Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ

Μουσταφά Κεμάλ

Η δημιουργία του Μουσταφά Κεμάλ από μερικές Χριστιανικές χώρες υπήρξε μια απ' τις ποιο ασύνετες, ποιο ολέθριες και ποιο επικίνδυνες πράξεις που διέπραξε ποτέ η δυτική διπλωματία, δολοπλοκία και αντιζηλία. Υπάρχει ανάμεσα στους Μωαμεθανούς μια παράδοση ότι ο Τούρκος είναι η «Σπάθη του Αλλάχ», ο «υπερασπιστής του Ισ­λάμ» και η «μάστιξ εναντίον των απίστων».

 Επειδή όμως ο Τούρκος είναι διανοητικά ο ποιο κατώτερος απ' τους Μωαμεθανούς, με κανένα ή το πολύ με πολύ λίγα απ' τα χαρίσματα και επιτεύγματα του πολιτισμού και χωρίς πο­λιτισμένη ιστορία, οι άλλοι μαθητές του Προφήτη δεν τον θεωρούν σαν ίσο τους διανοητικά ή ηθικά.

Μόνο σε ένα ιδιαίτερο σημείο προχώρησε ο Τούρκος πάντοτε ανάλογα με την εποχή κι αυτό είναι ο τρόπος με τον oποίο πολεμά. Ίσως είναι το μόνο παράδειγμα ενός μεγάλου και επιστημονικά πολεμικού λαού, ο οποίος δεν είναι μεγάλος σε τίποτε άλλο. Ο Τούρκος καταστρέφει, αλλά δεν οικοδομεί. Ακόμα και οι άλλοι Μωαμεθανοί που είχαν υποταχθεί στην βάναυση και εξοντωτική εξουσία του πάντοτε αγωνίζονταν ν' απαλλαγούν απ' αυτή και συνεργάσθηκαν μαζί του μόνο στην κοινή δράση εναντίον των Χριστιανών.

Ο ιστορικός Butler λέγει γι' αυτόν:

«Οι Γότθοι μπορεί να λεηλάτησαν την Ιταλία, βγήκαν όμως εξαγνισμένοι απ' τις φλόγες πού οι ίδιοι είχαν α­νάψει. Οι Σάξονες σάρωσαν την Αγγλία, αλλ' η μουσική της Κελτικής καρδιας τους μαλάκωσε την τραχεία τους φύση.

 Οι Βισιγότθοι και οι Φράγκοι, οι Χερούλοι και οι Βάνδαλοι απαλλάχθηκαν απ' την θηριωδία τους μέσα στο ίδιο εκείνο φως του πολιτισμού πού είχαν αγωνισθεί να εξαφανίσουν. Ακόμα και οι αγριότατοι Τάταροι της Σκυ­θικής ερήμου επηρεάσθηκαν και μαλάκωσαν μέσα στις κατασκηνώσεις τους από πλεγμένη λυγαριά, αλλά ο Τούρ­κος, οπουδήποτε έφτασε το γιαταγάνι του εξευτέλισε, μόλυνε και δυσφήμησε καταστρέφοντας με αιώνια φθορά τον Ρωμαϊκό και Λατινικό πολιτισμό, ωσότου, όταν όλα είχαν αφανισθεί, κάθισε κάτω ικανοποιημένος απ' την αγριότητα του μέσα σ' έναν λήθαργο, βαίνοντας προς ένα απελπισμένο γήρας».

Οι Μωαμεθανοί όμως δεν ξεχνούν ότι ο Τούρκος ήταν πού κυρίευσε τη μεγάλη και ένδοξη πόλη, την Κων/πολη, το τελευταίο προπύργιο της Ευρώπης εναντίον των Ασιατικών ορδών πού ερήμωναν και υποδούλωναν ότι οι Τούρκοι ήταν πού εγκαταστάθηκαν γερά στην Ευρώπη υστέρα απ' την μάχη στην πεδιάδα του Κοσσόβοιτ ότι οι Τούρκοι ήταν πού εξόντωσαν το άνθος του Ουγγρικού ιππικού - είκοσι χιλιάδες μαζί με τον βασιλιά τους — επάνω στη θλιβερή πεδιάδα του Mohacz στα 1526 και πού υστερα από τρία χρόνια έφτασαν μπροστά στις πύλες της Βιέννης, την οποία πολιόρκησαν ότι υστερα από έναν περίπου αιώνα μια Τουρκική ορδή χτύπησε και πάλι σαν καταιγίδα την Αυστριακή πρωτεύουσα, πού σώθηκε μόνο χάρη στην έγκαιρη άφιξη μιας πολωνικής στρατιάς.

