Γεννήθηκε στο Ορτάκιοϊ του Κυβερνείου Καρς το 1911, όπου είχε μεταναστεύσει ο παππούς του Αβραάμ Λαυρεντίδης, το 1878, όπως και δεκάδες χιλιάδες Έλληνες από τον Πόντο, που είχαν αποικίσει περίπου 80 χωριά της περιοχής.
Η οικογένεια του Ισαάκ Λαυρεντίδη μαζί με πολλές άλλες οικογένειες και ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες εγκαταστάθηκε το 1923 στο χωριό Λευκώνα/Σερρών. Σε ηλικία 7 ετών έμεινε ορφανός. Ο πατέρας του πέθανε στο Βλαδικαύκασο της Οσετίας και η μητέρα του στο Καραμπουρνού της Θεσσαλονίκης.
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος στις Σέρρες από το 1938. Στον πόλεμο του 1940-41 υπηρέτησε ως διοικητής λόχου, με το βαθμό του εφέδρου υπολοχαγού πεζικού, όπου και τραυματίστηκε.
Μετά την κατάρρευση του μετώπου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπως και άλλοι πολλοί Σερραίοι. Διετέλεσε γενικός γραμματέας της Επιτροπής Προσφύγων Σερρών, της οποίας πρόεδρος ήταν ο αείμνηστος μητροπολίτης Κωνσταντίνος Μεγγρέλης.
Από το 1946 πολιτεύθηκε. Εξελέγη 10 φορές βουλευτής και διετέλεσε κοσμήτωρ και αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Το 1956 πήρε μέρος σε 15μελή κοινοβουλευτική αποστολή στη Σοβιετική Ένωση. Το 1960 εκλέχτηκε πρόεδρος του Κοινοβουλευτικού Ομίλου Ελληνοτουρκικής φιλίας. Διετέλεσε επίσης μέλος πολλών κοινοβουλευτικών Επιτροπών και ως αντιπρόεδρος της Βουλής ήταν επικεφαλής κοινοβουλευτικών αντιπροσωπειών που επισκέφθηκαν την Ουγγαρία, Δανία και τη Βουλγαρία. Ακόμη, αγωνίστηκε με αυταπάρνηση και θάρρος για την υπεράσπιση των εθνικών δικαίων και ιδιαίτερα του Ποντιακού Ελληνισμού.
Την ανεκτίμητη παρουσία και προσφορά του εμπλουτίζουν διαλέξεις, άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά και οι περισπούδαστες μελέτες του: «Πρόσφυγες εξ ανταλλαγής και ανταλλάξιμος περιουσία», «Τα πεπρωμένα της φυλής - Νέα ιστορική αφετηρία», «Η κατά το 1895-1907 μετοικεσία Ελλήνων Ποντίων του Καυκάσου εις Ελλάδα» («Αρχείων Πόντου» τ. 31). «Οι εκ της Σοβιετικής Ενώσεως Έλληνες ποντιακής καταγωγής και τα εκ της συνθήκης της Λοζάννης δικαιώματά των» («Αρχείων Πόντου» παράρτημα 15, 1986), «Το χάσμα μεταξύ των γενεών» κ.ά.
Άοκνος, ακούραστος, έντιμος, αντικειμενικός, υπερασπιστής της αλήθειας και του δικαίου είναι μερικά από τα στοιχεία της προσωπικότητάς του.
Για το σπάνιο ήθος και τις ανεκτίμητες υπηρεσίες του στον ποντιακό κόσμο ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος του σωματείου «Παναγία Σουμελά» και της «Επιτροπής Ποντιακών Μελετών», καθώς και άλλων σωματείων.
Τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείων Ανδρείας και με το παράσημο Εθνικής Αντίστασης 1941-44, ως μέλος της Οργάνωσης Αναστάσεως του Γένους (ΟΑΓ). Πέθανε τον Ιούνιο του 1997.
Santeos
20 Nov. '10
Η οικογένεια του Ισαάκ Λαυρεντίδη μαζί με πολλές άλλες οικογένειες και ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες εγκαταστάθηκε το 1923 στο χωριό Λευκώνα/Σερρών. Σε ηλικία 7 ετών έμεινε ορφανός. Ο πατέρας του πέθανε στο Βλαδικαύκασο της Οσετίας και η μητέρα του στο Καραμπουρνού της Θεσσαλονίκης.
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος στις Σέρρες από το 1938. Στον πόλεμο του 1940-41 υπηρέτησε ως διοικητής λόχου, με το βαθμό του εφέδρου υπολοχαγού πεζικού, όπου και τραυματίστηκε.
Μετά την κατάρρευση του μετώπου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπως και άλλοι πολλοί Σερραίοι. Διετέλεσε γενικός γραμματέας της Επιτροπής Προσφύγων Σερρών, της οποίας πρόεδρος ήταν ο αείμνηστος μητροπολίτης Κωνσταντίνος Μεγγρέλης.
Από το 1946 πολιτεύθηκε. Εξελέγη 10 φορές βουλευτής και διετέλεσε κοσμήτωρ και αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Το 1956 πήρε μέρος σε 15μελή κοινοβουλευτική αποστολή στη Σοβιετική Ένωση. Το 1960 εκλέχτηκε πρόεδρος του Κοινοβουλευτικού Ομίλου Ελληνοτουρκικής φιλίας. Διετέλεσε επίσης μέλος πολλών κοινοβουλευτικών Επιτροπών και ως αντιπρόεδρος της Βουλής ήταν επικεφαλής κοινοβουλευτικών αντιπροσωπειών που επισκέφθηκαν την Ουγγαρία, Δανία και τη Βουλγαρία. Ακόμη, αγωνίστηκε με αυταπάρνηση και θάρρος για την υπεράσπιση των εθνικών δικαίων και ιδιαίτερα του Ποντιακού Ελληνισμού.
Την ανεκτίμητη παρουσία και προσφορά του εμπλουτίζουν διαλέξεις, άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά και οι περισπούδαστες μελέτες του: «Πρόσφυγες εξ ανταλλαγής και ανταλλάξιμος περιουσία», «Τα πεπρωμένα της φυλής - Νέα ιστορική αφετηρία», «Η κατά το 1895-1907 μετοικεσία Ελλήνων Ποντίων του Καυκάσου εις Ελλάδα» («Αρχείων Πόντου» τ. 31). «Οι εκ της Σοβιετικής Ενώσεως Έλληνες ποντιακής καταγωγής και τα εκ της συνθήκης της Λοζάννης δικαιώματά των» («Αρχείων Πόντου» παράρτημα 15, 1986), «Το χάσμα μεταξύ των γενεών» κ.ά.
Άοκνος, ακούραστος, έντιμος, αντικειμενικός, υπερασπιστής της αλήθειας και του δικαίου είναι μερικά από τα στοιχεία της προσωπικότητάς του.
Για το σπάνιο ήθος και τις ανεκτίμητες υπηρεσίες του στον ποντιακό κόσμο ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος του σωματείου «Παναγία Σουμελά» και της «Επιτροπής Ποντιακών Μελετών», καθώς και άλλων σωματείων.
Τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείων Ανδρείας και με το παράσημο Εθνικής Αντίστασης 1941-44, ως μέλος της Οργάνωσης Αναστάσεως του Γένους (ΟΑΓ). Πέθανε τον Ιούνιο του 1997.
Santeos
20 Nov. '10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου