως όλοι αναρωτιόνταν, τι να απέγιναν άραγε; Δεν έδωσαν σημεία ζωής μετά την απελευθέρωση.
Αυτά για τον Θεόφιλον .
Έφυγαν και μας περιμένουν. Εμείς όσο θα ζούμε θα μιλάμε για όλους τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους της πρώτης γενιάς, για εκείνους που τόσο αγωνίστηκαν και βασανίστηκαν, για να φτιαχτεί αυτό το όμορφο χωριό, που ζούμε και καμαρώνουμε
Φιλόλογος -Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου