Πόντε μου

Πόντε μου, άστρον φωτεινόν

 κι ελληνικόν Πατρίδα,

τα δόξες και τα κάλη σου

 τ' εζήλεψεν η χώρα,

η λύρα 'μ ετραγώδεσεν

 και η καρδία  'μ εχάρεν!

 Πολλά ιστορίας είπε με, για τα αρχαία χρόνε,

 για τον σπουδαίον είπε με Ευπάτωρ Μιθριδάτη,

 πως εκυνήγα τη εχθρής

κι εφύλαεν τον Πόντον

από κακά και συμφοράς,

 δάκρυα και πολέμους

 και ανέπτυξεν τα γράμματα,

 το εμπόριον και τα τέχνας,

 κι έντον ο Πόντον άτρωτον

και δοξασμένον κάστρον!

 Είπεν και για τον Κομνηνόν Αλέξιον τον Μέγαν,

 τον Μανουήλ τον Κομνηνόν,

 αλλά και για την Άνναν,

που ἐσαν όλοι βασιλείς,

 βυζαντινοί μεγάλοι

 τ' επήκαν την Πατρίδαν μουν

Ελλήνων προμαχώνα

 και με τ' Ακρίτας Διγενείς

εφύλαγαν τον Πόντον

 α σ' επιθέσεις των εχθρών

κι α σα καταστροφάς των...

 Έλεεν και για το μαναστήρ

 τη Κομνηνών το μέγαν,

 την Παναϊαν την Σουμελάν,

 απάν σην Τραπεζούνταν,

 που εν για όλτς τη Έλληνες

 η ζωντανή ελπίδα,

το καύχεμαν το ιερόν και η Αγία Σκέπη!...

Κι είπε με και για το τρανόν κακόν

και την γενοκτονίαν,

 το έντον σην Πατρίδαν μουν

κοντά σο '22

 κι αφάντσεν τα αδέρφε μουν

κι ερήμωσεν την χώραν

κι έστειλ' εμάς σην προσφυγιάν,

 ση κόσμης την ορφάνιαν...

 Η λύρα'μ  εν κοκκίμελον

 και το ξαρί'μ μελέαν

 και είδεν και τα δάκρεά'μ

τ' εγόμωσαν τ' ομάτε'μ

κι' ευθύς επαρηγόρτσε με

 μ' ανθρώπινον λαλίαν:

"Παιδά'μ τα δάκρε'ς σπόγγιξον

και ξάει πα άλλο μη κλαις!

Και μόνον έναν να εξέρτ'ς

 και σο τσιμίδις βάλον:

 Άν όλοι πάντα ενωμέν'

 και δυνατοί ως βράχος,

όλον την ιστορίαν μουν

αξέχαστον κρατούμε

 και με τη λύρας τα σκοπούς

 πάντοτε τραγωδούμε, ...

Κάστρον σπουδαίον και άπαρτον θα εν για πάντα ο Πόντον!..."

Θωμάς Ακριτίδης, Λευκότοπος Σερρών