Κατά το τέλος του (Πρώτου) Παγκοσμίου Πολέμου ο Τούρκος είχε ηττηθεί κατά κράτος και το γόητρο του είχε καταστραφεί. Η «Σπάθη του Ισλάμ» είχε συντριβεί. Η νίκη εναντίον των Ελλήνων, αν και είχε κερδηθεί με τη βοήθεια Ευρωπαίων Αξιωματικών και υλικού και η θεαματική καταστροφή της Σμύρνης μαζί με την σφαγή των κατοίκων της, ξαναζωντάνεψε τον μύθο για τον κατακτητή και εκδικητή Τούρκο. Η Σπάθη του Ισλάμ ξανασυγκολλήθηκε για να κατακτά και να καταστρέφει. Η φήμη για το συμβάν αυτό διαδόθηκε και η ηχώ της διατρέχει ακόμα τον Μουσουλμανικό κόσμο στην Αίγυπτο, στην Ινδία, στη Βόρεια Αφρική και στη Συρία.

Κι εκτός απ' όλα αυτά η επιτυχία του Μουσταφά Κεμάλ, που ήταν δημιούργημα της διαιρέσεως των Χριστια­νών και της γεμάτης αντιζηλίες και αμοιβαία μίση Δύσεως, έδωσε καινούργιο θάρρος σε όλους τους κίτρινους, μαύρους και μελαψούς λαούς, τους οποίους ο Kipling χαρακτηρίζει σαν «βαρύ φορτίο για τον λευκόν άνθρωπο», και οι οποιοι μπορεί να σφάζονται μεταξύ τους για το ζήτημα του Μωαμεθανισμού, του Κομφουκισμού ή του Βουδισμού, είναι όμως ενωμένοι σχετικά με το μίσος τους εναντίον των λευκών.

Το ξεσήκωμα στην Ανατολή είναι το ξέσπασμα ενός συναισθήματος πολύ βαθύτερου απ' ό,τι νομίζει ένας απρόσεκτος η επιπόλαιος στοχαστής: Είναι η εκδήλωση μιας βαθειάς και ριζικής αντιπάθειας. Οι κάτοικοι της Α­νατολής κουράστηκαν να εκπολιτίζονται από ανώτερους λαούς· να εκπαιδεύονται και να προσηλυτίζονται· να τους δείχνουν τα πεζοδρόμια· να τους αποκαλούν «Ευρασιάτες» και να βλέπουν τις κόρες τους να «εξοστρακίζο­νται» όταν παντρεύονται λευκούς· να βλέπουν τα παιδιά τους ν' αποκλείονται απ' τα σχολεία των λευκών και να διαχωρίζονται δυσμενώς με τους νόμους για τη μετανάστευση.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι η Δύση έχει ολοσδιόλου άδικο όταν προσπαθεί να διατηρήσει το γόητρο της και τον Δυτικό της πολιτισμό, μπορούμε όμως ασφαλώς να διαπιστώσουμε ότι το μίσος πού αυξάνει σταθερά στην Ανατολή, είναι βαθύ και αμείλικτο και ότι το αποτέλεσμα θα είναι δολοφονίες, επαναστάσεις, μικροί πόλεμοι, με­γάλοι πόλεμοι.

 Ο διατυπώνων τη γνώμη αυτή μπορεί να κατηγορηθεί σαν ένας υπερβολικός «μάντης κακών». Σαν τον άνθρωπο πού υψώνει το σήμα στις διασταυρώσεις της σιδηροδρομικής γραμμής με τις λέξεις: «Σταματήστε! Προσέξτε! Ακούστε!» Η διχόνοια μέσα στον Δυτικό Κόσμο πού έδωσε στους Τούρκους τη δυνατότητα να σαρώ­σουν κυριολεκτικά τον Χριστιανικό πολιτισμό μέσα από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, να κάψουν τη Σμύρνη και να σφάξουν τους κατοίκους της μπροστά στα μάτια ενός πανίσχυρου στόλου Ευρωπαϊκών και Αμερικανικών πο­λεμικών, έχει προσθέσει ένα ανυπολόγιστο βάρος στο «Φορτίο για τον λευκόν άνθρωπο».

