Η διαβολική οικονομική ιδιοφυΐα εν δράσει.
Όταν το 1811 το πρώτο καταστατικό της Πρώτης Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών, διάρκειας 20 ετών είχε δημιουργηθεί, η κυβέρνηση του Τζέιμς Μάντισον αποφάσισε να μην το ανανεώσει. Ο Μάντισον είχε αντιταχθεί στον πρώην φίλο του Χάμιλτον στην δημιουργία της Πρώτης Τράπεζας, η οποία έδωσε σε ξένους ιδιωτικούς τραπεζίτες τον έλεγχο της Αμερικανικής οικονομίας. Αυτά τα συνδυασμένα γεγονότα πυροδότησαν έναν ακόμα πόλεμο στην Βόρεια Αμερική το 1812. Ενώ η οικογένεια Rothschild «γάβγιζε» ότι η νέα χώρα θα έπρεπε να επανέλθει στον αποικιακό της χαρακτήρα, χρηματοδοτούσαν ταυτόχρονα την Βρετανική προσπάθεια στον Καναδά.
Η όλη ιδέα πίσω από τον πόλεμο του 1812 ήταν να χρεοκοπήσει τις ΗΠΑ που έπρεπε να πολεμήσουν 10.000 Βρετανούς στρατιώτες που ήρθαν από τον Καναδά βάση σχεδίου, παρά την αρχική προσπάθεια των Αμερικανικών στρατευμάτων να σταματήσουν τον πόλεμο κατά μήκος των Καναδικών συνόρων.
Είναι πολύ σημαντικό εδώ να σημειωθεί πως ο αυτοκράτορας Ναπολέων Βοναπάρτης χρησιμοποιούνταν με την χρηματοδότηση του Rothschild ως δάχτυλος για την εισβολή στην Ρωσία, η οποία, όπως η Γαλλία, είχε υποστηρίξει τον πόλεμο της Αμερικανικής Επανάστασης, αν και με πιο διπλωματικό τρόπο.
Ο ρόλος της Ρωσίας καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας είναι συναρπαστικός για πολλούς λόγους, με κύριο λόγο την έντονη επιμονή της να παραμείνει απαλλαγμένη από οποιοδήποτε διεθνές τραπεζικό σύστημα. Μια τέτοια λοιπόν εισβολή από τον Ναπολέοντα είναι ενοχοποιητική απόδειξη για την σταυροφορία που ηγείται ο μικρός αυτοανακηρυχθείς Γάλλος αυτοκράτορας. Το 1822, ο Τσάρος Αλέξανδρος, γνωρίζοντας πολύ καλά τι σκαρώνουν αυτές οι «φωλιές αρουραίων», απαγόρευσε την Μασονία στην Ρωσία.
Ο Διοικητής που κέρδισε την Μάχη της Νέας Ορλεάνης τις τελευταίες ημέρες του Πολέμου του 1812, ο Άντριου Τζάκσον, ήξερε πολύ καλά με τι ήταν αντιμέτωπος. Το 1816, ο Rothschild πήρε αυτό που ήθελε μέσω της εφαρμογής ενός 20ετούς καταστατικού για την Δεύτερη Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών, ένας συμβιβασμός για το τέλος του πολέμου από την χρεωμένη πλέον νέα χώρα, με μειωμένη συμμετοχή για τους Ευρωπαίους τραπεζίτες που έπρεπε να κινηθούν μέσω αμερικανικών τραπεζών και πρακτόρων όπως ο George Peabody.
Για τον Andrew Jackson παρ’ όλα αυτά, κανένας συμβιβασμός για το να αφήσει έστω και ένα μέρος της Αμερικανικής οικονομίας σε ιδιωτικά χέρια δεν ήταν αποδεκτός, ο οποίος από το 1832 κι έπειτα, θα διεξήγαγε την προεδρική του εκστρατεία με το σύνθημα «Jackson and no Bank!»
Το 1815, οι Rothschild ήταν πολύ απασχολημένοι και χωρίς αυτό να είναι ευφημισμός. Οι 5 γιοι του Amshel προμήθευαν χρυσό, τόσο στον Βρετανικό στρατό του Wellington όσο και στον Γαλλικό στρατό του Ναπολέοντα, η συνήθης πολιτική τους για την χρηματοδότηση και των δύο (ή και περισσοτέρων) πλευρών των πολέμων, καθώς οι πόλεμοι είναι γεννήτριες χρεών για τους συμμετέχοντες και κερδών για τους προμηθεύοντες, μάλιστα χωρίς κανένα ρίσκο ή κίνδυνο.
