Πέρασαν 99 χρόνια από την αποφράδα ημέρα τον ξεριζωμού, οι μνήμες, όμως, νωπές σαν να ήταν μόλις χτες. Ένας περήφανος λαός ξεσπιτωμένος, αποδεκατισμένος, φθάνει με τα πόδια, τα κάρα, τα καράβια, στην Ελλάδα, ταπεινωμένος, γιατί έτσι το θέλησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις που η ποντιακή μούσα αποκάλεσε «φραγκολεβαντίνους».
Και έρθαν χρόνα δίσεκτα, καταραμένα χρόνα
ο ουρανόν ελίβωσεν, σην γην ποτάμ' το γαίμαν.
Εσκώθεν θρήνος θάνατος, πέραν περού σον Πόντον.
Ο βίον χάται γενεών, ο κόσμον ξεκληρούται
κι είνας λαός πορεύκεται σ' Αδάμ την εξορίαν.
Αποτελειών’νε σον γιαλόν, τ' έργον των Αγαρηνών,
οι Φραγκολεβαντίνοι
και 'κ' εγροικάς ο άκλερον,
ποιος τ' εσόν έν’ ο εχθρόν, και ποιος έν ο φίλον.
Και ξαν πουλί μ' ας σήν αρχήν, χτίζομεν το γιοφύριν,
σα μαύρα τα χαλάσματα άνθα και μανουσάκια,
την γην κατατρυπαίνομεν μ' αλέτριν και χορόν.
Τον ήλον ξαν, σα χέρια μουν, αγαπεμέν' κρατούμεν
και μ' έναν στόμαν, έναν ψήν και νουν βροντολαλούμεν:
Πόντος, έν’ άστρον φωτεινόν, οψέ, οσήμερον και πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου