Μίαν έτον είνας βασιλέας τρανός και πολλά ζιαγκίντζ (πλούσιος). Τη κοσμί τα καλά και τα καλωσύνιας σο πουτσσιάχν (γωνία) ατ.
Δούλ και παραοί και χουσμιακιάρ σην αύλιαν άτ. Εζήνεν με τα καλά και τα καλωσύνιας άτ, με την χχιλέμορφον τη βασίλισσαν και με τα χρυσοπαίδια 'τ.
Καμονή (λύπη) και τιάρτ ντό έτον 'κ ήξερεν. Το βασίλειον ατ πα ήσυχον κ ευτυχισμένον. Πόλεμος ντο έτον 'κ ήξεραν και σην στρατείαν καμίαν 'κ επέγναν. Όλ εζήναν με τη χαρά και το γέλος. Κι όλ εγάπαναν το βασιλέαν άτουν, κι όλ όμνυαν σο κιφάλν άτ.
Άμα ο Θεός κανάν αέτς κι αφήν. Έναν ημέραν ο βασιλέας σείτια (ενώ)έστεκεν, καλή χαράν, κάτ έπαθεν 'κ έρουξεν απάν ατ έναν στεναχώριαν, έναν φαρφαταρίαγμαν (στενοχώρια) καρδίας ξάϊ μ' ερωτάς. Καννάν 'κι καλατσσεύ, καννάν 'κι θέλ να ελέπ, πουθέν 'κ ησυχάζ, γέλος και χαράν ντό εν ενέσπαλεν.
Το παλάτ εσέβεν σ' έναν σ' άλλο, η Δωδεκάρα 'τα εέντον τ' απάν αφκά, η βασίλισσα κλαίει και ματούται, τα βασιλοπαίδια άς σ' οφρύδια 'τουν να ρούεις σκοτούσαι, το μιλλιάτ κλαίει και φλίεται (θλίβεται), άμα ιτσσιάρε (τρόπος) κ εν.
Aς ση κοσμί την άκραν έρθαν γιατροί και γιατρικά, και κανείς 'κ επόρεσεν να φτάει άτον καλά. Επουγαλεύταν, είπαν ας φέρομε και είναν ανοιχτή. Έρθεν ιαρίφις ένοιξεν χαρτίν, ετέρεσεν τα χαρτία 'τα και είπεν:
- Ο βασιλέας θα ίνεται καλά, αν ευρήκετε, φέρετε και φορίζετε άτον εινός ευτυχισμένονος καμίς. Τρέξτε και αραέψτε σον κόσμον, όλεν και ση κοσμί την άκραν, κι όθεν εν κι όθεν ευρίεται άρθωπον ευτυχισμένον επάρτε το καμίσν άτ, φορίστε άτο το βασιλέαν και σον κάρτον θα ίνεται τιπ-τιρίζ (τελείως υγιής).
Αρτούχ (λοιπόν έτσι) εένταν αλάϊα (τάγμα) οι καβελάρ τη βασιλέα κ' επαίραν τα στράτας σο χχέρ κ' εξξύαν σα δρόμια και τρέχνε κι αραεύνε.
Επήαν σα βασιλιακά τα παλάτια, ση ζιαγκινιδίων τα γονάχα, σ' εφτωχχιδίων τ' οσπίτια και σ' όλια τα πολιτείας και τα χωρία, όθεν ρδανίν εκάπνιζεν, κι όθεν αρθρώπ ελάλναν και πουθέν 'δε 'κ εύραν.
Όθεν πόρταν εντώκαν, τηνάν εράευαν ' εύραν άτον. Όλ αρθώπ, βασιλιάντ, ζιαγκίν, εφτωχχοί, είχαν κι απ' έναν τιάρτ, άλλος μικρόν, άλλος τρανόν. Ντό να φτάγνε; εκλώσταν οπίσ με τα χχέρια 'τουν εύκαιρα.
Σείτια επέγναν εβραδυάσταν σ' έναν χαρρίν καικά. Οντάν τερούν ντο τερείς; Πέραν σο ραχχίν πιάν έναν φωτίαν.
- Άρθρωπος, είπαν, θα εν ακεί. Ας πάμε τερούμε ποιος εν, μένομ' εκεί και πουρνά πάμε σο καλόν εμούν.
Εντώκαν με τα βίτσας τ' άλογα 'τουν, και σ' έναν κάρτον ευρέθαν σόν τόπον ντό έτον η φωτία. Οντά εσούμωσαν ντο τερείς! Είνας γέρος, γερίτσος, κούκουρος (καμπούρης) και ιπιργιάντζ (κουρελής) κάθεται σ' άψουμον (φωτιά) γαρσί και χουλείται. Μίαν αδά κλώσσκεται και μίαν ακεί, μίαν χουλαίν τη ράχχιαν άτ και μίαν τα καρδίας άτ'.
- Καλησπέρα, τάη, είπαν άτον.