Τα Βρετανικά ομόλογα την εποχή εκείνη που εμπορεύονταν στο χρηματιστήριο, ονομάζονταν «πρόξενοι». Χάρη στους ιππεύοντες αγγελιοφόρους και τα ταχυδρομικά περιστέρια, ο Νέιθαν Μάγιερ Ρότσιλντ ενημερωνόταν για το πώς η μάχη στα χωράφια του Βατερλώ εξελίσσονταν, πριν από οποιονδήποτε άλλο και έδωσε εντολή σε όλους τους εργαζομένους του στο χρηματιστήριο να αρχίσουν να πωλούν τους «πρόξενους» προκειμένου να προκαλέσουν πανικό στους υπόλοιπους χρηματιστές, ενώ διαδίδει την φήμη ότι ο Γουέλινγκτον οδηγείτο προς ήττα.
Αυτό ώθησε όλους τους υπόλοιπους χρηματιστές να αρχίσουν να πουλάνε τις μετοχές τους, έτσι η αξία τους κατακερματίστηκε γρήγορα. Έπειτα ο Νέιθαν έδωσε διακριτικά εντολή στους πράκτορες του να αγοράσουν όλους τις μετοχές που θα μπορούσαν να πάρουν, δημιουργώντας θέση μονοπωλίου.
Όταν τελικά έφτασαν τα νέα ότι οι Βρετανοί είχαν στην πραγματικότητα κερδίσει τον πόλεμο, η αξία των «πρόξενων» εκτοξεύτηκε, αφήνοντας τον Rothschild με κέρδος περίπου 20 φορές πάνω από την αρχική επένδυσή του. Αυτό πέραν του χρηματικού κέρδους, του έδωσε και τον πλήρη έλεγχο της Βρετανικής οικονομίας και της οικονομίας στο χρηματοοικονομικό κέντρο του κόσμου, την «Πόλη», την καρδιά και τον εγκέφαλο της αποικιακής αυτοκρατορίας. Η Αγγλία αναγκάστηκε να ιδρύσει μια νέα κεντρική τράπεζα, η οποία ελέγχεται ιδιωτικά από τον Νέιθαν Μάγιερ Ρόθτσιλντ.
Σύμφωνα με τον EC Knuth στο βιβλίο του «Πιόνια στο παιχνίδι»:
«Η Τράπεζα της Αγγλίας είναι στην πραγματικότητα μια κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη, διότι αυτό το ιδιωτικό ίδρυμα δεν υπόκειται σε καμία ρύθμιση ή έλεγχο από το Βρετανικό κοινοβούλιο. Στην εγκυκλοπαίδεια Americana εμφανίζεται μια συνοπτική περιγραφή της κατάστασης αυτής υπό τον τίτλο «Μεγάλη Βρετανική Τραπεζική». Αυτό το πλήρως ιδιωτικό ίδρυμα λειτουργεί ως ο μεγάλος τροχός της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής πίστωσης, ικανό να επεκτείνει ή να συνάψει συμβάσεις τέτοιες κατά βούληση, και υπόκειται μόνο στις εντολές της «Πόλης», στην οποία κυριαρχεί η περιουσία και οι πολιτικές του Οίκου του Rothschild.»
Μέσω ενός παρόμοιου σχεδίου χειραγώγησης δανείων και ομολόγων στην Γαλλία μετά την καταστροφική ήττα στο Βατερλό, οι άνδρες του Salomon και του James Rothschild πούλησαν όλα τους τα ομόλογα για να προκαλέσουν χρηματιστικό πανικό το 1818, και στην συνέχεια παρέμειναν για να πάρουν τον έλεγχο της οικονομίας και της Κεντρικής Τράπεζας της Γαλλίας.
Ο Salomon ίδρυσε την ιδιωτική του τράπεζα στην Βιέννη το 1820, όπου ανέλαβε την Αυστριακή οικονομία χρηματοδοτώντας κυβερνητικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπως έκανε και ο Carl στην Νάπολη της Ιταλίας. Έτσι, μέχρι το 1820, οι 5 γιοι του Rothschild είχαν στα χέρια τους τον έλεγχο των περισσότερων κεντρικών τραπεζών της Ευρώπης και των ΗΠΑ, και σχεδόν τον απόλυτο έλεγχο της οικονομίας αυτών των χωρών.
Η Αγγλία, η Ολλανδία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ιταλία και η Γερμανία άρχισαν να αποικίζουν τον πλανήτη, να κυριαρχούν πολιτικά όλα τα έθνη του κόσμου και να λεηλατούν τους πόρους τους.
Μεταξύ 1848 και 1860, η Βρετανική Αυτοκρατορία είχε πλέον αποικήσει περίπου το ένα τέταρτο του πλανήτη. Αν η ιδέα αυτή είχε διαμορφωθεί αρχικά το 1773, χρειάστηκαν περίπου 50 χρόνια συνωμοσιών και πολλών θανατηφόρων πολέμων για να ευθυγραμμιστούν όλα τα κομμάτια στην σκακιέρα των Rothschild.
Το 1828, το ρητό της οικογένειας υιοθετήθηκε από μια παραπομπή που υποτίθεται ότι ήταν από τον Mayer Amschel: «Επιτρέψτε μου να εκδώσω και να ελέγξω τα χρήματα ενός έθνους, και δεν με νοιάζει ποιος θα γράψει τους νόμους»
Δύο πρόεδροι πατριώτες
Ο Πρόεδρος Άντριου Τζάκσον όπως είχε υποσχεθεί, τερμάτισε την Δεύτερη Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών το 1836, μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να τον σκοτώσει ο Ρίτσαρντ Λόρενς, ο οποίος ομολόγησε ότι «είχε επαφή με τις δυνάμεις στην Ευρώπη». Με αυτήν την εξαιρετική εθνικιστική κίνηση, ο Πρόεδρος εξόργισε την οικογένεια Rothschild, η οποία αποσπάστηκε από τις δημόσιες υποθέσεις των ΗΠΑ για πολύ καιρό, πιέζοντας την να εργαστεί σκληρότερα για να επιστρέψει στο Αμερικανικό παιχνίδι.
Δεν θα ήταν μέχρι την ίδρυση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας το 1914, που θα μπορούσε να είχε βαφτιστεί ουσιαστικά ως η «Τρίτη Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών», που θα βρίσκονταν πάλι στην κορυφή, για να λεηλατεί τα κέρδη των Αμερικανών πολιτών, κατασκευάζοντας στην ουσία τα χρήματά τους εις βάρος τους και με τόκους. Αλλά μεταξύ του 1836 και του 1914, ο Rothschild και οι άλλες Ευρωπαϊκές τραπεζικές οικογένειες δοκίμασαν διαφορετικά σχέδια για να υποβάλουν την Αμερικανική οικονομία στην Βρετανική αποικιακή αυτοκρατορία. Στην πραγματικότητα, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος θα γινόταν εκδίκηση σε αυτά τα ανελέητα κακά σχέδια που δεν τελειώνουν ποτέ.
Πράγματι, το κύριο γεγονός ήταν ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος, ο οποίος δημιουργήθηκε για μια ακόμη φορά μέσω σειράς ύπουλων σχεδιασμών και χειρισμών του Rothschild. Για αρχή τον 19ο αιώνα, ο Albert Pike, ο ισχυρότερος τότε Αμερικανός Μασόνος ίδρυσε την Ku Klux Klan για να δημιουργήσει τον φυλετισμό μεταξύ του τότε πληθυσμού και να διασφαλίσει ότι η δουλεία θα παραμείνει νόμιμη μέχρι και τις χώρες της Κεντρικής Αμερικής.
Το «Εικονογραφημένο Πανεπιστημιακό Ιστορικό του 1878» αναφέρει ότι οι νότιες πολιτείες κατακλύζονταν από Βρετανούς πράκτορες μέχρι το 1860, συνωμοτώντας με τοπικούς πολιτικούς για να εργαστούν ενάντια στα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών. Η προσεκτικά σπαρμένη προπαγάνδα τους εξελίχθηκε σιγά σιγά σε ανοικτή επανάσταση και οδήγησε στην απόσχιση της Νότιας Καρολίνας στις 29 Δεκεμβρίου του 1860. Ο εμφύλιος πόλεμος ήταν σε πλήρη εξέλιξη.
Ο Αβραάμ Λίνκολν ορκίστηκε (διορίστηκε) Πρόεδρος στις 4 Μαρτίου 1861. Διέταξε αμέσως τον αποκλεισμό των νότιων λιμένων, να σταματήσουν οι προμήθειες και το εμπόριο που εισρέουν από την Ευρώπη. Η χρηματοδότηση των Συνομοσπονδιών προήλθε σε μεγάλο βαθμό από την Αγγλία και την Γαλλία μέσω των «Ομολόγων βαμβακιού» και των ομολόγων της Ομοσπονδίας που οι τράπεζες του Rothschild αγόραζαν σε μεγάλο βαθμό.
Γνωρίζουμε επίσης μέσω της μυθικής εξαφάνισης του «Ομοσπονδιακού Θησαυρού» ότι η κυβέρνηση του Jefferson Davis είχε λάβει 500.000 δολάρια σε χρυσά νομίσματα για την χρηματοδότηση του Νότιου Στρατού, από τον James Mayer de Rothschild, ο οποίος έλεγχε την Τράπεζα της Γαλλίας,. Το Δεκέμβριο του 1861, μεγάλος αριθμός Βρετανικών, Γαλλικών και Ισπανικών στρατευμάτων εισέβαλαν στο Μεξικό αψηφώντας το «Δόγμα Μονρό». Αυτό, μαζί με την ευρεία Ευρωπαϊκή βοήθεια προς την Συνομοσπονδία, απέδειξε ότι το Βρετανικό Στέμμα ετοιμαζόταν να εισέλθει σε έναν άλλο Αμερικανικό πόλεμο.
Το 1863, μετά από πολυάριθμες στρατιωτικές αποτυχίες, οι προοπτικές ήταν δυσοίωνες για το Βορρά και το μέλλον της Ένωσης. Ο Λίνκολν τότε απευθύνθηκε στον πολυετή εχθρό του Στέμματος, την Ρωσία, για βοήθεια. Ο Λίνκολν γνώριζε ότι ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Β’ αντιμετώπιζε τα ίδια προβλήματα με τους Rothschild που προσπαθούσαν να ιδρύσουν μια κεντρική τράπεζα στη Ρωσία, οπότε του απέστειλε επίσημο αίτημα για βοήθεια.
Όταν έφτασε ο φάκελος που περιείχε την επείγουσα έκκληση του Λίνκολν, ο Αλέξανδρος ο Β’ κρατώντας το ακόμη κλειστό και αδιάβαστο στο χέρι του δήλωσε: «Πριν καν ανοίξουμε τον φάκελο αυτό και χωρίς να γνωρίζουμε το περιεχόμενο του, αποδεχόμαστε και προσφέρουμε ότι μας ζητηθεί.»
Ο Τσάρος πήρε το μέρος του Λίνκολν, δίνοντας εντολή πως αν η Αγγλία ή η Γαλλία προσπαθούσαν να παρέμβουν για να βοηθήσουν τις Συνομοσπονδίες, η Ρωσία θα θεωρούσε αυτή την ενέργεια προσωπική κήρυξη πολέμου. Αλλά ο Τσάρος έκανε περισσότερα από μια απλή προειδοποίηση. Στο βιβλίο: «Αυτοκρατορία της Πόλης», ο συγγραφέας Ε.Κ. Ο Knuth έγραψε:
«Στις 24 Σεπτεμβρίου 1863, ένας Ρωσικός ατμοκίνητος στόλος υπό τον Ναύαρχο Lisovski, εισήλθε και εγκαταστάθηκε στο λιμάνι της Νέας Υόρκης απροειδοποίητα και ο Ρωσικός στόλος του Ειρηνικού, υπό τον Ναύαρχο Popov, αφίχθη στο Σαν Φρανσίσκο στις 12 Οκτωβρίου. Για αυτή την Ρωσική κίνηση, ο Gideon Wells είπε: Έφθασαν στην υψηλή παλίρροια της Συνομοσπονδιακής Ομοσπονδίας και στην χαμηλή παλίρροια του Βορρά, προκαλώντας την Αγγλία και την Γαλλία να διστάσουν αρκετά για να αλλάξουν την παλίρροια υπέρ του Βορρά.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου