Πόντος, έν’ άστρον φωτεινόν, οψέ, οσήμερον και πάντα

 

Πέρασαν 98 χρόνια από την αποφράδα μέρα του ξεριζωμού, oι μνήμες, όμως, νωπές σαν να ήταν μόλις χτες. Ένας περήφανος λαός ξεσπιτωμένος, αποδεκατισμένος, φθάνει με τα πόδια, τα κάρα, τα καράβια, στην Ελλάδα, ταπεινωμένος, γιατί έτσι το θέλησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις που η ποντιακή μούσα αποκάλεσε «φραγκολεβαντίνους».

Πρόσφυγες της ανταλλαγής το 1922 στην Κέρκυρα.

Και έρθαν χρόνια δίσεκτα, καταραμένα χρόνα

 ο ουρανόν ελίβωσεν, σην γην ποτάμ' το γαίμαν.

Εσκώθεν θρήνος θάνατος, πέραν περού σον Πόντον.

Ο βίον χάται γενεών, ο κόσμον ξεκληρούται

 κι είνας λαός πορεύκεται σ' Αδάμ την εξορίαν.

Αποτελειών’νε σον γιαλόν, τ’ έργον των Αγαρηνών,

οι Φραγκολεβαντίνοι

και 'κ' εγροικάς ο άκλερον,

ποίος τ' εσόν έν’ ο εχθρόν, και ποίος έν ο φίλον.

Και ξαν πουλί μ' ας σήν αρχήν, χτίζομεν το γιοφύριν,

 σα μαύρα τα χαλάσματα άνθα και μανουσάκια,

 την γην κατατρυπαίνομεν μ' αλέτριν και χορόν.

Τον ήλον ξαν, σα χέρια μουν, αγαπεμέν' κρατούμεν 

και μ' έναν στόμαν, έναν ψήν και νουν βροντολαλούμεν:

 Πόντος, έν’ άστρον φωτεινόν, οψέ, οσήμερον και πάντα.

Το τίμημα που πλήρωσε ο Ποντιακός Ελληνισμός από το 1914 έως το 1923 είναι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί. Το έγκλημα που εμπεριέχει όλα τα στοιχεία της γενοκτονίας, με τις εξορίες, τις εκτοπίσεις, τις λεηλασίες, τους βιασμούς, τους απαγχονισμούς και την υποχρεωτική στράτευση, είχε ως συνέπεια την προσφυγιά, τη φτώχεια και τη δυστυχία των πατεράδων μας.