- Καλησπέρα, είπεν ο γέρον. Καλωσόρισετεν. Ελάτεν χουλεθέτεν. Εκατήβαν ας σ' άλογα, έδεσαν ατα σα δεντρά και τερούν άτον.
- Μέτα, καθέστεν. Ντο στέκετε σο ποδάρ, είπεν άτς ο γέρον. Ας έκατσαν ολόερα σ' άψουμον και τέϊ χουλείνταν. Πολλά 'κ επήεν και κρυφά λέει ο ένας τ' άλλτς τοι καβελάρτς.
- Ντο λέτεν, ορωτούμε κι ατόν;
- Τούλωσον (ήσυχα). 'Κ ελέψ τα' αρίφ το χάλ; Σ' αοίκον άρθωπον ευρίεται ευτυχία;
- Μέτα, Θεού πολλά κακά. Ντό χάνομε;
- Ε, ας σου θέλτς ορώτα, είπαν οι άλλ.
- Τάη, ερώτεσεν εκείνος ο είνας, για πε μας ντ' ευτάς, πως ζείς αδαπέσ' σ' άγρεν τ' υλέεν;
- Ογώ; είπεν ο γέρον. Κόφτω ξύλα, γιάβρι μ και κυλίζω τα ημέρας.
- Είσαι ευχαριστημένος ας σην ζωή σ;
- Είμαι, γιατί να μη είμαι; Το ψωμόπο μ έχω, τ' άψουμο μ' έχω, την ύια μ έχω, άλλον ντό γουρζουλάν θέλω;
- Μέτα, τάη, εσύ άμον ντό λες είσαι ευτυχισμένος.
- Είμαι και παραείμαι, γουρπάντζ. Ευτυχία ντό λές εσύ ποίον έν; Αρ ατό εν:
- Ούϊ να σαν εμάς, είπαν οι καβελάρ, κ' εσκώθαν κ' ελάγκεψαν αποκατάν. Ατόσον καιρόν εσέν εράευαμε. Το και το εν η δουλεία. Θα δείς μας το καμίσι σ να γλυτώνομε το βασιλέαν εμούν.
- Όϊ βάϊ εμέν, είπεν ο γέρον. Κι άρ, γιάβρι μ, εγώ φτωχός άρθρωπος που να ευρήκω το καμίσ; Καμίσ 'κ έχω.
Οι αριφάντ έρθαν κ' επέμναν. Ενούντζαν επενούντζαν και είπαν εκείν εκείνους:
- Αδά σόν κόσμον την ευτυχίαν πουθέν 'κ εύραμ' άτο, και όθεν εύραμ' ατο εκεί πά 'κ έτον.
Σίμος Λιανίδης
Δούλ και παραοί και χουσμιακιάρ σην αύλιαν άτ. Εζήνεν με τα καλά και τα καλωσύνιας άτ, με την χχιλέμορφον τη βασίλισσαν και με τα χρυσοπαίδια 'τ.
Καμονή (λύπη) και τιάρτ ντό έτον 'κ ήξερεν. Το βασίλειον ατ πα ήσυχον κ ευτυχισμένον. Πόλεμος ντο έτον 'κ ήξεραν και σην στρατείαν καμίαν 'κ επέγναν. Όλ εζήναν με τη χαρά και το γέλος. Κι όλ εγάπαναν το βασιλέαν άτουν, κι όλ όμνυαν σο κιφάλν άτ.
Άμα ο Θεός κανάν αέτς κι αφήν. Έναν ημέραν ο βασιλέας σείτια (ενώ)έστεκεν, καλή χαράν, κάτ έπαθεν 'κ έρουξεν απάν ατ έναν στεναχώριαν, έναν φαρφαταρίαγμαν (στενοχώρια) καρδίας ξάϊ μ' ερωτάς. Καννάν 'κι καλατσσεύ, καννάν 'κι θέλ να ελέπ, πουθέν 'κ ησυχάζ, γέλος και χαράν ντό εν ενέσπαλεν.
Το παλάτ εσέβεν σ' έναν σ' άλλο, η Δωδεκάρα 'τα εέντον τ' απάν αφκά, η βασίλισσα κλαίει και ματούται, τα βασιλοπαίδια άς σ' οφρύδια 'τουν να ρούεις σκοτούσαι, το μιλλιάτ κλαίει και φλίεται (θλίβεται), άμα ιτσσιάρε (τρόπος) κ εν.
Aς ση κοσμί την άκραν έρθαν γιατροί και γιατρικά, και κανείς 'κ επόρεσεν να φτάει άτον καλά. Επουγαλεύταν, είπαν ας φέρομε και είναν ανοιχτή. Έρθεν ιαρίφις ένοιξεν χαρτίν, ετέρεσεν τα χαρτία 'τα και είπεν:
- Ο βασιλέας θα ίνεται καλά, αν ευρήκετε, φέρετε και φορίζετε άτον εινός ευτυχισμένονος καμίς. Τρέξτε και αραέψτε σον κόσμον, όλεν και ση κοσμί την άκραν, κι όθεν εν κι όθεν ευρίεται άρθωπον ευτυχισμένον επάρτε το καμίσν άτ, φορίστε άτο το βασιλέαν και σον κάρτον θα ίνεται τιπ-τιρίζ (τελείως υγιής).
