Δηλώσεις ευγνωμοσύνης Τούρκων επισήμων για τη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης

Αποκαλυπτικοί διάλογοι

Η τουρκική ηγεσία ανέπτυξε ομολο­γουμένως μία επιτυχημένη ανοιχτή δι­πλωματία και ιδίως στο κεφάλαιο των δε­σμευτικών δηλώσεων των ηγετών της.

1. Κεμάλ: «Ποτέ δε θα ξεχάσω τι έ­κανε για μας η Ρωσία».

2. Κεμάλ: «Εξ ονόματος του τουρκι­κού λαού, ευχαριστώ την Ουκρανία για τη συμπάθεια και την αλληλεγγύη που δεί­χνει στον ιερό και δίκαιο αγώνα μας».

3. Γιουσούφ: «Βρισκόμαστε στις πα­ραμονές μεγάλων γεγονότων... Είναι α­παραίτητο να ενώσουμε τις προσπάθειες μας για κοινό μέτωπο, σύμφωνα με το πνεύμα του άρθρου 4 του συμφώνου της Μόσχας. Οι λαοί της ανατολής θα είναι ευγνώμονες αν η κυβέρνηση των σοβιέτ και η Τουρκία σχημάτιζαν μπλοκ.... Εμείς συγκλονιστήκαμε για τις αναμενόμενες ρωσοελληνικές συνομιλίες, στην ενθάρ­ρυνση για την Ελλάδα που είναι πράκτο­ρας (μισθοφόρος) του εγγλέζικου ιμπε­ριαλισμού».

Μιχαήλ  Φρούντζε

4. Μουσταφά Κεμάλ, προς  Φρούντζε: Συζήτηση στο τουρκικό Γενικό Επιτελείο Στρατού:

«Μας χρειάζονται:

1) Εκατό χιλιά­δες όπλα με χίλιες σφαίρες για το καθέ­να (100.000 όπλα επί 1.000 σφ. = 100.000.000),

2) Εξακόσια πολυβόλα,

 3) Τριάμισι χιλιάδες αυτόματα,

4) Είκοσι βα­ριά πυροβόλα,

5) Δώδεκα ελαφρά πυρο­βόλα,

 6) Ογδόντα τέσσερα πεδινά πυρο­βόλα,

7) Εκατόν είκοσι ορεινά πυροβόλα. Για να προμηθευτούμε το παραπάνω πο­λεμικό υλικό χρειάζονται πέντε ως δέκα εκατομμύρια λίρες. Σας λέω και άλλο μυ­στικό: Εάν ως την άνοιξη δε θα έχουμε στη διάθεση μας το παραπάνω πολεμικό υλικό, είμαστε υποχρεωμένοι να κατα­φύγουμε στη ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ. Ξέρω ότι συμφωνία με τη δύση είναι σκλαβιά (δέ­σμευση) και δεν τη θέλω. Όμως η κατά­σταση μπορεί να είναι δυνατότερη από μας (να μας υποχρεώσει να κάνουμε συμ­φωνία)».

Εδώ, διαφαίνεται καθαρά η τουρανική και η τουρκική φιλοσοφία, καθώς και η δι­πλωματία της κουτοπονηριάς στις διε­θνείς σχέσεις. Ούτε λίγο, ούτε πολύ εί­παν στους σοβιετικούς πως, «αν δεν μας βοηθήσετε απλόχερα και αποτελεσματι­κά, θα στραφούμε προς τους δυτικούς». Και οι σοβιετικοί, τυφλωμένοι από μίσος για το δυτικό ιμπεριαλισμό και το δυτικό καπιταλισμό, άνοιξαν τις αποθήκες και τα πουγκιά τους και, από το υστέρημα του λαού τους, έδωσαν τα απαραίτητα εφόδια στον Μουσταφά Κεμάλ.

5. Κατά τη διάρκεια των διαβουλεύσε­ων, ο Γιουσούφ και ο Μουσταφά δήλωσαν επίσημα τα παρακάτω:

«Η Τουρκία στηριζόταν  θα στηρί­ζεται στη Ρωσία. Στις συνομιλίες οι οποί­ες έγιναν ή πρέπει να γίνουν κάποτε, δεν υπάρχει τίποτε που θα μπορούσε να βλά­ψει τις σχέσεις μας με τη Ρωσία. Είμαστε έτοιμοι έστω και αυτή τη στιγμή να συνά­ψουμε με τη Ρωσία σύμφωνο για τοπική συμμαχία και να το ανακοινώνουμε σ' όλο τον κόσμο. Άλλη γραμμή σχέσεων δεν έ­χουμε και αυτό πρώτα απ' όλα δεν το κα­τάλαβε ο λαός μας».

6. «Η Ελλάδα πρέπει να πεθάνει και θα πεθάνει». Αυτό είπε στον Φρούντζε ο Γιουνούζ Χάντι, ένας απ' τους συνεργά­τες του Κεμάλ, ενώ το σύνθημα «Η Τουρ­κία για τους Τούρκους» κυριαρχούσε στον προπαγανδιστικό μηχανισμό του Κε­μάλ, εννοώντας ασφαλώς τη φυσική εξό­ντωση και τη βίαιη εκδίωξη των ξένων ε­θνικών μειονοτήτων από τους Τούρκους στα εδάφη που κατείχαν οι κατακτητές Τούρκοι. Και φυσικά οι καρδιές των αλλο­εθνών πληθυσμών πάγωσαν, ενώ η περαι­τέρω συρρίκνωση και υποταγή αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο.

7. Κεμάλ προς Λένιν: «Πιστεύω στα­θερά πως μόνο η στενή συνεργασία θα φέρει τους επιδιωκομένους σκοπούς. Χαιρετίζω κάθε παραπέρα δυνάμωμα των φιλικών σχέσεων που μας συνδέουν. Σας είμαι ευγνώμων για την οξυδερκή πολιτι­κή, η οποία με πρωτοβουλία σας εφαρμό­ζεται απ' τη σοβιετική Ρωσία, τόσο στην ανατολή όσο και σ' όλο τον κόσμο».

8. Κεμάλ προς Φρούντζε: «Προ του πολέμου είχαμε υφαντουργική βιομηχα­νία. Αυτή βρισκόταν στα χέρια των Ελλή­νων και Αρμενίων. Τώρα αυτοί δε βρίσκο­νται εδώ. Τους έδιωξαν, τους κυνήγησαν οι πρώην κυβερνήσεις. Η Ευρώπη τους υ­ποχρέωσε να πολεμούν ενάντια μας. Ε­κτός απ' τους ανθρώπους, στερηθήκαμε και τη βιομηχανία».

Εδώ γίνεται έμμεση προσπάθεια από τον Κεμάλ να απαρνηθεί και να αποσείσει τις ευθύνες του για την εξόντωση του αρ­μενικού και του ελληνικού πληθυσμού, χύ­νοντας κροκοδείλια δάκρυα.

Κεμάλ προς Λένιν: «Τη νίκη στον Σαγ­γάριο ποταμό και τη σωτηρία της Αγκυ­ρας, το τουρκικό έθνος, σε μεγάλο βαθ­μό, την όφειλε στη σοβιετική βοήθεια και συμπαράσταση».

Εδώ τελειώνει η παρουσίαση της βοή­θειας των μαρξιστών προς το καθεστώς του Μουσταφά Κεμάλ.

 του σοβιετικού συγγραφέα Ιακώβου Ιλιτσώφ 

το 1987 στο Λένιν­γκραντ.