Ότι ένα αμοιβαίο μίσος εναντίον της Δύσεως συνδέει λαούς που ανταγωνίζονταν ως τώρα ο ένας τον άλλο και που έχουν διαφορετικές θρησκείες, επιβεβαιώνεται απ' τον Lothrop Stoddard στο βιβλίο του «The New World of Islam» με παραπομπή του στον συγγραφέα R. Vambery, που αποτελεί αυθεντία σε ζητήματα σχετικά με τον Μουσουλμανισμό:

«Η αλλαγή στις αντιλήψεις του Μουσουλμανισμού πρέπει να διαπιστωθεί απ' τις πολυάριθμες εκκλήσεις που έκαναν τον τελευταίο καιρό οι Μωαμεθανοί της Ινδίας προς τους Ινδουιστές όπως μπορεί να το δούμε απ' το εξής δείγμα που φέρει χαρακτηριστικά τον τίτλο: «Το μήνυμα της Ανατολής».

«Πνεύμα της Ανατολής» λέει το αξιοσημείωτο αυτό ντοκουμέντο, «σήκω και απόκρουσε τον κατακλυσμό της Δυτικής επιθέσεως πού όλο και μεγαλώνει! Παιδιά της Ινδίας βοηθήστε μας με τη σοφία σας, τη μόρφωση σας και τον πλούτο σας· δώστε μας τη δύναμη σας, τα πρωτοτόκια και την κληρονομιά των Ινδουιστών!

 Κάνετε να φανε­ρωθούν και πάλι οι Δυνάμεις του Πνεύματος οι κρυμμένες μέσα στις κορυφές των Ιμαλαΐων Ορέων! Αναπέμψατε προσευχές στον θεό των Μαχών προσευχές για να θριαμβεύσει το δίκιο πάνω στη δύναμη και να καλέσετε τις μυ­ριάδες των θεών σας να αφανίσουν τα στρατεύματα του εχθρού!».

Ας παραβάλει ο αναγνώστης την έκκληση αυτή Μωαμεθανών προς τους Ινδουιστές με το πνεύμα του άρθρου της «Progres De Salonique» της 22ας Ιουλίου 1910, πού έχει παρατεθεί σ' ένα προηγούμενο κεφάλαιο του βιβλίου αυτού, μέσα στο οποιο Τούρκοι, Μωαμεθανοί και Ιάπωνες Βουδιστές κλπ. θεωρούνται ότι έχουν κοινή υπόθεση εναντίον του Δυτικού πολιτισμού. Ότι οι Ανατολικοί λαοί πιστεύουν ότι η ευκαιρία γι' αυτούς θα έλθει απ' τις δι­χόνοιες και τους πολέμους μεταξύ των Δυτικών εθνών, τους οποίους παρακολουθούν εκείνοι με μεγάλο ενδιαφέ­ρον και ικανοποίηση, ειπώθηκε ήδη απ' το 1907 απ' τον Yahya Siddyk, έναν Αιγύπτιο δικαστή και συγγραφέα Μωαμεθανικής πίστεως, ο οποίος φαίνεται ότι είχε προΐδει τον Παγκόσμιο Πόλεμο:

«Κοιτάξτε τις δυνάμεις αυτές πού καταστρέφονται με τους τρομερούς εξοπλισμούς των πού διερευνούν η μια τη δύναμη της άλλης με βλέμματα προκλητικά· πού απειλούν η μια την άλλη· πού συνάπτουν συμμαχίες τις οποίες παραβιάζουν συνεχώς και προοιωνίζονται τρομερές συγκρούσεις πού θ' ανατρέψουν τον κόσμο και θα τον σκεπά­σουν με ερείπια, φωτιά και αίμα!».

GEORGE HORTON

Προξένου και Γενικού Προξένου των Ηνωμ. Πολιτειών στην Εγγύς Ανατολή επί τριάντα χρόνια.