Παρ’ όλη την απόλυτη κυριαρχία σχεδόν
του άνδρα, στην κοινοτική ζωή του Πόντου,
η γυναίκα ήταν αυτή που οργάνωνε και
έλεγχε τη ζωή μέσα στο σπίτι. Αυτή που ανέπτυσσε και διατηρούσε τις κοινωνικές
σχέσεις με τους συγγενείς αλλά και σε ολόκληρη την κοινότητα. Για όσο διάστημα
ο σύζυγος της βρίσκεται στην ξενιτιά, αυτή έχει όλη την ευθύνη και κουμαντάρει
την υπόλοιπη οικογένεια.. Συμπαραστέκεται στους γονείς και τα πεθερικά της, ενώ
με γεμάτα τα χέρια της γλυκίσματα, βρίσκεται αρωγός στις χαρές και τις λύπες
συγγενών και συγχωριανών. Σαν σύζυγος εκτός της εργατικότητας και της
νοικοκυροσύνης της, έχει απόλυτη γνώση των συζυγικών καθηκόντων της και παραμένει
μέχρι το τέλος του βίου της πιστή σύζυγος.
 |
| Πόντια γυναίκα Λίας Ελευθεριάδου |
Η ιδιότητα της πιστής συζύγου
εξυμνείται και στο γνωστό και πολυτραγουδισμένο δημοτικό τραγούδι του
«Μάραντου». Έτσι όταν ο Μάραντος φεύγει στον πόλεμο, παρόλη την εχθρική
αντιμετώπιση των πεθερικών, που τη διώχνουν από το σπίτι, εκείνη παραμένει
πιστή σ’ εκείνον. Όταν επτά χρόνια μετά τον συναντά χωρίς να μπορεί να τον
αναγνωρίσει, δηλώνει πως θα περιμένει την επιστροφή του συζύγου της και αν
εκείνος τελικά δεν επιστρέψει στο σπίτι τους, τότε η ίδια θα καλογερέψει. Ως
μητέρα είναι αυτή που γεννά γιούς «τραντέλλενες», (τριάντα φορές Έλληνες),
ταγμένους στον πόλεμο για την ελευθερία ,όπως αναδεικνύεται και στο ακριτικό
τραγούδι για τους «τραντέλλενες», όπου η Μούσα μακαρίζει τη μητέρα που γεννά
τέτοια αγόρια. Αλλά γεννά και κόρες «γαλοφόρες» και αυτή που μεταλαμπαδεύει
στις γενιές που έρχονται, την ποντιακή διάλεκτο, την θρησκεία, τα ήθη και τα
έθιμα, τα τραγούδια του Πόντου. Παρουσιάζεται επίσης ατρόμητη.
Στο παραδοσιακό
τραγούδι, «του Γιάννε του Μονόγιαννε», όπου με τη θέλησή της πηγαίνει άφοβα να
παλέψει με το δράκο, που απειλεί να κατασπαράξει τον άνδρα της. Το θάρρος της
θαυμάζει ακόμη και ο ίδιος ο δράκος, ο οποίος της δηλώνει ότι θεωρεί τον Γιάννη
αδελφό του και αυτή νύφη του. Η γυναικεία παρουσία, όπως αποδόθηκε μέσα στη
λαογραφία, εκφράστηκε και ιστορικά. Η αγάπη για την ελευθερία και η θυσία αντί
του εξευτελισμού διατρανώθηκε με την αυτοκτονία των 30 νέων κοριτσιών στο
Κάστρο του Κιζ-Καλεσί, (Κάστρο της Κοπέλας), στην περιοχή της Πάφρας του
Δυτικού Πόντου. ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου