Η ιστορία του Σέργιου Καλπαζίδη δε χρήζει μεγαλορρημοσύνης.
Ήταν ένα από τα παιδιά - θαύματα στη Γεωργία. Τελείωσε με άριστα το σχολείο, εισήχθη στο πανεπιστήμιο της Τιφλίδας χωρίς εξετάσεις και από το δεύτερο έτος δούλευε στο τμήμα της πυρηνικής φυσικής.
Πήρε το πτυχίο του με άριστα όπως και το διδακτορικό του, και ως καθηγητής εργάστηκε από το 1993 στο εργαστήριο μικροηλεκτρονικής τεχνικής της Ρωσίας στο Ζελινογκράντ.
Στη θεσσαλονίκη ήρθε το Νοέμβριο του 1995.
«Έως τον προηγούμενο Ιανουάριο ήμουν εργάτης στις αναπαλαιώσεις κτιρίων για τα έργα της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Πρόσφατα τελειώσαμε και το χτίσιμο μιας Τράπεζας στην Ίωνος Δραγούμη».
«Δε μου έδιναν σημασία»
Το παράπονο του είναι ότι δεν μπορεί να ασχοληθεί με την επιστήμη του. "0 επιστήμονας δεν μπορεί να κάθεται. Έχω κάνει δεκαπέντε εργασίες που δημοσιεύτηκαν στο ρωσικό και τον ξένο Τύπο.
«Πήγα εδώ στο πανεπιστήμιο, αλλά δε μου έδωσαν σημασία. Στη Ρωσία ακόμη και τώρα έρχονται από την Κορέα, την Αυστραλία κρατικοί φορείς ή ιδιώτες και ζητούν επιστήμονες - κορυφές και τους πληρώνουν μέχρι και 5.000 δολάρια το μήνα. Συμφοιτητής μου με λιγότερες γνώσεις από μένα πήγε στην Κορέα. Θα μπορούσα να το κάνω κι εγώ.
Θέλω όμως να μείνω στην πατρίδα μου. Εμείς δε Θέλουμε παρά 100.000 δρχ. μισθό, ίσα για να ζήσουμε και να εργαστούμε πάνω σε αυτά που ξέρουμε. Είναι πολύ κρίμα που κανείς δε σε ρωτάει, όταν περνάς τα σύνορα, ποιος είσαι», καταλήγει.
Πηγή: Αγγελιοφόρος 23-7-1998
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου