Να σαν εκείνον που εμπαίν 'σο σισελίν την στράταν
ντο έχ 'άκραν αδιέξοδον τ' έρημον την Ματσούκαν.
Να σαν, που χάν 'την στράταν ατ' ση Μάτσκας τα χωρία,
Κρένασαν, Στάμαν, Αδολή, Κουνάκα, Γιαννακάντων,
Αγουρζενός, Λαραχανή, Μουλάκα, Φαργανάντων.
Να σαν ατόν που διαβαίν «παρχαρί» μονοπάτια
και θα ελτσιεύ 'την πόδαν ατ' ση πάπονος την πόδα
και την εσκιάν ατ 'θα συμβάλλ »ση εσκιάν τη μανίκας.
Να σαν τα χείλια τ 'που θα κρούει ση πεαδί' το στόμ
και θα χορτάζ »την δίψαν ατ 'σα κρένερα τα θεία,
απ 'όθεν κρενερέσβηναν τα γονικά τ' την δίψαν.
Να σαν εκείνον που θ 'ευρίκ' μανέαν α 'σο τζιάκ'ν ατ'
όθεν εχούλαινεν νερόν απάν 'σην εμπροστίαν
κι έψενεν μηλοφούρφουλα απέσ 'σο μοτσοπίδι (ν)
η καλομάνα τ ', για σο σάτσ ταζέα παζλαμάτσια.
Να σαν ατόναν που θ 'ευρίκ' αχάλαον τ 'αζπάρ' ν αϊ
δώμαν οσπιτί «σύστεβον, αυλαήν σαρεμμένον,
φροκάλ αραχνοσκέπαον, ποτήρ 'σο θεμελίον.
Χίλια και μύρια φοράς να σαν και φως ς 'ομμάτια ατ'
σ 'ατόναν που απείραγον θ' ευρίκ »σταυρόν ολόρθον
να στέκ 'νυσιάν και μάρτυρας σημείον και λυχνάρι (ν)
όθεν στουδόπα κυρουκά κι όθεν μάνας ταφόπον.
Ε! Τότε γούλας γόμωμαν! Ομματί θολωσίαν!
Δάκρυα θαλασσοκύματα, αποπλύστεν τα χρόνια
ντ 'εδέβανε α' σ 'άχπαμαν! Στουδόπα αναλίστεν!
Γιατί κι λαταρίζετε! Εσάς νερά »κι βρέχ'νε!
Απάν 'εσουγ ντο χύουνταν είναι ψ' ής σταλαμίτας!
Έρθανε ν 'απαντούνε σας εγγόνια δισεγγόνια.
Χαπέρια ευαγγέλια! Το δέντρον »κι εξεράθεν.
Καντήλ »με του 'κι εφώτ'σε σας, η φύτρια σουν» κι εχάθεν!
Καντήλ »με του 'κι εφώτ'σε σας, η φύτρια σουν» κι εχάθεν!
Ζει και πλεθαίν »και σκουτουλίζ», γαπάτεψεν τον κόσμον!
θεσσαλονίκη 2 Αυγούστ 'σα 1985 τη χρονίας.
Βασίλης Χρήστου Ταρνανίδης. (Αδολέτες)
