Τα μνημεία των Ποντίων

Παραφράζοντας το γνωστό γνωμικό ότι, "όπου ανοίγει ένα σχολειό κλείνει μια φυλακή", θέλουμε να επισημάνουμε ότι όπου ανεγείρεται ένα μνημείο για την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, κλείνουν τα στόματα εκείνων που την αμφισβητούν και ανοίγουν νέοι δρόμοι για την ενημέρωση των Ελλήνων και όλου του κόσμου για το έγκλημα που έκαναν οι Τούρκοι σε βάρος των Ποντίων, κατά την περίοδο 1915-1923.
Ίσως μερικοί να νομίζουν ότι δεν χρειάζονται άλλα μνημεία, αφού πριν από λίγο καιρό έγιναν τα αποκαλυπτήρια του κεντρικού μνημείου της γενοκτονίας στην πλατεία της Αγίας Σοφίας, για την ανέγερση του οποίου τόσο ταλαιπωρήθηκαν από ορισμένους συμπατριώτες που δεν το  ήθελαν, οι πρωτεργάτες ανέγερσης  του ,μαζί με την δημοτική αρχή Θεσσαλονίκης.
Δυστυχώς επί δεκαετίες οι Πόντιοι είναι παραγκωνισμένοι και μόνον τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια κατόρθωσαν να κάνουν την δυναμική τους παρουσία και να τους υπολογίζουν ως Πόντιους εχθροί και φίλοι και να μην τους βλέπουν όλοι, όπως πριν, ως καλούς χορευταράδες και τίποτε άλλο.
Τα μνημεία αυτά άσχετα από την  όποια καλλιτεχνική τους αξία αποτελούν στολίδια για τις πλατείες των πόλεων και των χωριών που στήνονται. Στολίδια είναι τα μνημεία για τον εθνομάρτυρα Νίκο Καπετανιδη στη Βέροια, για τον ποντιακό ελληνισμό γενικά  στην πλατεία Δαβάκη της  Καλλιθέας Αττικής, στην Σταυρούπολη το άγαλμα του Πόντιου πολεμιστή ,στην Νέα Σάντα Κιλκίς του καπεταν Ευκλείδη Κουρτίδη και όπου αλλού.
Δεν πρέπει να μην σημειώνεται ιδιαιτέρως ότι μνημεία για τον Πόντο και τους Πόντιους έχουν στηθεί και στο εξωτερικο, οπου η ομογένεια δεν ξεχνά την προέλευση της.
Όσο και να χαρακτηρίζει η αδιαφορία τον σημερινό πολυπράγμονα  άνθρωπο ,κάποιοι θα στηθούν μπροστά  στο μνημείο π.χ. του Πόντιου δάσκαλου και Παπά  στην πλατεία της Αγίας Σοφίας ,που έστησε η Εύξεινος Λέσχη Θεσσαλονίκης. Θα κάνουν ορισμένες σκέψεις για τον συμβολισμό του μνημείου και την πραγματικότητα που έζησε ο ποντιακός ελληνισμός και γενικότερα ο προσφυγικός. Χώρια που τα μνημεία αποτελούν τόπο ενότητας, έστω και φαινομενικής, η οποία θα φέρει κάποια στιγμή και την πολυπόθητη από τους απλούς Πόντιους πραγματική ενότητα.
Όλοι όσοι συμβάλλουν στην ανέγερση μνημείων για τον ποντιακό ελληνισμό θα μείνουν για πάντα στην μνήμη των Ποντίων.
Ότι θυμίζει την αγαπημένη πατρίδα, τον Πόντο, πρέπει να γίνεται και γι αυτό θα πρέπει να απευθυνθούν θερμά συγχαρητήρια στους συλλόγους των Ποντίων και στα κατά τόπους δημοτικά συμβούλια, που ανήγειραν μνημεία για την γενοκτονία και  για τους Πόντιους, γενικά.

Πάνος Καϊσίδης