Το πρωτοφίλεμαν

Εσέν επρωτοφίλεσα, εσέν επρωτογάπεσα,
κι άμον θεγόν ελάτρεψα ας σ' έρθες ας σο χωρίον.
Κόρασον έσ'νε δεκαέξ χρονών κ' εγώ σα εικοσιδύο.
Ομνώ και κατορκίσκουμαι, το χέρι μ' σο βαγγέλον
καμίαν να μη ανασπάλλω σε, ούτε κ' εσύ εμένα.
Ση κάρδας-ι-σ' τα τρίσβαθα βαθέα εσύ να βάλτς με.
Και τον Θεγόν παρακαλώ ας σην εγάπ' μ' εβγάλ' με.
Εμείς να μη χωρίουμες, ολοζωής εντάμαν
αρνόπο μ', και σα στέφανα σ' θα κρούγω τα καμπάνας,
εγώ κ' εσύ ντο είπαμε, μη λες ατα ση μάνα σ'.
Εσέν επρωτοπέντεσα κ' εσέν επρωτομένεσα
να δίγω την καρδία μ',
εσύ τη τζούνας το κουτάβ', έμορφος άμον φεγγάρ',
επρόδωσες με μίαν.
Επρόδωσες τ' αμάλαγον το παλληκάρ', το δυνατόν άμον λεοντάρ'.

Ντο 'κ' είχα εγώ πλέτερον ας σον άλλον π' εχωρίες
κ' εκλέφτες με τον έτερον κι άμον το χόν ελύες;
Κ' έρθανε χρόνα δίσεχτα, άσκεμα μαύρα χρόνα.
Σον Αέρ' έταξα, κ' εφόρνες ολομέταξα,
Λαμπρήν να στεφανούμες ...
Τον λόγο σ' εσύ 'κ' ετίμεσες, θ' ερούζ'να κ' εσκοτούμ'νε.

επωδός

Κόκκινον μήλον τη Μάλουστας, τραντάφυλλον τη χέρας,
μαύρον σκοτία η ζωή μ' κ' είσαι το φως τ' ημέρας.
Και ντο να ελπίζω ο εφτωχόν, τ' εμόν εγάπ' εχάθεν,
τ' εσόν ο κάστρον χτίεται, τ' εμόν η Πόλ' επάρθεν.
Άγγελος είσαι, αρχάγγελος, έλα έπαρ' την ψή μ',
χωρίς εσέν 'κι 'ίνουμαι, άλλο 'κι θέλω τη ζωή μ'.

Διονύση Χ'γεωργιάδη
Ιατρού -Λογοτέχνη