Αρτούχ (λοιπόν έτσι) εένταν αλάϊα (τάγμα) οι καβελάρ τη βασιλέα κ' επαίραν τα στράτας σο χχέρ κ' εξξύαν σα δρόμια και τρέχνε κι αραεύνε.
Επήαν σα βασιλιακά τα παλάτια, ση ζιαγκινιδίων τα γονάχα, σ' εφτωχχιδίων τ' οσπίτια και σ' όλια τα πολιτείας και τα χωρία, όθεν ρδανίν εκάπνιζεν, κι όθεν αρθρώπ ελάλναν και πουθέν 'δε 'κ εύραν.
Όθεν πόρταν εντώκαν, τηνάν εράευαν ' εύραν άτον. Όλ αρθώπ, βασιλιάντ, ζιαγκίν, εφτωχχοί, είχαν κι απ' έναν τιάρτ, άλλος μικρόν, άλλος τρανόν. Ντό να φτάγνε; εκλώσταν οπίσ με τα χχέρια 'τουν εύκαιρα.
Σείτια επέγναν εβραδυάσταν σ' έναν χαρρίν καικά. Οντάν τερούν ντο τερείς; Πέραν σο ραχχίν πιάν έναν φωτίαν.
- Άρθρωπος, είπαν, θα εν ακεί. Ας πάμε τερούμε ποιος εν, μένομ' εκεί και πουρνά πάμε σο καλόν εμούν.
Εντώκαν με τα βίτσας τ' άλογα 'τουν, και σ' έναν κάρτον ευρέθαν σόν τόπον ντό έτον η φωτία. Οντά εσούμωσαν ντο τερείς! Είνας γέρος, γερίτσος, κούκουρος (καμπούρης) και ιπιργιάντζ (κουρελής) κάθεται σ' άψουμον (φωτιά) γαρσί και χουλείται. Μίαν αδά κλώσσκεται και μίαν ακεί, μίαν χουλαίν τη ράχχιαν άτ και μίαν τα καρδίας άτ'.
- Καλησπέρα, τάη, είπαν άτον.
- Καλησπέρα, είπεν ο γέρον. Καλωσόρισετεν. Ελάτεν χουλεθέτεν. Εκατήβαν ας σ' άλογα, έδεσαν ατα σα δεντρά και τερούν άτον.
- Μέτα, καθέστεν. Ντο στέκετε σο ποδάρ, είπεν άτς ο γέρον. Ας έκατσαν ολόερα σ' άψουμον και τέϊ χουλείνταν. Πολλά 'κ επήεν και κρυφά λέει ο ένας τ' άλλτς τοι καβελάρτς.
- Ντο λέτεν, ορωτούμε κι ατόν;
- Τούλωσον (ήσυχα). 'Κ ελέψ τα' αρίφ το χάλ; Σ' αοίκον άρθωπον ευρίεται ευτυχία;
- Μέτα, Θεού πολλά κακά. Ντό χάνομε;
- Ε, ας σου θέλτς ορώτα, είπαν οι άλλ.
- Τάη, ερώτεσεν εκείνος ο είνας, για πε μας ντ' ευτάς, πως ζείς αδαπέσ' σ' άγρεν τ' υλέεν;
- Ογώ; είπεν ο γέρον. Κόφτω ξύλα, γιάβρι μ και κυλίζω τα ημέρας.
- Είσαι ευχαριστημένος ας σην ζωή σ;
- Είμαι, γιατί να μη είμαι; Το ψωμόπο μ έχω, τ' άψουμο μ' έχω, την ύια μ έχω, άλλον ντό γουρζουλάν θέλω;
- Μέτα, τάη, εσύ άμον ντό λες είσαι ευτυχισμένος.
- Είμαι και παραείμαι, γουρπάντζ. Ευτυχία ντό λές εσύ ποίον έν; Αρ ατό εν:
- Ούϊ να σαν εμάς, είπαν οι καβελάρ, κ' εσκώθαν κ' ελάγκεψαν αποκατάν. Ατόσον καιρόν εσέν εράευαμε. Το και το εν η δουλεία. Θα δείς μας το καμίσι σ να γλυτώνομε το βασιλέαν εμούν.
- Όϊ βάϊ εμέν, είπεν ο γέρον. Κι άρ, γιάβρι μ, εγώ φτωχός άρθρωπος που να ευρήκω το καμίσ; Καμίσ 'κ έχω.
Οι αριφάντ έρθαν κ' επέμναν. Ενούντζαν επενούντζαν και είπαν εκείν εκείνους:
- Αδά σόν κόσμον την ευτυχίαν πουθέν 'κ εύραμ' άτο, και όθεν εύραμ' ατο εκεί πά 'κ έτον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου