Η ΣΑΝΤΑ

Η Σάντα η περήφανος, η δυσοποτισμέντσα

οπίς ασήν Γαλίαναν μοιρολογά και έρται.

Εντάμωσεν την Όλασσαν ση Τρίχας το γιοφύρι

 επέρνιξανε το ποτάμ' και με τοι άλλτς ενώθαν.

Εσκώθεν θρήνος και κλαυθμός την ώραν ντ' ενταμώθαν.

Τα δέντρα εχαμήλωσαν κι' εντούναν τα κλαδία,

 τα πέτρας ενεστέναζαν κ' έκλαιγαν τα ποτάμια,

 κι' η Σουμελά, κι' ο Βαζελών κι' ο Περιστερεώτας

 πάγνε μπροστά και ευλογούν, πάγνε οπίς και κλαίγνε.

Κλαίγνε τα τοπς ντ' εχάθανε, τ’ ανθρώπς π' εμαυροζήναν.

Ν' αοιλοί εμέν.. να βάϊ εμέν...ντο ειν ατά ντά ελέπω!!!

Τρανόν φωνήν.. Τρανόν βοήν..Οργή! εντάμαν παρακάλια...

Εβγάτεν οι αποθαμέν..Οι ζωντανοί θα εμπαίνε!

Η Μαυροθάλασσα υγρόν κι ο βυθόν δίχως χώμαν,

εκεί ταφίν κι' ανοίεται, μνήμαν κι στερεούται,

εκεί κερίν κι άφκεται, θυμίαμαν κι καίει

μνημόσυνον κι γίνεται, σταυρόν πού να καρφούται!

Τζίξτε μας εσείν,.Τζίξτε μας..το αίμαν εσούν είμες..

ποισέστεν τόπον και σ' εμάς... να εμπαίνομεν να κείμες

 Για βγάτεν και αφήστε μας εύκαιρα τα ταφία.

Εβγάτεν οι αποθαμέν....οι ζωντανοί..θα εμπαίνε..

Ήσαν αποσπάσματα, από το έργο του Φίλωνα Κτενίδη, Η ΚΑΜΠΑΝΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ, που πρωτακούστηκαν  στο νέο όρος Μελά, το 1950, από τον ίδιο τον μεγάλο εκείνο υμνωδό, της αξέχαστης πατρίδας του Ευξείνου. Πέρασαν από τότε, πάνω από εβδομήντα χρόνια και όμως,  ακούγεται πάλι η αλησμόνητη λαλιά του Φίλωνα Κτενίδη, να λέει:

Αποθαμμέν θα απομέν αδά όπου ετάφαν

χιλιάδες χρόνια φύλακες και μέρες μυριάδες

και άλλα ατόσα και αν διαβαίν θα μεν και θα περμένε,

θα αναμένε την Λαμπρήν και το Χριστός Ανέστη..

θα αναμένε τον γυρισμόν και τη Ξενιτεμένε

Εσάς αλλού θα στείλω σας , άλλο λαλεί σας χώμαν

άλλο γραμμένον έχετεν κι η Μοίρα σουν έν άλλο.

Με την ευσή μ' με την ευσή μ' και με την ευλογία μ'

σο καλόν και ο δρόμο σουν ομάλ και μελ' και γάλαν

ο δρόμον ντο ευλόγεσα η στράτα ντο ευχέθα

θα εν στράτα και γυρισμού και όραμαν Ξενιτέα.